Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

czasami przysypiam, zamknięta w sobie
jak w przeciwpancernym schronie
nic mnie nie obchodzicie
ruch i zegarek, oczy, uszy i dłonie
jestem we własnej czasoprzestrzeni
świadomość jej nie wypowie
(tak naprawdę mnie nie ma na Ziemi
i nie zna mnie żaden człowiek)
czasami powracam od losu
do siebie - na swoje miejsce –
i wtedy wtapiam się w pozakosmosy

i ciągle nie wiem, czym jestem

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję za miłe słowo, Krzysztof. Dlaczego z przekory?
Pozdrawiam również.
Oxy.
nie wiem, czym jestem
może kim...? chociaż w kontekście "pozakosmosów" istotnie, jak pył...
myśl o przekorze to efekt pierwszego czytania, co nie oznacza, że pobieżnego.
pozdrawiam :)
Opublikowano

Krzysztofie, pytanie "czym jestem" ma znacznie szerszy zasięg niż "kim jestem". Kiedy mówimy o "kimś", to mamy na myśli wyłącznie istotę ludzką lub homoidalną, lub bóstwo antropomorficzne. Natomiast kiedy ktoś zastanawia się, czym jest we wszechświecie, to znaczy, że rozpatruje swoje istnienie w bardzo różnych aspektach - niekoniecznie tylko w trójwymiarze i w ludzkim świecie, poznawanym za pomocą zmysłów. Mnie chodziło o to, że peel(ka) nie tylko w tym świecie istnieje, nie tylko do niego należy.
Bardzo dziękuję za ciekawe komentarze.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


z góry przepraszam za naruszenie mienia;)
wewnętrzna walka trwa w sobie, ze sobą wciąż, też to czasem mam
Oxyvio, czytałem lepsze twoje, a ten no cóż - taki na raz
pozdrawiam
r
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


z góry przepraszam za naruszenie mienia;)
wewnętrzna walka trwa w sobie, ze sobą wciąż, też to czasem mam
Oxyvio, czytałem lepsze twoje, a ten no cóż - taki na raz
pozdrawiam
r
Biały, oczywiście masz prawo do własnych odczuć. Ale dlaczego ten wers nie jest dobry?
Ja nie jestem czasoprzestrzenią, nie tak to czuję. Nie w tym kontekście.
Nie podoba się - trudno. Może następnym razem będzie lepiej.
Pozdrawiam.
Opublikowano

Wiersz o zagubieniu. Ja tylko nie widzę potrzeby pisać, że nie ma peelki na Ziemi, skoro wcześniej wspomina, że znajduje się w innej czasoprzestrzeni. No rymuje się, ale to nadsłowie. Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


z góry przepraszam za naruszenie mienia;)
wewnętrzna walka trwa w sobie, ze sobą wciąż, też to czasem mam
Oxyvio, czytałem lepsze twoje, a ten no cóż - taki na raz
pozdrawiam
r
Biały, oczywiście masz prawo do własnych odczuć. Ale dlaczego ten wers nie jest dobry?
Ja nie jestem czasoprzestrzenią, nie tak to czuję. Nie w tym kontekście.
Nie podoba się - trudno. Może następnym razem będzie lepiej.
Pozdrawiam.
wers jest zły, dlatego że gdyby go nie było wiersz nic by nie stracił, dlatego że mogą nie obchodzić oczy, uszy itd, ale bez zmysłów jesteśmy trupami, masz rację to są tylko moje odczucia
a co do wersu "jestem we własnej czasoprzestrzeni " - dla mnie można postawić znak równości z wersem "jestem czasoprzestrzenią", dlatego że to co nasze jest też w nas, tak to widzę, a dzięki temu uniknęliśmy zbędne "we własnej", ale to również tylko moje odczucia
z cały szacunkiem pozdrawiam
r
Opublikowano
Biały Rafale, bez zmysłów niekoniecznie jesteśmy trupami, możemy też np. medytować lub zapadać w stan letargu, albo zagłębiać się mocno w siebie, albo przenosić się w inne wymiary niż świata materii. Bez tego wersu wiersz nie mógłby istnieć, to jedna z najważniejszych jego myśli.
A stwierdzenie "jestem czasoprzestrzenią" ma nieco inne znaczenie niż "jestem we własnej czasoprzestrzeni", gdyż tu nacisk jest na "własnej".
Ale dzięki za wyjaśnienia. Rozumiem, że możesz nie czuć tego wiersza. Nie szkodzi.
Pozdrawiam ciepło i wiosennie.
Oxy.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Hmmm... Może i racja. Pomyślę.
Tak, trochę też o zagubieniu, o poszukiwaniu siebie, swojego najgłębszego JA. Ale to nie tylko zagubienie, chyba że każde poszukiwanie egzystencjalne nazwiemy zagubieniem.
Dzięki za komentarz. Pozdrówka.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • O, tak; noga na kuli upadku luk da - pu i luka - nagonka to.    
    • @Gosława piękna liryka pejzażowa z nutą straty. Cudownie napisane.
    • nie dziękuj , bo na drugi raz nie dam :))
    • @Alicja_Wysocka to ja dziękuję:)     @Gosława Gosławo. Dziękuję Ci za tak trafny i pełen wyczucia komentarz. Masz rację – mentalnie wciąż jestem gdzieś pomiędzy dadaistyczną rewoltą a beatnikowym szeptem przy ognisku. W czasach nylonowych koszul i Radia Luxemburg, dżinsów noszonych do bólu, aż stawały się drugą skórą. W czasach, gdy słowo potrafiło rozcinać jak brzytwa, a wiersz był manifestem, nie "kontentem". Gdy artyści nie robili zdjęć swojego lunchu, tylko rzucali światu w twarz własne sumienie. To były czasy nonkonformizmu – piękne w swojej nieporadności, niebezpieczne w swojej wolności. Filmy, poezja, literatura – rodziły się z buntu, z głodu sensu, z wściekłości na system i z miłości do człowieka. A dziś? Dziś króluje zimny "piksel niebieskie oczko”. Świat patrzy, ale nie widzi. Ludzie nie czytają – ludzie przesuwają. Wiersz to tylko zakładka w przeglądarce. Następna. Następna. Następna. A przecież mogłoby być inaczej. Wyobrażam sobie mężczyznę pochylonego nad twarzą kobiety. Ich usta spotykają się nie dlatego, że telefon się wygasił, tylko dlatego, że serca zadrżały. Pocałunek z miłości – nie z algorytmu. Chwila, której nie da się przesunąć palcem. Czekam na rewolucję. Intelektualną, cielesną, duchową. Ale coraz częściej czuję, że bunt stał się memem, a wolność – funkcją premium. I może właśnie dlatego poezja musi być dziś jak nóż. Ostry, błyszczący, gotowy przeciąć ciszę. Bo kto milczy – ten umiera w wersji cichej. A ja chcę krzyczeć, dopóki jeszcze ktoś słyszy. Jeżeli tak się nie stanie, zgniecie nas sztuczna inteligencja. Nie będzie naszych wierszy. Będą wiersze z AI. I konkursy -- który generator sprawniejszy, szybszy, genialniejszy.     Chciałbym wrócić do czasów swojej młodości ale.....dzisiaj to już możliwe tylko wierszami.   Bardzo Gosławo dziękuję.       @Leszczym bardzo dziękuję za "podzielam powyższą opinię". To dla mnie ważna sprawa :)       @Berenika97 Bereniko. Jeżeli miałabyś kłopoty z zaśnięciem to ja..... Zrobiłbym sobie wianek z Twoich czerwonych róż, włożyłbym go sobie na głowę i siedząc przy Twoim łóżku nuciłbym Ci kołysanki, przygrywając na niewielkim bębenku który posiadam :)   Bardzo Bereniko dziękuję :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...