Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

znów mam szare oczy
sprzątam
gotuję

poogryzałam paznokcie
nie będą potrzebne
do malowania krajobrazów
ni do wyciągania drzazgi spod
skóry bez oczekiwania

pranie zrobię w rękach
wolnych
od głaskania włosów
pisania wierszy
zatrzaskiwania w pięściach nadziei
horyzont spraw nadziemnych

opuszczam do poziomu zero

stawiam maszt kręgosłupa na zimny pion
serce będzie mieć więcej miejsca
na listę zakupów wszystko za pięć złotych
oboli
boli
nie ukrywam
nigdy nie umiałam
w oczach ciągle ta sama miłość
tylko niech znów będą

spokojnie
który to już raz
szare

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie pytaj jajka! Kuro Ty moja
:*
dla mnie ZAWSZE piszesz pięknie!
ja się nie znam na wierszach!!!!!!!!!!!!!!!! nie udawaj, że nie wiesz
ja wiersze czuję, tylko i wyłącznie: prostymi chłopskimi, znaczy babskimi uczuciamy!
buziak, Słońce
pięknie jest i rozdzierająco!
:)
Opublikowano

Proponuję: (jest obok siebie "miejsce" i miejsca") zamiast "miejsca" - może
np. "przestrzeni"?
"Maszt kręgosłupa" - bez "jego"?
"stawiam maszt kręgosłupa na miejsce
serce będzie mieć więcej przestrzeni
"
Jeszcze coś mi nie pasuje, tak na ucho:
"i boli nie ukrywam nigdy
nie umiałam ukrywać w oczach
" - ale na razie
nie mam propozycji, "jak".
Wiersz bardzo mi przypadł do gustu, dobry,
wrsztat od tego, by był jeszcze lepszy, ale Ty wiesz o tym!
Najserdeczniej pozdrawiam
- baba

Opublikowano
stawiam maszt kręgosłupa na jego miejsce
serce będzie mieć więcej miejsca
na listę zakupów wszystko za pięć złotych

powroty... pięknie Aniu! tytuł w sam raz. a wiersz nostalgiczny i smutny trochę ale prawdziwy. tak się dzieje. to trudne - wiem.
pięknie zakończyłaś. wieloznacznie. szare: oczy albo życie a może łzy? odbiorca ma swoją przestrzeń, zabierze coś od peel-ki. będzie lżej.
cieplutko pozdrawiam Aniu :))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Aniu
to moja propozycja warsztatowa:
oddzieliłam szary spokój na początku i końcu, bo chyba ładniej
sprowadzenie spraw ważnych do "parteru" zaznaczyłam wyraźną linią horyzontu
pominęłam kręgosłup, bo "staranny" czytelnik będzie wiedział o co chodzi, a jak nie to, dla niego- okazja do pomyślunku :)

pięknie zamknęłaś przemyślenia, emocje i uczucia w swoim wierszu
bardzo się podoba

pozdrawiam serdecznie
Opublikowano

podoba mi się warsztatowa wersja Grażynki, tylko jeszcze wycięłabym "ani" (7 wers od góry) i samotne "i" (wers 10) przerzuciłabym do następnego, ale to w sumie pikuś :)
a wiersz ech, jakby o mnie i dla mnie, więc miodzio, choć w treści z posmakiem goryczki, realne życie
dobry wiersz, mówię Ci
:):)
serdeczności cieplutkie -
Krysia

Opublikowano

Ach, bo Ty Krysiu, serdeczna moja, czytałaś z ramki wersję Grażki, a tymczasem...uwagi Twoje weszły w życie jeszcze przed wpisaniem:) Cha - jest dobrze!
Co do goryczki: mam nadzieję, że dziś dostanę walentynkę i goryczka przejdzie w smak migdałów tylko, w dodatku - z miodem! Dziękasy cudne! Cieplutko, Para:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...