Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

od miesięcy szept śmierci
karuzela myśli
ta jedna jedyna
najmilsza

sklepienie powabem krągłe
zapach świecy
smak wiecznego światła

przy łóżku szklanka wody
na lśniący blat rozsypane
kolory tęczy

przyjacielu

  • Odpowiedzi 41
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zwracasz się wierszem
i mówisz o niepokoju i chorobie,
a obawą jest tęcza - czy można wątpić w przyjaźń
kiedy jest się chorym

smutny wiersz, jednocześnie brak zaufania

Pomyślałam o kimś, kto jest chory
i aż mi się gorzej zrobiło, ponieważ
moim bólem jest, że nie mogę
jej wspierać


pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

ach i dodam jeszcze, że jeżeli ktoś wiersz tytułuje
,, choć rozhuśtamy tęczę" czy cos w tym stylu,
to dla mnie jest to bardzo podejrzane
ponieważ to tak, jakby ktoś chciał rozbudzać obawy, igrać,
fantazjować ze strachem , niepokojem, fałszem itp.
a nie przedstawiać pojedynczo kolory, które mają swoje przesłanie,
ponieważ tęcza, jakby nie było
to pewna fikcja wizualna

pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Fly,
ten ktoś to ja!
niepokojem - tak nim właśnie,
śmiertelnym niepokojem
albo niepokojem śmierci dokładnie,
masz rację z fikcją wizualną,
bo przecież tęcza to zjawisko optyczne,
dziękuje,
jacek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




przepraszam czy w takim razie "ty rozhuśtujesz
tęczę", czy piszesz wiersz o tęczy, jako o obawie w zaufanie?
do siebie, do innych. Smutne to jest.
Pozdrawiam serdecznie.
Opublikowano

te kolory tęczy, właśnie dlatego, że są czymś nierealnym
są (tak mi się wydaje) tym nieuchwytnym symbolem życia,
którego peel tak bardzo pragnie. Światło padające z zewnątrz
w bezczelny sposób przypomina, że nic się właściwie nie kończy,
ani nie zaczyna, trwa bez względu na wszystko.
Nie wiem, czy nie przeginam z interpretacją, ale taka mi przyszła do głowy
po przeczytaniu puenty.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jacku, Twój wiersz przemawia uczuciem, może zawiedzionym, ale ogromnym. Tesknota w samotności jest smutkiem, ale "rozsypane kolory tęczy" są nadzieją, bo przecież barwy są metaforą piękna, widzenie barw to ...czekanie z nadzieją, że jeszcze wszystko możliwe, tak jak po burzy wychodzi tęcza i świat lśni blaskiem mieniących się kolorów, które drążą, huśtają się na wietrze i mimo woli uśmiechasz się...sam do siebie.
Ładny wiesz...taki od serca.
:):)
Serdecznie i ciepło -
Krysia
Opublikowano

Krysiu,
bardzo mi przyjemnie, że zajrzałaś,
no tak, teraz coraz częściej uśmiecham się do siebie,
albo do swojego pieska Lenina,
ale się uśmiecham,
i niech przyjdzie ta burza i rozepnie tęczę blisko mnie,
bardzo Krysiu dziękuje,
jacek,

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
    • Przypomniał mi się Ebenezer Scrooge, a raczej wizja jego przyszłości przedstawiona podczas spotkania z trzecim duchem. Z tą różnicą, że wiersz na rozdrożu patrzy raczej w tę ciemną opcję. Samobójstwo? 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...