Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


... i niech nikt nie myśli, że go to nie czeka.

święte słowa, pewnie dlatego tak trudno o tego rodzaju dojrzałość, czy też gotowość;
nawiązując do Twoich rozważań, myślę, że gotowym można być na inny sposób, niekoniecznie będąc w pełni pogodzonym z tym, co nieuchronne:
dziękuję, Biała Lokomotywo, za chwile refleksji
pozdrawiam serdecznie
Grażyna
:)
Opublikowano

Przyznam, ja tego wiersza nie rozumiem, a czytam go już z 10-ty raz. Albo on jest tak napisany, że można go różnie rozumieć. Bo w pierwszej chwili wydawało mi się, że jest to próba pogodzenia się z nadchodzącym nieuchronnym. Ale kiedy przeczytałem go trzeci lub czwarty raz pomyślałem, że może to tyczyć się wychodzeniu z traumy po stracie kogoś bliskiego. Ale sam niedawno przeżyłem taka traumę i do końca nie jestem pewien czy potrafiłem zachować obiektywny dystans wobec tego utworu. Może autorka naprowadzi mnie na właściwy tor rozumienia?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



co za zgrabna forma foremiasta taka
do tego nowe metafory
- poduszone słowa
- wycieranie śmierci w ręcznik

majstersztyk
bo takie to wieloznaczne jeszcze

:)
dzięki, Babo, za dostrzeżenie wieloznaczności
i za każde słowo pod wierszem
pozdrawiam, Grażyna
:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Marku, Twoje tropy są bardzo wyważone i gdybym dalej chciała Cię naprowadzać na jakiś tor, to dopiero bym Cię zbiła z tropu.
Dlatego uważam, że nie muszę nic dodawać do tego, co sam napisałeś o wierszu, a napisałeś bardzo ciekawie, bo pojmujesz go na swój sposób.
Im bardziej zagłębiamy się w jakąś tajemnicę, tym bardziej ją pojmujemy albo oddalamy się od niej. Ty, po kilku czytaniach przybliżyłeś się do tej, która jest dla Ciebie najważniejsza, na obecną chwilę, tak sądzę.
Na nic nie ma jednoznacznej odpowiedzi i są dystanse nie do pokonania.
Twoje własne rozumowanie dla tego wiersza, będzie więc dla mnie najwłaściwsze.
Jeśli uda mi się do jakichkolwiek rozważań skłonić wierszem, to jestem bardzo uradowana.
Czy moja odpowiedź jest dla Ciebie, Marku, wystarczająca?
Dziękuję za zatrzymanie i rozważania pod wierszem.
Pozdrawiam serdecznie, Grażyna.
:)
Opublikowano

Grazynko,
optymistycznie wrocilem do tematu ktory pociagnal za rekaw kazdego czytelnika w troche inny sposob (jaka to frajda ze jeszcze nie klonuja sobowtorow, bo swiat by znudzial i nawet ja, niepoprawny optymista, nabawilbym sie tzw. depresji).
Chcialem tylko dodac ze wymarcie (miedzy innymi gatunku) jest regula, a przezycie wyjatkiem i chocby dlatego "nie czas sie bac", ale czas sie radowac i tak ten Twoj wiersz optymistycznie przyjalem.
Zycze Ci oddania sie Bozkowi tanca w ta Noc Odrodzeniowa, i podarcia obcasow
Dosiego!

  • 2 tygodnie później...
  • 1 rok później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karolina rozglądała się po obszernym pomieszczeniu zastawionym ciężkimi, dębowymi regałami pełnymi woluminów. Wszystkie księgi były oprawione w skórę i wyglądały jakby zostały żywcem przeniesione z zamku angielskiego lorda epoki wiktoriańskiej. Niektóre starodruki były zabezpieczone i znajdowały się na kilku regałach za szkłem. Studentka była oszołomiona tym bogatym i cennym księgozbiorem. „Muszę wreszcie zobaczyć moje materiały”, pomyślała. Usiadła przy dębowym stole usytuowanym po środku biblioteki. Leżały na nim przedwojenne egzemplarze czasopisma „Głos Ewangelii”, wydawanego przez Mazurów w języku polskim. Ucieszyła się, bo wiedziała, że jeszcze o tych gazetach nikt w Polsce nie pisał. Brała każdy egzemplarz delikatnie do ręki i sporządzała notatki z ich zawartości. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł pastor Kocki. Był mężczyzną dawno już po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, o lśniących, brązowych oczach i łagodnej twarzy. Serdecznie przywitał się i zapytał, czy Karolina czegoś jeszcze nie potrzebuje. Usiadł przy stole. Dziewczyna podziękowała, chciała pochwalić zasoby biblioteczne, ale wówczas jej wzrok padł na portret młodego mężczyzny. Wcześniej obrazu nie zauważyła. Rama była przewiązana czarną wstążką. Spojrzała na gospodarza. Pastor zobaczył jej pytające oczy. - To mój syn, Henryk. Zginął rok temu w wypadku samochodowym, w drodze na obronę swojej pracy doktorskiej - wyjaśnił spokojnie. - O mój Boże, dlaczego?! - wyrwało się Karolinie. - Proszę nie mieszać w to Boga. To nie była jego decyzja. To pewien człowiek, mieszkający zresztą dwie ulice dalej, dokonał złego wyboru. Po alkoholu wsiadł do samochodu - powiedział smutno.
    • @UtratabezStraty Z dużym zainteresowaniem przeczytałam Twoje opowiadanie i pojawiło się mnóstwo pytań. Wizja przyszłości naszego państwa czyli postępujący autarkizm, porzucenie zglobalizowanego kapitalizmu, obraz niemalże apokaliptyczny może nie przeraża, ale niesie pewną refleksję. Natomiast sfera relacji między małżonkami i sfera psychologiczna nie przekonuje mnie. Czy zmieniający się system, warunki życia zmieniają uczucia, relacje? Marek chce wychowywać żonę i zapewnia, że "nie w stylu naszego małżeństwa, żeby dbać o siebie nawzajem". No tak, przecież są małżeństwa, które łączą różne sprawy, tylko nie tzw, miłość. Beztroska obu małżonków, gdy Agnieszka jest w więzieniu, wrażenie, że jej się tam podoba,nie rozpacza też mąż - jakoś do mnie nie trafia. No i drobny wniosek, komfort życia w więzieniu jest o wiele większy niż w klasztorze (obecnie się zgadza), ale w tej wizji już tak nie jest. :)
    • @Annna2Cudny tekst - subtelny i melancholijny, przypomina epitafium, wyzwala ukojenie, zadumę i próbę pogodzenia się z odejściemwspaniałej artystki.  Piekne metafory: "Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd" . I jeszcze ta muzyka! Aż brak mi słów. 
    • @GosławaWiersz - obraz, przemawia spokojem i zostawia ... niepokój. Jest to coś, co porusza. Gdy mgła "penetruje okoliczne rowy" ktoś mi bliski bierze aparat foto. i "wyrusza na żer" . Wiersz piękny!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...