Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

ogony

Sylwester_Lasota
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

Ha ha!
Myślę, że wiadomo! Kiedy widzisz przed sobą dziewczynę, która idzie tak zarzucająco, że nie możesz oderwać wzroku od jej wirujących.. ehm... bioder - to nie wiesz, czego się po niej spodziewać? Eee, no nie udawaj takiego naiwniutkiego niewiniątka! ;-D

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



cały problem w tym, że rzeczywiście bywa z tym problem, tzn. brak pewności. a zapewne wiesz co czas potrafi.
a tak na marginesie, ciekawe, że blisko Twojego ogoniastego pawia padło :).
nie udaję ;).

dzięki za czytanie i pozdrawiam.
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



u Ciebie żeberka, u mnie raczej pucharek, ale rzeczywiście ciekawy zbieg okoliczności.
nigdy wcześniej czegoś takiego tutaj nie widziałem, chociaż wiem, że był nawet taki kierunek i można spotkać sporo drukowanych publikacji w ten sposób napisanych wierszy. czasami tworzę, takie formy a to jest pierwszy tego rodzaju, który tu opublikowałem. zaskoczyło mnie, że miałem spore problemy z formatowaniem. nie chciałem żeby zaczynał się od krawędzi strony.

dzięki za wizytę i pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Nadzieja go żywi

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      człowieka biednego dobro omija nie ma na chleb nadzieja go żywi   człowieka biednego uśmiech nie zna  a jego drogi to wyrwy i dziury   człowieka biednego bogaty się wstydzi udając że to tylko cień   człowiekowi biednemu niebo nie pomaga dlaczego  - tego nie rozumiem
    • Radosław
      Zakochanie

      Przez Radosław · Opublikowano

      @Konrad Koper Coś jest.  
    • m1234
      Pieśń Mew

      Przez m1234 · Opublikowano

      @viola arvensis pięknie dziękuję za dobre słowo :)
    • Radosław
      Kogucik

      Przez Radosław · Opublikowano

      Och Karol ! Świetne! 
    • Migrena
      Katastrofa pustki

      Przez Migrena · Opublikowano

      Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem. Długopis, wąż z kryształowymi oczami, ślizga się po stole - zimny i obcy, sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć. Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem i wspomnieniem spadających słońc. Kartka patrzy na niego niczym zimne, puste niebo po burzy - gotowa przyjąć wszystko, lecz nic nie wydać, choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki spragnione tylko hałasu. Ich orbitujące atomy tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota. Chce pisać - ale słowa uciekają, robią mu w głowie kabaret. Pomysły wirują jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb. On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu, jakby łowił spadające gwiazdy w beczce mleka. A w kącie jego myśli samotny smok z migoczącymi skrzydłami, podśpiewuje starożytne formuły nonsensu. Lustro pokazuje go jako klauna w płomiennych skarpetkach, pół geniusza, pół katastrofę. Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie, a wnętrze -  puste jak opuszczony statek w porcie z mgły, pełne echa nieopowiedzianych legend i szemrzących w nim mgławic szeptów. Śmiech i rozpacz tańczą w nim tango groteski, wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć za kotarą absurdalnej codzienności. Długopis drży jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi. Czas pęka jak bańka mydlana. A on siedzi - groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy - jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean, a ocean odpowiada mu ciszą z dna świata. W jego cieniu rośnie las zrobiony z melodii, który szepcze w rytmie galaktyk. Kartka jest morzem ciszy, falującym od pustych słów. Każda linia niewypowiedziana - wybuch gwiazdy, eksplozja koloru i śmiechu w czerni, czasem rozpryskująca się w tęczę utkaną z chaosu komet. Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze, czuje, że jego niemoc to najbardziej dziki, najbardziej szalony i najpiękniejszy wiersz, jaki mógłby napisać. Bo Stwórca też czasem gubi długopis, a wtedy pisze sobą, udając, że wie, co pisze.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...