Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

dla mnie za wysokie progi
tak wysoko nie podskoczę
wolę zrezygnować
nie odnajdę się w tym gąszczu

mam o czym myśleć
dziękuję to miłe
swoją drogą idę na własną rękę
nie muszę się do nikogo wdzięczyć

inni ludzie są jedynie
źródłem cierpień i depresji

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


mnie się nie podoba, nie trzeba się zamyślać, ale dzieńki. Zdrówka! Moim zdaniem jednyna sensowna sytuacjia, pisz i zapominaj. Zdrówka!

wiesz ktoś kiedyś napisał tak

Tworzę dzieła wiekopomne
o których jutro zapomnę

jednak nad Twoim wierszem jest co myśleć


szacun

bestia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


mnie się nie podoba, nie trzeba się zamyślać, ale dzieńki. Zdrówka! Moim zdaniem jednyna sensowna sytuacjia, pisz i zapominaj. Zdrówka!

wiesz ktoś kiedyś napisał tak

Tworzę dzieła wiekopomne
o których jutro zapomnę

jednak nad Twoim wierszem jest co myśleć


szacun

bestia
Wiesz, Bestio, bardzo się dziękuję, jest zaje.fajnie. Zdrówka!
Opublikowano

Przypomina mi się taka jedna pieśn:
"Zostałeś tym, jakiego znałam
kozacze wolny, orle mój!"
Podoba mi się ta niezależność Twoja jako Autora,
idziesz własną drogą. Gratuluję, wiersz ciekawy!
Serdeczności
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Taytanczyku, nawet nie wiesz jak trafnie to opisałeś. Dobrze jest spotkać kogoś takiego, kto wygląda na bratnią duszę. Zwłaszcza, że ludzie zwykle zupełnie nie przywiązują wagi do swoich zachowań i gestów. Mówią - mogę robić co chcę, i robią to. Nie mając świadomości albo wiedząc, ale mając to gdzieś, że inni mogą na całe miesiące pogrążyć się w depresji, a nawet może popełnić samobójstwo. To jest zawsze wina oczywiście tych słabych psychicznie. Dlatego masz rację, że o wiele lepiej jest nie zadawać się z lekkoduchami. Serdecznie pozdrawiam,
łucja.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Taytanczyku, nawet nie wiesz jak trafnie to opisałeś. Dobrze jest spotkać kogoś takiego, kto wygląda na bratnią duszę. Zwłaszcza, że ludzie zwykle zupełnie nie przywiązują wagi do swoich zachowań i gestów. Mówią - mogę robić co chcę, i robią to. Nie mając świadomości albo wiedząc, ale mając to gdzieś, że inni mogą na całe miesiące pogrążyć się w depresji, a nawet może popełnić samobójstwo. To jest zawsze wina oczywiście tych słabych psychicznie. Dlatego masz rację, że o wiele lepiej jest nie zadawać się z lekkoduchami. Serdecznie pozdrawiam,
łucja.
Dziękuję łucjo, jesteś cudna że tak to zrozumiałaś. zdrówka!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



widzę, że masz bogate doświadczenia, jeśli mówisz o tym z takim przekonaniem.
priorytety rzecz ważna, ale do tego zdrówko niezbędne, tak sądzę.
dziękuję za rozmowę
miłych snów.
:))
i koniec rozmowy
innymi słowy - ignor.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



widzę, że masz bogate doświadczenia, jeśli mówisz o tym z takim przekonaniem.
priorytety rzecz ważna, ale do tego zdrówko niezbędne, tak sądzę.
dziękuję za rozmowę
miłych snów.
:))
i koniec rozmowy
innymi słowy - ignor.
oczywiście, że tak, i z wzajemnością. Zdrówka!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @klaks Mamy już więc dwie sławne pszczółki: Zosia i Maja. :-)))
    • @LeszczymPoezja, Proza i Promocja - wszystkie na jedną literę.  Ja tam myślę, że z którąś wreszcie się dogadasz :) 
    • Zobacz, spójrz… Oto moje usta. Moje dłonie. Zimno mi. Zimno mi w tej wilgoci. W tej dżdżystej aurze jesieni. Dotknij, a poczujesz. I jak? Mówiłem. Zimne to wszystko, prawda? Tak zimne jak bryłki lodu. I te palce zimne, jak palce mojej nieżywej już matki. Tutaj jest wiatr. I szum schodzący z nagich gałęzi drzew. Idący w liście, co u stóp mych się kręcą. W korzenie. Czuję w wilgotnych włosach twoją dłoń. Twoje palce przechodzące na wskroś. I znowu od początku…   Idę przez te obszary ciszy nagle zbudzonej. Przez ten cichy ciąg zdarzeń. Przez te długie bardzo strumienie czasu. Idę długo tymi korytarzami. Idę w daleki ląd zapomnianych twarzy. Które na końcu. Które tam bardzo… Na końcu...   Ty wiesz. I ja wiem. Wiemy wszystko. Wiesz, prawda? Wiesz wszystko, co chcielibyśmy sobie powiedzieć. Ale nie powiemy już nigdy, chyba że we śnie.   Tutaj, gdzieś. Pomiędzy drzewami. We śnie. Szliśmy. Idziemy. I będziemy szli. I jeszcze…   Kolejny krok. Kolejny…   Zderzam się ze ścianą w pokoju ciemnym i pustym. Odwracam się. I widzę. Patrzę. Szukam… Ze ścian wyciągają się ręce. Czyjeś ramiona. Te ręce zimne. Te dłonie. Te palce… Jakby twoje, które wciąż mnie przywałują gestami.   Zapalam świece. Gwiazdy płoną na niebie. Pomiędzy chmurami, w których jaśnieją snopy odchodzącego deszczu. Tutaj i tam. Odsłaniam zasłony. Szeroko. Firanki na moich skroniach w powiewie otwartego okna. Głaszczą. Łaskoczą. Łaszą się. Przymilają z milczącym kwileniem zmiłowania. Tam wysoko. Na niebie. Na suficie płomyki drgają od zimna. Na szafie jakiś zakurzony kufer nie ruszany przez lata. I wszystko majaczy. Rozpływa się i scala. I migocze, i szumi bardziej jeszcze. I jeszcze…   Lekki trzask podłogi przechodzi w tej ciszy i znika. Ktoś tu, widać, był przed chwilą. Lecz cisza. Cisza. Cisza znowu w tobie. I we mnie. I wszędzie. I jeszcze… Odgłosy jakieś przechodzą. Błądzą wewnątrz naszych ciał złączonych pustką.. I drżą w nas jeszcze… Tak bardzo długo… Jeszcze...   Jesteś tu jeszcze?   Wiesz, ja tu byłem. Czekałem. Albowiem istnieję już tylko w czasie przeszłym. W teraźniejszym kurz okrywa portrety pergaminowych twarzy. Wśród pajęczyn. Na ścianach. W półmroku. W piskliwym szumie gorączki. W ciszy absolutnej. W takiej ciszy dookolnej. Wszędzie. I wszędzie. Która się kryje, i która wyłania się zewsząd. Z każdej szczeliny. Pęknięcia. Spod każdej drzazgi, co wbija się pod paznokieć z ostrym ukłuciem, podczas przeciągania w jakimś napadzie wierzchem palców po drzwiach drewnianych. Po podłodze. Po listwach cokołów… Po pólkach pełnych martwych książek. Zaplamionych. Na okładkach czyjeś oczy zeskrobane żyletką. Wszędzie. Wszystkie oczy niewidzące. Ślepe. Wydrapane. Jakby ktoś chciał się pozbyć wszelkiego spojrzenia. W szaleństwie. W nieadekwatnym przeżywaniu rzeczywistości. W przypływie pasji. W schizofrenicznej mozaice szeptów, co wciskały się natrętnie do uszu. Wśród oddechów. Wśród szybkich. Zmęczonych. Kiedyś. Kiedyś… Ale to było kiedyś. Wśród zapomnianych gestów...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-17)    
    • @Migrena Żal mi ich wszystkich, bo są jak latarnie w złym miejscu, oświetlają cudze zagubienie, a same gasną po kawałku.   A i ci, którzy się zatrzymują, też niosą w sobie ciemność, która czasem ma kształt samotności, a czasem – tylko pustki.   W tym wszystkim najwięcej boli to, że nikt tu nie jest z natury winny, a każdy trochę poraniony.
    • Spale wszystkie  Twoje wiersze miłosne    I odświeżę pamięć    Urodzę się na nowo  Umrze każde słowo    Wraz z tobą   Bo rozpłyniesz się  Jak prostytutka we mgle    Nocą na mieście
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...