Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Bezdech

Sztacheta
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

zdrojek

zdrojek

Opublikowano
Opublikowano

Niezbyt podoba mi się wizja stania się elementem krajobrazu, kompletnie odsuniętym zarówno od rozwoju jak i uwsteczniania. Jest tu jednak jakaś ironiczna krytyka ludzi obojętnych i to jest jak najbardziej na tak, mimo, że można by się przyczepić do formy itd. Jak na początek dobrze.
Pozdrawiam

Sztacheta

Sztacheta

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziękuję, to miłe, chociaż nie ma tutaj krytyki, ani ironii. Mi też nie podoba się "wizja stania się elementem krajobrazu". Ależ proszę się przyczepić do formy, po to pokazałam ten wiersz

Sztacheta

HAYQ

HAYQ

Opublikowano
Opublikowano

trochę naiwne to pytanie, bo niemożliwe do spełnienia.
Choćby z racji upływu czasu tak, czy siak warunki zewnętrzne
samoistnie zakorzenią, pokryją nalotem, skrystalizują. Lub odwrotnie
- wyjałowią, rozpuszczą, zniszczą na skutek erozji.
A więc rozwój lub zagłada, to proces nieuchronny, niezależny
od nas samych. Ruch jest więc nieunikniony.
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Już po wszystkim

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Napisałeś wiersz, który boli fizycznie. Każdy obraz tu jest konkretny, materialny, niemal namacalny: żółta plama, wszy zdychające z głodu, ropna rana, skręcone kikuty żelaza. Wszystko jest brutalne i prawdziwe. "Tysiąc słońc" – wiem, co to znaczy. Wiem, o jakiej zagładzie mówisz. Bo to nie tylko o zniszczeniu materiału – to o zniszczeniu sensu, pamięci, kultury. Wszystko spłonęło jednakowo. To trudny, ważny wiersz.  
    • Berenika97
      *** (...dostałem dziś pismo z redakcji)

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @yfgfd123 Pisz dalej – tylko tym razem dla niej, nie dla redakcji.
    • Migrena
      Gryps od serca

      Przez Migrena · Opublikowano

      Ej, mała - tu w młynie czas klei się jak kit, a ja z niego lepię gryps. Piszę ci na papierze od paczki, co śmierdzi jak melina po bibie. Kraty śpiewają swoje, kibel parzy wspomnienia, a ja cię mam w łebie jak świecę - pali, nie gaśnie. Twoje imię dźwięczy na spacerniaku jak stara piosenka z zakazanego radia. Łapię oddech, łapię dym, mam cię w kieszeni jak filong ze zdjęciem. Ty - moja sztela, co trzyma pion, gdy świat wali wałki. Ja - zawiniak, co kitra uczucie między cegłami i szeptem, trzymam pax i sztelę jak beton w dłoni, czuję szajbę w murze, która przypomina, że każdy dzień waży tonę. Bo tu każdy ma wyrok, ale nie każdy ma dla kogo odliczać czas. Ja mam - i to mnie trzyma przy murze jak stalowy sen. Gdy noc kręci szlaję po korytarzu, twoje oczy są moim światłem, jakbyś przeszła przez mur i zostawiła klucz w mojej dłoni. Nie obiecuję złota, obiecuję tylko lojalkę i prawdziwy sztos - bo kocham cię jak przyjaciel na balecie: z zasadą, bez ściemy. Więc trzymaj ten gryps, niech śmierdzi betonem i dymem, niech każdy wie, że nawet zawiniety chłop ma serce. A kiedy wyjdę - nie wezmę nic, prócz ciebie i dwóch zdań: że kocham. Że wrócę. Że na słowo - na beton -  trzymam fason i kit, czuję rufę i gruchot, które uczą, że mur nigdy nie kłamie. A jak mnie kiedyś zapytają, co ocaliło mnie z muru, powiem: twoje imię - napisane jak modlitwa na dymie papierosa, między klawiszem a odsiadką.  
    • Simon Tracy
      Zbicie gońca

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Most pospinany zewsząd na miłości zardzewiałych kłódkach. Ja zawsze jestem zero jedynkowy. W miłości zawsze u mnie druga tura. Wolę jednak opiekę śmierci. Dlatego właśnie ochoczo chwyciłem lekkość pióra. Bez pomocy już nie wstanę i nie wyruszę w świat. Jak kaleka-zabawka o wyrwanych kółkach. Nie niewiast uśmiech a drwina. Teraz ciśnienie mi podnosi. Duma pobita nieraz. Kolejny raz w zaułki duszy krwawo uderzona. A miłość jak ptak chorowity, przez wiatry burzy strącona. Demoniczny kot, trzewia jej zębami rwie. I truchło w pysku triumfalnie unosi. Nie bój się. Podejdź pod ogrodzenie. To cmentarz Twych marzeń. Potężny, skażony obszar. Stoisz nad ciemnością otwartego grobu. By wpaść potrzebujesz szturchańca. Obok we mgle trupiej, rozkłada się ciało miłości gońca. Consummatum est! Ego iam moriar.
    • grzegorz-kot67@o2.pl
      przyjacióka

      Przez [email protected] · Opublikowano

      @viola arvensis Ciepnij nostalgię na śmietnik,                               jesteśmy przecież... naczelni.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...