pejzaż zimowy

[anna_rebajn]

biały płatku śniegu
jak uśmiech nie w porę
opadasz beztrosko na berety smutne
na grobie przysiadasz
jak na zwykłej ziemi
haftowany w lodzie
jak w najgładszym płótnie

który nie odróżniasz
fioletowych wstążek
od łez co zakrzepły
na przegubach dłoni
ciszy tylko pytam
czy to źle czy dobrze
że cię żal zwyczajnie
sobą nie zasłonił

[Lady_Supay]

W kwestii wiersza nie zabieram głosu, bo jeszcze nie mam zdania. Czepię się sygnaturki - to Twoja?

"jestem kim jestem
zostanę się tym kim byłam naprawdę"

"Zostanę się"? ble - bardzo niegramatycznie... Można "się" zakochać, lubić, zgubić, etc - ale zostać się nie można! Można zostać - gdzieś, z kimś, kimś, w tyle - ale nie "się". Stać się natomiast można.
No i nielogicznie - jesteś kim jesteś, a zostaniesz kim byłaś naprawdę???
(Mam nadzieję, że dobrze wytłumaczyłam)

Jak już, to proponuję:
Jestem kim jestem. Zostanę sobą. LUB Jestem kim jestem, będę kim byłam.

A nie taki "szczekot" bezsensowny.
Jeżeli Twoje słowa, to je wykreśl natychmiast! Jeżeli je ściągnęłaś, to zaznacz po kim, żeby sobie obciachu nie robić.

Serdecznie pozdrawiam.

[H.Lecter]

Zły wiersz, który się bardzo dobrze czyta... ; )

[Almare]

Aniu, muszla.

[JacekSojan]

śpiewny;
ale schematyczny;
taki poprawny klasyk - nic więcej;
dobrze odrobione zadanie domowe na temat;
pozdrawiam
J.S

[a._mrozinski]

Ładny wiersz. Mam zastrzeżenie do beretów (nie, nie chodzi o mohery). Naturalniej brzmi "smutne berety", niż "berety smutne", choć być może chodziło o podkreślenie tego ich smutku...

Arek