Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pytasz
ale co tak naprawdę
zafascynowało cię
we mnie


uśmiecha się zaspana żarówka więc
odpowiadam

przecież wiesz kochanie
byłaś tak cudownie niepozbierana
a ja czułem się na siłach
by ulepić cię od początku

gdzieś nad nami latały anioły
pod postacią komarów i motyli
pierwsze kąsały drugie przypominały tęczę
obok której leżało wszystko


i tak to się zaczęło
choć nie bez znaczenia było
twoje piekielne ciało

Opublikowano

wiersz odczytuję sarkastycznie, ironicznie, w stylu:

- Kochanie, jak sądzisz, lepszy będzie dla mnie miedziany kasztan, czy nasycona śliwka?
- Kuuuu.....a! jak ten debil jedzie! zajechał mu z prawej strony, ledwo wymanewrował bolid!
Dawaj, Kubica, dawaj!Brawoooo! wolę ze śliwek, tylko nie suszonych!


;D - tak to sobie czytam, ale...nie ma w tym nic negatywnego, żeby nie było :)))))))
raczej taka tolerancyjna akceptacja siebie nawzajem ;D

nie będę oryginalna, polecę Cezarym: wiersz dobry , ugruntowany , solidnie skonsolidowany
tyle. .

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie wiem jak kobiety - ZjajamiBaba jest zachwycona w każdym razie piekielnym ciałem, motylami i całą resztą, szczególnie pomysłem mimochodnej odpowiedzi podczas oglądania ulubionego meczu;)
Opublikowano

Lubię Twoje wiersze, odbieram je jak krótkie
proste ujęcia kadru kamerą, takie podpatrywanie
rzeczywistości. Nawet jak znajdujesz się w samym
środku akcji, nie przestajesz być jednocześnie
zimnym (rzetelnym) okiem obiektywu.
Sprawia to, że wiersze są bardzo prawdziwe.
".. nie bez znaczenia było
twoje piekielne ciało" - któraż kobieta nie chciałaby
wiedzieć, że tak ją widzi "jej" mężczyzna?
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

parafrazując Konarskiego, czując się w pełni upoważniona (ze względu na płeć) do zabrania głosu na temat: lubią nie lubią- na Twój sposób Rafale, to ja uwielbiam;
nie przepadam za sportem, ale jestem fanką Twojego pisania;
niech mnie ktoś pozbiera i ulepi od początku- to się nazywa mieć oparcie w mężczyźnie;
świetny Twój kolejny wiersz;
pozdrawiam serdecznie
Grażyna
:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


pewnie gdzieś jest to wszystko o czym piszesz "sarkastycznie, ironicznie", ale też musiałem zachować odniesienie do "mojej i jej" przeszłości, inaczej wiedziałaby że ściemniam;))
dziękuję za czytanie i komentarz
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie wiem jak kobiety - ZjajamiBaba jest zachwycona w każdym razie piekielnym ciałem, motylami i całą resztą, szczególnie pomysłem mimochodnej odpowiedzi podczas oglądania ulubionego meczu;)
dziękuję za zachwyt i przede wszystkim czytanie:)
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


właśnie tak bym chciał żeby była odbierana moja poezja, nic mniej i nic więcej - bardzo dziękuję za recenzję, jest mi bardzo miło:))
w odpowiedzi na pytanie, moja wciąż podpytuje, kochanie jak w tej sukience, a może dzisiaj spodnie, jak sądzisz, obciąć włosy czy zapuszczać a ja zawsze odpowiadam wyglądasz świetnie, więc myślę że kobiety lubią słyszeć że dobrze wyglądają nie wspominając jak w wierszu o cielesności;)
jeszcze raz dziękuję Babo
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję Grażo za uwielbianie i świetny - dobre komentarze mobilizują, że warto pisać aj esli do tego to co się pisze jest czytane, tym większą sprawia to frajdę:)
pozdrawiam
r

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Chwała i cześć należy im się na wieki. Pozdrawiam.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis «fantastyczna wizja stworzona przez nadwrażliwą wyobraźnię» źródło SJP Zawieszenie pomiędzy nieważkością a nicością. Narracja i akcja jak w niemym filmie, przyciąga pomimo braku dźwięku i głosów.  Pozdrawiam
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...