Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Poniżej warkocza, czyli gdzieś na plecach?
a tak na poważnie, płycej się napisać nie dało?
Dzięki, tym razem się nie dało płyciej. Pozdrawiam.
Józefie zobacz - złoty, długi warkocz na lewej piersi... ciut za dużo zasłania...
Serdecznie - Jola.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zaraz jeszcze zaczniemy gdybać jakiej długości jest ten warkocz.

W sumie powinnie zasłaniać, w ten sposób by karmił zmysł wyobraźni,
bardziej niż zmysł wzroku.
Jednak użycie miejsca tworzy inny klimat...
i wiersz nie ma nic z delikatności a szkoda...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zaraz jeszcze zaczniemy gdybać jakiej długości jest ten warkocz.

W sumie powinnie zasłaniać, w ten sposób by karmił zmysł wyobraźni,
bardziej niż zmysł wzroku.
Jednak użycie miejsca tworzy inny klimat...
i wiersz nie ma nic z delikatności a szkoda...
skoro zasłania to karmi zmysł wyobraźni, jako czytelnik mam swoją wyobraźnię, widzę tak jak ja chcę, fajnie, że zobaczyłeś coś inaczej niż widziałeś...
milczę o długości, bo powiem znów za dużo i zmienię klimat, a musi być płytki, ja lubię patrzeć głęboko - nic nie poradzę...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja też lubię patrzeć głęboko, całość tworzy klimat.
Gdyby poeta użył innych słów może wyobrażałbym to sobie inaczej.
Szczególnie że zwraca się do kobiety, ale tu atmosfery intymności nie zbudowano.
A użycie źle dobranych słów skierowanych do kobiety, może mieć czasem inny skutek od zamierzonego;) pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Stefanie to miłość

wiatr rozplata warkocz

na rozstań moście łatamy dziury
tym co zostało - pod nim
kaczeńce kwitną jak wtedy

dotykam intymnych miejsc
wsuwam się w przyszłość
jutro znów do kościoła

na nas czeka
Ale fajnie.
teraz fajnie :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zaraz jeszcze zaczniemy gdybać jakiej długości jest ten warkocz.

W sumie powinnie zasłaniać, w ten sposób by karmił zmysł wyobraźni,
bardziej niż zmysł wzroku.
Jednak użycie miejsca tworzy inny klimat...
i wiersz nie ma nic z delikatności a szkoda...
Józefie, Jola ma nie wypominać, że mam żonę Henrietkę (z pieknym waekoczem), ma sięgać niżej i tyle.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Witaj -  Od dawna nie oglądam cudzych żyć:  wolę swoje kłamstwa  pieszczone przez niedbałość - super -                                                                         Pzdr.serdecznie.
    • Złoto się sypie oknami do sieni, Dzień się zaczyna od wielkich olśnień! Patrz, jak się w słońcu świat cały mieni, Jakby ktoś pędzlem pomalował go głośniej! Wiatr w polu tańczy, gałęzie kołysze, Ptak wyśpiewuje błękitu potęgę, I taką jasną, świetlistą ciszę, Wpisuje niebo w swą wieczną księgę. Ciesz się tą kawą, co paruje w dłoniach, Ciesz się uśmiechem, co mija Cię w biegu. Życie nie pędzi tylko w pogoniach, Życie jest tutaj – w tym jasnym brzegu! Niech serce bije rytmem radosnym, Jak bęben lata, jak dzwonek wiosny, Bo każda chwila, co teraz trwa przecież, Jest najpiękniejszą chwilą na świecie! Otwórz ramiona! Chwyć słońce za końce! Rozpędź te chmury, co w głowie zostały. Dziś nawet kamień na polnej łące, Zdaje się wołać: „Świat jest wspaniały!”. Więc idź przed siebie, nie patrz już wstecz, Radość to prosta, zwycięska rzecz!
    • czy Anna potrafi wybaczyć  pytasz patrząc gdzieś ponad jej głową  na klucz żurawi które z lekkością przecinają niebieską powłokę nieba    wiesz że czasem wyciąga z siennikia stare listy  w pożółkłych kopertach skryte strzępeki uczuć młodzieńcze ledwo z westchnień stłumionych sklecone  tekie które pod wpływem dotyku skruszeją  miażdżąc miłość    zostały jeszcze dwa zdjęcia z odciętą datą  do zatracenia do  zapatrzenia  do zapomnienia    czy Anna potrafi wybaczać słoność łez płynących szybkim strumieniem wprost do ust do zachłyśnięcia  i tą biel sukienki kłującą w oczy tą która nadeszła jak złodziej    niestałością uczuć rozchełstaną jak halka  podarta w trzech miejscach przez innego  odmierza kolejne rozdziały przez życie idąc w nie swoich butach  bo po co brudzić stopy   czy Anna potrafi już kochać  tak po prostu codzienną rutyną spraw wazniejszych  między jednym a drugim praniem  do zamyślenia do zatracenia do zobaczenia... Kochanie  
    • @Stary_Kredens Bogaty znaczeniowo i obrazowy wiersz, a ostatnia strofa ładnie spina dwie poprzednie. Mam jedynie drobną propozycję do pierwszego wersu - być może warto rozważyć zmianę „kryształową czystą” na „kryształowo czystą”, co eliminuje niechciane skojarzenia i porządkuje składnię. Pozdrawiam.
    • @Somalija ja akurat noszę :) bardzo lubię pończoszki, rajstopki, skarpetki i stopki :) nie chodzę w spodniach:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...