Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

oczy pasterki są szlifowane pustką. przez załataną dziurę w płocie, można zobaczyć
pierwszy dom, na którym stoi inny; posiedzieć na schodach, których nie ma

czasami, ktoś na przykrytej kostką trawie, rozkłada koc: nikt na nim jeszcze nie leży
i nie ma nazwy, jak wszystko inne. czysty koc, tylko ręka zawsze ta sama
przeciąganie na stronę; niepewność, po której zostać

te same oczy pasterki, dlatego przychodzi się przeglądać


* ojos de la pastora- potoczna nazwa szałwi wieszczej

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


poetycka geologia, odkrywania warstw przez "załataną dziurę w płocie".
niekonwencjonalnie i całkiem zgrabnie. ma swój urok, ma swoją tajemnicę - jak żelazko z duszą. jak płomyk spod klosza naftowej lampy, który drzemie i w świetlówkach.
pozdr. kaśka.
Opublikowano

ładne są, wg mnie, dwa miejsca w tym wierszu i ta myśl, która w nich jest. ten dom widoczny tylko przez załataną dziurę w płocie, i trawa pod kostką, które mówi, ze nie widzimy rzeczy takimi, jakie są, a rzecz w tym, by je takimi zobaczyć. czasami trzeba do tego zamknąć oczy, a czasami otworzyć,a później otworzyć oczy (jak mówiła pewna wiedźma). ponadto mówią też o śladach w pamięci, o zapatrzaniu się, ale i o przeczuwaniu, a nawet poczuwaniu pozazmysłowym czegoś, co jest znacznie większe, niż się zdaje
to, co otacza te dwa miejsca w wierszu, moim zdaniem, są jeszcze do przepracowania.

pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy zginę ostatnim rozbłyskiem pewności, w spirali echa dudniącego cieniem dźwięku, ziemia kresu wzejdzie, płaska i policzalna , rozmyta otchłanią — jak wielka tajemnica.   Ambiwalencja: gdy postrzeganie staje się wolą stworzenia — kwant z kwantu, dla kwantu, w fazie wzmożenia — któremu tylko myśl potrafi nadać szlif kształtu, ciężar słowa i liczbę istnienia.   Nie dookreślony przez spięte wymiary liczb, mam tylko iskrę zwątpienia na końcu palca, uniesionego w dal bezkresu — tak bliskiego, jak widok śmierci w każdym poruszeniu życia.    
    • @Alicja_Wysocka Cześć. Tak, chyba masz rację. Cóż, uczymy się na błędach.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Na swoją obronę muszę dodać, że kilka lat później miałem okazję być nad Atlantykiem i wówczas cały zanurzyłem się w tych wodach, a przecież Morze Bałtyckie  ma połączenie z Oceanem Atlantyckim, a więc to prawie tak jakbym kąpał się w morzu Bałtyckim.   P.S. Ludzi można podzielić na dwie grupy: podróżnicy i domownicy. Jak się zapewne domyślacie to należę do tej drugiej, ale, ale to nie znaczy, że od czasu do czasu, gdy nadarzy się okazja i zachęcenie to ruszę cztery litery z ciepłych pieleszy domowych, czyli jestem taki okazyjny podróżnik.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @violetta Fajna morska miniaturka! W 2017 byłem pierwszy raz nad polskim Bałtykiem, ale zamoczyłem tylko dłonie. Mój brat namawiał mnie do ściągnięcia butów i skarpetek, aby pochodzić po wodzie.  Teraz trochę żałuję, że tego nie zrobiłem. Taka okazja może się już nie powtórzyć. Bądź człowieku mądry i zrozum sam siebie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

                                                  Pozdrawiam.
    • Et, ta lawa kotleta: na tel. to kawa latte.            
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...