Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Karolcia utraciła koralik.

upadła na podłogę
z rozpaczy karmiąc pawiem
i rżnąc tipsami gresowe płytki.
pozostał ślad i tajemnica.

bowiem dla niej zamknęły się ścieżki poznania:
od dziś wielki alef spoczywa majestatycznie
pod deską w kiblu.

Karolcia nie przeczyta wszystkich książek
i pewnie dlatego nie napisze matury.

patrzy jak chłopcy rosną
i idą na wojnę razem
sięgają po medale
klękają do przysięgi
bez tarcz, wstążek czy podnóżków.

drzewa też szybko urosły.
na grobach rodziców,
na gruzach starej szkoły.

a ona
za młoda na glany,
za stara do butelki,
czy też może na odwrót.

w końcu postanowi zostać gwiazdą.

ale ludzie gdy patrzą na niebo,
pamiętają tylko gwiazdozbiory.

Opublikowano

Dobry wiersz, wykorzystujący baśń Marii Krüger dla pokazania rozczarowania młodych ludzi światem i brakiem szans, w które wierzyli jako dzieci. Tak go rozumiem.
Najlepsza jest pointa:

w końcu postanowi zostać gwiazdą.

ale ludzie gdy patrzą na niebo,
pamiętają tylko gwiazdozbiory.


Dokładnie tak. W dziejach ludzkości ile było pojedynczych gwiazd, które pamiętamy z ubiegłych epok do dzisiaj?...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wersja AI.    Utkana z siniaków, idę jak ktoś, kto zapomniał, że kiedyś tańczył.   Kolana pamiętają kamienie, dłonie – ciężar bez imienia.   W świecie, gdzie blizny nie pasują do sonetów, próbuję wymyślić lekkość:   czy to gest? czy krzyk? czy może pozwolenie, by ziemia mnie chwilę niosła?
    • Jakże doceniam chwile spokoju, które mnie czasem łapią za gardło, bo dla mnie spokój jest wart zachodu, jakby wartościa był nieprzemijalną. Wzrusza mnie kiedy spokój dotyka łagodną dłonią ramienia duszy. Codzienność w niebie się wtedy mieni. Nic więcej nie chcę - pancerz się kruszy.   XxxxX     Spokój czasem dusi mnie ciszą, a wtedy wiem – warto żyć dla tego ciężaru.   Gdy dotyka ramienia duszy i codzienność mieni się jak szkło w słońcu, pancerz pęka  
    • Fajne jak duchy przeszłości. 
    • widzisz te oczy i czytasz jak przydaje intuicja się nie myli - tak, to ona   wiesz dlaczego cię mdli i unosi - tak nie czułeś żadnej więc pożądasz   t e g o   języka   wchodzi w ciebie od nowa   oblepia rozpychając naskórek rośniesz i bez dotyku  gotowy   tęskniłeś   zwinnie  dobiera maskowanie sprawdza jak - przereagujesz (?)   lecz rozpoznasz zmętniałą aurę - skręca się i wycofuje   liczysz pętle i zapominasz o prostych   ***   ja? chyba umiałabym zważyć (mówią, że wszystko można     jeśli w imię miłości)   lecz kiedy powtarza bierz mnie wypalona z kiepem w dłoni od środka podeszła żółcią - odrzucam   współczucie   w źrenicach toczy się czysta przegrana kroku nie może zrobić w a r u j e   tam, gdzie wystarczą słowa wierzysz, że mogą być - doczekanym cudem   pod koniec drży krztusząc się płaczem   "jedyne co chciałam   ja...ciebie naprawdę"   przechodzi, a za nią echo domawia:   przez dni i noce na służbie   będziesz mi nieustannie i nawet chwili nie dojdziesz   *** tylko czy jeszcze rozumiesz?    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...