Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A tutaj ja się nie zgodzę - akurat bicie dzieci ma bardzo poważny wpływ na społeczeństwo (pomijając brak logiki u pana, bo przecież "społeczeństwo" to całość, a nie część).

fakt - społeczeństwo.

Ale ja nie powiedziałem, że bicie dzieci nie ma wpływu na społeczeństwo, podobnie, jak ma wpływ bezstresowe wychowanie dziatwy. Prosiłem o podanie przykładów akceptacji przez społeczeństwo, bicia dzieci. Stawianie tezy, że akceptujemy bicie dzieci, jest nadużyciem.

Jaka jest różnica między milczącym przyzwoleniem społeczeństwa, a jego akceptacją?
  • Odpowiedzi 70
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



fakt - społeczeństwo.

Ale ja nie powiedziałem, że bicie dzieci nie ma wpływu na społeczeństwo, podobnie, jak ma wpływ bezstresowe wychowanie dziatwy. Prosiłem o podanie przykładów akceptacji przez społeczeństwo, bicia dzieci. Stawianie tezy, że akceptujemy bicie dzieci, jest nadużyciem.

Jaka jest różnica między milczącym przyzwoleniem społeczeństwa, a jego akceptacją?

Wbrew pozorom, znaczna.Nie wie Pan? Odsyłam do słowników.

Odbiegamy od tematu, przypominam zdanie, o którym dyskutujemy - "Bicie dziecka to najczęściej zbrodnia, na którą społeczeństwo udziela przyzwolenia".

Czuję się częścią społeczeństwa ( a, Pan ?) i jak jego znakomita większość, potępiam bicie dzieci - dla mnie, cytowane powyżej zdanie, jest zbyt ogólne, a zatem - nieprawdziwe. Proszę o precyzyjne wybijanie tez i nie manipulowanie ogólnikami. Są źli ludzie, którzy niewłaściwie traktują dzieciaki i należy ich za to bardzo surowo karać.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przepraszam, powyżej są dwa zdania - jedno absurdalne, drugie nieprawdziwe.

Dziecku można powiedzieć, że nie pojedzie na wycieczkę, nie dostanie jakichś bibelotów, płyty, gry komputerowej na święta - i będzie to traktowało jako karę. Zostaje ewentualnie szlaban, który jest już czymś w rodzaju kary stricte. Często skuteczny (znam z autopsji) i lepszy, niż lanie pejczem (tu o autopsji przemilczę). Choć nie na wszystkich to działa - im mniej wrażliwy, tym niestety mocniej/konsekwentniej należy zareagować.

Proszę nie łapać za słówka - jest to absurd pozorny. Widocznie nigdy nie próbowaliście tego "kuglarstwa". Na społeczeństwo informacyjne wychowane w kulturze masowej wytwarzającej sztuczne potrzeby - działa to wyśmienicie.

Poza tym - absurdów w rzeczywistości jest znacznie więcej.
A analogia nie zawsze się sprawdza.

Umiarkowane przyzwolenie na bicie jest obecne w naszej kulturze - chociażby przez stosunkowo częsty brak reakcji sąsiadów. Znieczulica lub strach przed konsekwencjami - "a jeśli nie udowodnią, to wyjdę na idiotkę i sąsiad będzie mi psie gówna na wycieraczkę podkładał".
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ta, widziałem ten filmik. Cóż rzec, On - niezbyt roztropny delikatnie mówiąc (widziały gały, co brały), a ona - poniżej wszelkiej krytyki. Jak "dziewczynki" coraz częściej mają takie poglądy na seks i są dumne ze swojego prostactwa, to świat idzie w złym kierunku.
ps: a chłopak CHYBA stał się ofiarą. To zależy jak naprawdę ich stosunki seksualne bądź relacje wyglądały. Mogło się zdarzyć, że np. ją napastował, a ona się popisuje jak idiotka. Bądź w ogóle nic między nimi nie zaszło i lasencja kłamie jak z nut.

Fakt faktem, że gdyby się nie zabił, zostałby oskarżony o pedofilię. I tutaj tkwi szkopuł. Czy takie nagranie mogłoby być dowodem na jego niewinność?

I druga sprawa, czy małomiasteczkowy ostracyzm zabił tego chłopaka? Czy patrzenie na niego jak na pedofila w kontekście tego nagrania jest sprawiedliwe?

Albo czy seks z czternastolatką MOŻE nie nosić znamion pedofilii? Niby powrót do sprawy Polańskiego, a jednak nie do końca. Każdy sobie odpowie sam. Ja mam określoną opinię ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jaka jest różnica między milczącym przyzwoleniem społeczeństwa, a jego akceptacją?

Wbrew pozorom, znaczna.Nie wie Pan? Odsyłam do słowników.

Odbiegamy od tematu, przypominam zdanie, o którym dyskutujemy - "Bicie dziecka to najczęściej zbrodnia, na którą społeczeństwo udziela przyzwolenia".

Czuję się częścią społeczeństwa ( a, Pan ?) i jak jego znakomita większość, potępiam bicie dzieci - dla mnie, cytowane powyżej zdanie, jest zbyt ogólne, a zatem - nieprawdziwe. Proszę o precyzyjne wybijanie tez i nie manipulowanie ogólnikami. Są źli ludzie, którzy niewłaściwie traktują dzieciaki i należy ich za to bardzo surowo karać.

Pozdrawiam.

Spodziewałem się tego chwytu ze słownikami, miałem jednak nadzieję, że nie będę musiał tracić czasu na precyzowanie tego. Napiszę więc inaczej: Jaka jest różnica między tymi dwiema rzeczami dla dziecka? Różnica praktyczna, a nie słownikowa, opierająca się na różnych definicjach? W jednym i drugim przypadku jest bite. Zgoda, można się tu kłócić o określenie "najczęściej", bo pewnie tak nie jest, ale istnieje mnóstwo przypadków takich rodzinnych tragedii, o których sąsiedzi, otoczenie zwyczajnie milczy, nie chcąc się wtrącać. Może i w duchu potępiają oni sprawców tych wydarzeń, może nimi gardzą, ale co z tego?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ta, widziałem ten filmik. Cóż rzec, On - niezbyt roztropny delikatnie mówiąc (widziały gały, co brały), a ona - poniżej wszelkiej krytyki. Jak "dziewczynki" coraz częściej mają takie poglądy na seks i są dumne ze swojego prostactwa, to świat idzie w złym kierunku.
ps: a chłopak CHYBA stał się ofiarą. To zależy jak naprawdę ich stosunki seksualne bądź relacje wyglądały. Mogło się zdarzyć, że np. ją napastował, a ona się popisuje jak idiotka. Bądź w ogóle nic między nimi nie zaszło i lasencja kłamie jak z nut.

Fakt faktem, że gdyby się nie zabił, zostałby oskarżony o pedofilię. I tutaj tkwi szkopuł. Czy takie nagranie mogłoby być dowodem na jego niewinność?

I druga sprawa, czy małomiasteczkowy ostracyzm zabił tego chłopaka? Czy patrzenie na niego jak na pedofila w kontekście tego nagrania jest sprawiedliwe?

Albo czy seks z czternastolatką MOŻE nie nosić znamion pedofilii? Niby powrót do sprawy Polańskiego, a jednak nie do końca. Każdy sobie odpowie sam. Ja mam określoną opinię ;)
Nie o pedofilię, ale o czyn nierządny z małoletnim (Art. 200 k.k.), czyli osobą, która nie ukończyła 15 roku życia. Technicznie rzecz biorąc, jeśli ona ukończyła lat 15, prokurator mógłby go pocałować w trąbkę.
Pedofilia jest pojęciem odnoszącym się do skłonności do obcowania seksualnego z dzieckiem. Granicą jest tutaj okres pokwitania.

Jeszcze co do nagród i kar. Psychologia behawioralna dawno dowiodła nieskuteczności systemu kar. To łatwo przewidzieć nawet bez przeprowadzania wielu eksperymentów. Zadajmy sobie pytanie: co chcemy osiągnąć poprzez stosowanie systemu nagród i kar? mnie się wydaje, że głównie chodzi o modelowanie zachowania takie, aby doprowadzić do zachowań pożądanych. O ile stosowanie nagrody, czyli wzmocnienia pozytywnego ma oczywisty efekt - prowadzi do wzmocnienia występowania zachowania nagradzanego, z oczywistych powodów, to odwrotna logika - wzmocnienie negatywne osłabia zachowanie niepożądane - prowadzi na pewne manowce: oddala nas od celu, który przyświeca. Chodzi przecież o wzmocnienie zachowań pożądanych, stosowanie kary nie daje żadnej gwarancji, że zamiast zachowania karanego, pojawi się nagrodzone... pojawi się być może inne, być może inne niepożądane, być może neutralne, być może doprowadzimy do postawy unikowej albo do wyuczonej bezradności. Powiedzmy sobie uczciwie, że kary jako takie nie mają żadnej wartości wychowawczej, to prymitywna metoda odstraszania, to sposób na wylanie własnej złości i bezsilności.

Moim zdaniem jeżeli karanie ma w ogóle jakikolwiek sens, to tylko jako element ukazywania konsekwencji zachowania, na zasadzie "zapowiedziałem ci, że jeżeli będziesz krzyczał, to nie dostaniesz cukierka, zignorowałeś zasady, więc ponosisz konsekwencje"; ale to też nie może być wplecione w system ostrych kar, bo może przynieść więcej szkody niż pożytku.

Tutaj nie chodzi o zestawienie wychowania stresowego i bezstresowego. Wychowanie bezstresowe nie istnieje, to eufemizm, który opisuje zgrabnie brak wychowania. To zaniedbanie albo błąd rodziców, którzy naczytali się poradników i zrozumieli z nich tyle, że na dziecko nie wolno krzyczeć. To, że nie powinno się krzyczeć na dziecko (tak samo jak na kogokolwiek, kto dzieckiem nie jest), nie znaczy, że trzeba ignorować to, co dziecko robi. To, że nie powinno się dziecka bić, nie znaczy, że należy tworzyć paranoje i traktować je jak pełnoprawnego partnera. A to, że nie może być tym partnerem nie znaczy, że mamy zapomnieć, że to czująca i myśląca istota. Podstawowy problem wychowawczy chyba to taki, że traktuje się dzieci jak ruszające się, przeżuwające, mówiące klocki.

Co do akceptacji bicia dzieci - myślę, że to nie jest rzecz, którą specjalnie można wyróżnić. Może tyle, że tutaj pewne stereotypy wychowawcze pozwalają na rozgrzeszenie się ze stosowania przemocy. Ale tu problem jest głębszy. Kary cielesne wobec dzieci stosują ludzie, którzy w ogóle bardziej "liberalnie" podchodzą do rozwiązań siłowych, bo jak można różnicować pomiędzy spraniem własnego dziecka a daniem po twarzy sąsiadowi, który zarysował nam błotnik ukochanego samochodu? znaczy, uderzenie własnego dziecka jest bardziej do przyjęcia? a na podstawie jakich to przesłanek? pomińmy, proszę, żałosne "to dla jego dobra"; masaż twarzy sąsiadowi także mógłby zrobić dobrze, koniec końców, następnym razem by bardziej uważał, nie?
Opublikowano

Ja się zastanawiam właściwie jaki sens miała reforma szkolnictwa tworząca sześcioletnie podstawówki i trzyletnie gimnazja, bo mowa akurat w tym momencie o gimnazjalistach, czyli uczniach powolnie dojrzewającyh, poupychanych w trzydziestoosobowych klasach. To tak samo głupi pomysł zachodnioeuropejskiego wzorca oświatowego jak słynny boloński wrzorzec modelu edukacji studenckiej rozdzielającej ciągłe studia magisterskie na studia pierwszego i drugiego stopnia, gdzie idea wnikliwego badania określonej gałęzi nauki wypierana jest na rzecz przystosowywania studentów do zawodu - obecnie na polonistyce student po pierwszym semestrze zmuszony jest określić pod kątem jakiej specjalizacji układany będzie dalszy plan jego zajęć na kolejne lata. Jak w fabryce.
Według mnie rzecz polega na tym, że system edukacji w ogóle nie funkcjonuje, tylko stwarza pozór funkcjonowania placówek o charakterze wychowawczym w założeniu, gdzie tak naprawdę na pedagogikę nie ma w ogóle miejsca i czasu; zdarza się przecież tak, że po trzech latach nauczania nauczyciel nie wie nic o swoim podopiecznym, bo ciężko mu się odnaleźć w tym całym majdanie, kiedy na możliwie największą ilość uczniów zatrudnia się możliwie najmniejszą ilość nauczycieli - w celu ograniczenia kosztów nauczania, w ramach wolnorynkowej filozofii zysków i strat mierzonych wyłącznie w pieniądzach, zapominając o priorytecie misyjności niektórych placówek publicznych, które powinny być - dla ogólnego dobra - od tej surowej filozofii całkowicie wolne; w szczególności, kiedy rzecz dotyczy wychowania dzieci.
Nie wiem, nie jestem nauczycielem, chociaż miałem projekt, który uległ modyfikacjom, bo to jest tak, że trudno na jakiekolwiek możliwości wprowadzania indywidualnych inicjatyw, w sytuacji, kiedy ministerstwo narzuca rygor w postaci podstawy programowej, której realizacja często jest fizycznie niemożliwa ze względu na ograniczoną ilość godzin lekcyjnych, co w konsekwencji wpływa na jakość nauczania, które odbywa się w trybie sprinterskim, ze względu na presję czasu - oby zdążyć. Natomiast sami nauczyciele rozliczani są z wykonania założeń programowych, a nie z realnych efektów nauczania; czyli zwykła schizofrenia.... Nie wiem, ale na moje oko stan oświaty i edukacji obecnie bardziej demoralizuje niż wychowuje i naucza.
Ja bym raczej zadał pytanie: co z politykami-idiotami?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Odpowiedź jest prosta: postęp-postępowy i obniżenie poziomu nauczania. Innej sensownej odpowiedzi nie ma.




Demoralizuje, pełna zgoda. Jedna z przyczyn tej demoralizacji to obowiązek nauczania do 18 roku - skutkuje to brakiem możliwości relegowania ze szkoły: idiotów, bandytów, leni, którzy skutecznie obniżają poziom, poprzez ustanawianie własnych standardów, na jakich raczą przebywać w szkole.

Tu dotykamy dwóch kwestii: autorytetu nauczyciela - bez niego wychowywanie jest nie możliwe; i wpływu takich osobników na dzieciaki w klasie.
I jeszcze jedno: bicie, terror psychiczny i fizyczny wobec młodszych i słabszych - zjawisko fali w szkołach.

To politycy - idioci uchwalili tak postępowe ustawy, by usatysfakcjonować ludzika-wyborcę( wicie rozumicie, my wam damy bezpłatne nauczanie - troszczymy się o was) i grupę nauczycieli, którzy widzą w takiej reformie swój partykularny interes. Symbioza LSDi i ZNP jest dowodem w sprawie.

Ideą przewodnią, w tych debilnych i nie pozbawionych sensu z punktu widzenia polityków-idiotów, jest EGALITARYZM. Podobnie w służbie zdrowia, ubezpieczeniach społecznych. Pełna gębą socjalizm.

Proces uczenia się nie jest egalitarny, w odróżnieniu od jedzenia i trawienia, lecz ELITARNY. Z przyczyn biochemicznych, socjalnych, genetycznych nasze zdolności intelektualne różnią się.
Właściwy proces edukacji w szkolnictwie otwartym, to podciąganie słabszych do lepszych, a jest odwrotnie.

Wydaje się, że jedynym rozwiązaniem jest upadek systemu i ponowna odbudowa na nowych zasadach. Idea bonów oświatowych, które chciał wprowadzić M. Friedman miała zapoczątkować takie zmiany - konkurencję pomiędzy szkołami. W USA, to było niemożliwe do przeprowadzenia, tym bardziej u nas - jesteśmy biedniejsi. Łatwiej manipulować hasłami egalitaryzmu i wygrać wybory tym, którzy uszczęśliwiają nas za naszą kasę.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Komuś nie pasuje, niech się zwolni.


a jaka kara za bicie rówieśników?
Almare, każdego tygodnia w jednym powiecie przyjmowanych jest około dwóch-trzech zawiadomień o pobiciach w szkole. Proszę mi wierzyć, ani obcinanie palców, ani tylko grożenie kciukiem nie rozwiąże problemu. Podobno nauczyciele nie reagują na przemoc w wielu szkołach, rodzice jacy są, każdy może sobie obejrzeć w telewizji. Każdorazowy przypadek pobicia powinien zostać indywidualnie osądzony, a jak ostatnio widziałem zawodowych sędziów sądu okręgowego " ciągających" swoje kilkuletnie pociechy po pustym już areszcie sądowym i mówiącym do nich " zobacz, jak będziesz niegrzeczny to tu trafisz" to chyba jasne jest jaka kara za bicie równieśników.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miałeś nie wcinać się w ten wątek. Szczególnie, że nie masz nic do powiedzenia w tym temacie.

Dlaczego trolujesz?
www.trole.joemonster.org/?troll=bibliotekarz

Wyrażam opinię?
Nie mogę? chcesz biczować odmieńców, którzy nie zgadzają się z twoim bełkotem?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dlaczego trolujesz?
www.trole.joemonster.org/?troll=bibliotekarz

Wyrażam opinię?
Nie mogę? chcesz biczować odmieńców, którzy nie zgadzają się z twoim bełkotem?
nie, pytam dlaczego? Nie możesz odpowiedzieć?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wyrażam opinię?
Nie mogę? chcesz biczować odmieńców, którzy nie zgadzają się z twoim bełkotem?
nie, pytam dlaczego? Nie możesz odpowiedzieć?

Dlaczego? A nie mogę podyskutować? Coś ty taki chytrus się zrobił?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie, pytam dlaczego? Nie możesz odpowiedzieć?

Dlaczego? A nie mogę podyskutować? Coś ty taki chytrus się zrobił?
Nie obraź się, ale na video relacji ( jak słusznie zauważył jeden z orgowiczów) jesteś strasznie spięty, tak nie można. Chcesz poduczę cię trochę luzu przed kamerą... ( za darmo)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dlaczego? A nie mogę podyskutować? Coś ty taki chytrus się zrobił?
Nie obraź się, ale na video relacji ( jak słusznie zauważył jeden z orgowiczów) jesteś strasznie spięty, tak nie można. Chcesz poduczę cię trochę luzu przed kamerą... ( za darmo)

No spoko, przyjedź.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
    • Widzą mnie. Przez te korytarze. Przez te imaginacje. Patrzą. Wodzą za mną wzrokiem nieruchomym. Te ich oczy. Te ich wielookie twarze… Ale czy to są w ogóle ich twarze? Wydrapuję żyletką te spojrzenia z okładek. Ze stronic starych gazet. Z pożółkłych płacht. Zapomnianych. Nie odtrącam ich. Było ich pełno zawsze i wszędzie. Nie odtrącam… Kiedyś odganiałem ręką te spojrzenia wnikliwe. Czujne. Odganiałem jak ćmy, co puszyściały w przelocie. Albo mole wzruszone jakimś powiewem nagłym z fałd ciężkich zasłon, bądź ubrań porzuconych w kącie. Z barłogu. Z legowiska. Ze sterty pokrytej kurzem. Szarym pyłem. W tym oddechu idącym od otwartych szeroko okien. Od nocy. Od księżyca… Od drzew. Od tych topól strzelistych. Szumiących. Szemrzących cicho. Od tych drzew skostniałych z zimna. Od chmur płynących. Od tych chmur w otchłani z jasnymi snopami deszczu...   Siedzę przy stole. Na krześle. Siedzę przy stole oparty łokciami o blat. Oparłszy się na złożonych dłoniach brodą. Zamieram i śnię. I znowu śnię na jawie. Wokół mnie płomienie świec. Drżące. Migoczące. Rozedrgane cienie na suficie i ścianach. Na podłodze błyszczące plamy. Na klepce. Czepiają się sęków. Czepiają się te widma. Te zjawy z nieokreślonych ustroni i prześwitów z ciemnej linii dalekiego lasu. Na stole płonące świece. Na parapetach. Na szafie. Na podłodze. Świece wszędzie. Płonące gwiazdy na niebie. Wszechświat wokół mnie. Ogromna otchłań i mróz zapomnienia…   Przede mną porcelanowy talerz z okruchami czerstwego chleba i emaliowany kubek, odrapany, otłuczony. Pusty… A więc to moja ostatnia wieczerza…   *   Wirujące obłoki nade mną. Pode mną mgławice, spirale galaktyk. Nade mną… Nasyca się we mnie jakaś deliryczna ekscytacja. Jakieś wielokrotne, uporczywe widzenie tego samego, tylko pod różnymi kątami. Wciąż te same zardzewiałe skorupy blaszanych karoserii, powyginanych prętów, pancernych płyt, pogiętych, stępionych mocno bagnetów i noży… Przedzieram się przez to wszystko z donośnym chrzęstem i stukotem spadających na ziemię przedmiotów. Idę, raniąc sobie łokcie, kolana… Idę… I słyszę. I słyszę wciąż w mojej głowie piskliwy szum. I pulsowanie, takie jakby podzwanianie. I znowu drzwi. Kolejne. Uchylone. Spoza nich dobiega to nikłe: dzyn-dzyn. A więc ktoś tu był. I jest! Ktoś mnie ogląda i podziwia jak w ZOO. Nie mogę się pozbyć tych mar natrętnych. Dzyn-dzyn.. Tych namolnych widziadeł, które plączą się tutaj bez celu. Dzyn-dzyn… I widzę je. I słyszę... Nie. Nie dosłyszę, co mówią do siebie, będąc w tych pokracznych pozach. Gestykulują kościstymi palcami obwieszonymi maleńkimi dzwoneczkami… Dzyn-dzyn… Wciąż to nieustanne dzyn-dzyn...   *   Otaczają mnie blaski. Mrugające iskry. Kiedy siedzę przy stole, oparłszy brodę na dłoniach. Mieni się wazon z kryształu z uschniętą łodygą martwego kwiatu. Cóż jeszcze mógłbym ci powiedzieć? Będę ci pisał jeszcze. Kartki rozrzucone na stole. Pogniecione. Na podłodze. Ciśnięte w kąt w formie kulek. Wszędzie. W dłoni. W tej dłoni ściskającej pióro, bądź długopis… W tej dłoni pomazanej tuszem, atramentem. W tej dłoni odrętwiałej. I w tym odrętwieniu trwam, co idzie od łokcia do czubków palców. Mrowienie. Miliardy igieł... W serwantce lustra migoty i drżenia. W serwantce filiżanki, porcelanowy dzbanek. Talerze. Kryształowa karafka ojca. Zaciskam powieki. Szczypiące.   Dlaczego ten deszcz? Latarnie na ulicy. Noc. Zamglone światła. Deszcz. Drzewa oplatają się nawzajem gałęziami. Nagimi odnogami. Drzewa splecione. Supły… Deszcz… Zamglone poświaty ulicznych latarni. Idę. Kiedy idę – deszcz… Wciąż deszcz… Stukocze o blaszane rynny starych kamienic. O daszki okrągłych ogłoszeniowych słupów. O blaszane kapelusze ulicznych latarni… Deszcz… Kiedy idę tak. A idę tak, bo lubię. Kiedy deszcz… I ten deszcz wystukuje mi. Spada na dłonie. Na policzki. Na usta. Na twarz…   *   To rotuje. To wciąż rotuje. Oddala się, ciągnąc za sobą długą smugę. Rezonuje od tego jakiś magnetyzm. To się oddala. To wciąż się oddala, nieubłaganie. Kiedy idę długim korytarzem, muskam palcami żeliwne rury, które ciągną się kilometrami w głąb. Które się ciągną i wiją. Które pokryła brunatna pleśń. W których stukoty i jęki. Zamilkłe. W których milczenie. Martwa cisza. Ciągnące się rury. Rozgałęzienia jakieś. Wychodzą. Wchodzą. Rozchodzą się. Łączą… Od jednej ściany do drugiej. Z podłogi w sufit. Przebijają się znikąd donikąd. Martwy krwiobieg w ścianach z popękaną, odłażącą farbą. Chrzęszczący pod stopami gruz, potłuczone szkło... Na języku i w gardle gryzący szary pył zapomnienia. Uchylone drzwi. Otwarte na oścież. Zamknięte na klucz. Na klamkę. Naciskam z cichym skrzypieniem. Wchodzę. W półmroku sali kamienne popiersia okryte zakurzoną folią. Rozrzucone dłuta, młotki… W półmroku. Zapach jakichś dalekich, zeskorupiałych w mimowolnym grymasie gipsowych twarzy. W odległym echu dawnego czasu. Pożółkłe plakaty na ścianach. Uśmiechnięte twarze. Patrzące filuternie oblicza dawno umarłych…   Kto tu jest? Nie ma nikogo.   Szklane gabloty. Zardzewiałe metalowe stelaże. Na pólkach chemiczne odczynniki. Przeciekające butle z jakąś czarna mazią. Odór rozkładu i czegoś jeszcze, jakby opętanego chorobą o nieskończonym wzroście… Na ścianach potłuczone, popękane porcelanowe płytki z rozmazanymi smugami zakrzepłej krwi. Od dawna ślepe, zgasłe oczy okrągłej wielookiej lampy. Przekrzywionej w bezradnym błaganiu o litość, w jakimś spazmie agonii. W kącie, między stojakami do kroplówek, ociężały, porysowany korpus z kobaltem-60 w środku pokryła rdza. Na metalowym stole resztki nadpalonej skóry z siwą sierścią kozła. Nie przeżył. Wtedy, kiedy blade strumienie wypalały jego wnętrze do cna… Walające się na podłodze stare, zwietrzałe gazety. Czarne nagłówki. Czarno-białe zdjęcia. Pierwszy wybuch jądrowy na atolu Bikini. Pozwijane plakaty... Szukam czegoś. Szperam. Odgarniam goła stopą… Nie ma. Nie było chyba nigdy.   *   Powiedz mi coś. Milczysz jak głaz wilgotny. Jak lśniący głaz na poboczu zamglonej drogi. Zjada mnie promieniowanie. Zżera moje komórki w powolnej agresji. Wokół mojej głowy mży złociście aureola smutku w opadających powoli cząsteczkach lśniącego kurzu. Jakby to były drobniutkie, wirujące płatki śniegu. Jakby rozmyślający Chrystus, coraz bardziej jaśniejący i z rękami skrzyżowanymi na piersiach, szykował się powoli na ekstazę zbawienia w oślepiającym potoku światła...   I jeszcze...   Otwieram zlepione powieki... Długo jeszcze? Ile już tu jestem? Milczysz... A jednak twoje milczenie rozsadza moją czaszkę niczym wybuchający wewnątrz granat. Siedzę przy stole a on naprzeciw szczerzy do mnie zęby w szyderczym uśmiechu. Kto? Nikt. To moje własne widzimisię. Moje chorobliwe samounicestwienie, które znika, kiedy tylko znowu zamknę je powiekami. I znowu widzę – ciebie. Jesteś tutaj. Obok. We mnie. W przeszłości jesteś. A ponieważ i ja jestem w głębokiej przeszłości, nie ma nas tu i teraz. Zatem byliśmy. A tutaj, w teraźniejszości tkwisz głęboko rozgałęzieniami korzenia. W ziemi. W tej czarnej glebie. W tej wilgotnej, w której ojciec mój zdążył się już rozpaść w najdrobniejsze szczegóły dawno przeżytych dziejów. W atomy. W ziarna rozkwitające w ogrodzie pąkami peonii…   Przełykam ślinę, czując sadzę z komina, dym płonących świec na podniebieniu. One wokół mnie rozpalają się jeszcze i drżą. Marzyłem. I śniłem. Albo i śnię nadal. Na jawie. I jeszcze… Moje nocne misterium. Moje własne bycie mistrzem ceremonii, której nie ma, która jest tylko we mnie. Mówię coś. Poruszam milczącymi ustami. Tak jak mówił do mnie mój nieżywy już ojciec, wtedy, kiedy pamiętałem jeszcze. Przyszedł odwiedzić mnie, ale tylko na chwilę. Przyszedł sam. Tym razem bez matki. Posiedział na krześle. A bardziej, tylko przysiadł. Tak, jak się przysiada na moment przed daleką podróżą. Lecz zdążył jeszcze zapalić papierosa, oparłszy się jednym łokciem o blat stołu..I w kłębach błękitnawego dymu, zaczął swoją przemowę pełną wzruszeń. To znowu ze śmiechem, albo powagą człowieka z zasadami. A jego oczy za szkłami okularów stawały się coraz bardziej lśniące. Coś mówił. Albo i nie mówił niczego. A to, co mówił było moim przywidzeniem. Omamem słuchowym. Fantasmagorią. Tylko siedział nieruchomo. Jak posąg z kamienia. Ale wiem, że odchodząc, położył jeszcze swoją dłoń na moim ramieniu, w takim jakby muśnięciu, w ledwie wyczuwalnym tknięciu. Czy może bardziej wyobrażeniu…   Sam już nie wiem czy tu był. I czy był jeszcze…Chłód powiał od schodowej klatki. Od wielkiego przeciągu drzwi trzasnęły w oddali…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-23)      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...