Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

na styku żółci z zielenią
nagłe zachwianie
niepokój

drapieżność
wygiętego w łuk odwłoku
chrzęst łamanych skrzydeł

absorpcja

od pierwszego dotknięcia
dużo i niewiele mamy wspólnego
znikamy w tej samej płaszczyźnie
od głowy

w niej tkwi samotność

Opublikowano

czytałam już w warsztacie - dziwny jest ten wiersz, Izo;
mutacja kameleonio.modliszkowa - a na końcu samotność.
niektóre drapieżniki tak mają - z wyboru i wcale nie jestem taka pewna, czy odczuwają alienację, niestety.
ale wiersz stety - sprawnie i wymownie.
pozdrówki :)
kaśka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki, że ponownie zajrzałaś. Wiersz trochę ewaluował - jak widzisz,
znacznie go skróciłam. Mówisz "mutacja kameleonio.modliszkowa", tak
i gadziogłówki, również. Nas, ludzi, myślę, że też. Jesteśmy na tęczy
i ona zanika, często razem z nami. Szukamy szczęścia, nawet za cenę
życia, boimy się samotności. Bywa, że tracimy głowy.
Takie to moje refleksje na temat. Każdy pewnie ma swoje.
"Sprawnie i wymownie" - od Ciebie, to dużo.
Z serdeczną życzliwością
- baba
Opublikowano

No właśnie tak się zastanawiam nad puentą, dumam nad nią i wciąż nie jestem pewien, czy łączy mi się odpowiednio wyraźnie z wierszem. Zgodzę się, że taki dziwny klimat w tym wierszu panuje, ale poprowadzony naprawdę sprawnie, chrzęst łamanych skrzydeł to naprawdę obrazowe określenie. Ostatnia strofa również jest ładna. Pozdrawiam ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Oj Magdusiu, ile u Ciebie dobrej energii,
promieniujesz mimo (a może dzięki) przedświątecznej
gorączki.
Inne tango dla owadziej gadziogłówki:
Przeleć mnie" - to słowa idiotyczne,
"Przeleć mnie" - tango niegramatyczne,
"Przeleć mnie" - co to jest? Na co, po co, skąd i dokąd
wlecze się to tango niepoprawne?
"Przeleć mnie" - przestaje być zabawne,
jak to jest, że śpiewamy cię?
(Alibabki)
Cmoczki Świąteczne
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No to będzie naszyjniczek z plusików na Święta i ostatnią w roku noc!
Bardzo mi miło, że trafiłam z tematem w upodobania.
Sama często zaglądam do materiałów źródłowych jak czegoś nie wiem,
bywa, że nie znajdę, to pytam wprost.
Dziękuję, radosnych Świąt
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nieraz pozwalamy na łamanie sobie skrzydeł,
nieraz sami komuś łamiemy, wolimy to - niż samotność.
Czasem dosięgamy tęczy, ale ona też w końcu zanika.
Bywa, że tracimy głowę, w przyrodzie jest dużo drapieżników,
ludzie też nimi są.
Dziękuję za czytanie i wpis, dużo zdrówka i radości w Święta
i potem , pozdrawiam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Chyba jednak dużo mamy wspólnego. Ponoć znikniemy z tego świata w momencie, kiedy znikną one.
Od głowy - znaczy myśleć chyba czas zacząć :)
Ciekawy wiersz, nie ważne, czy trafiłem.
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaczęło się drapieżnie, popularnie-naukowo i modliszkowato, az dolazło do samotności. Przyznam, że nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Gdyby nie końcówka nie kupiłabym wiersza, a tak podoba mi się.
dygam ; )

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Chyba jednak dużo mamy wspólnego. Ponoć znikniemy z tego świata w momencie, kiedy znikną one.
Od głowy - znaczy myśleć chyba czas zacząć :)
Ciekawy wiersz, nie ważne, czy trafiłem.
Pozdrawiam.
Myślę, że pięknie i celnie to wymyśliłeś! Przecież tęcza pokazała
się nad światem również po potopie. Chyba jednak zwierzęta są bardziej
skłonne uczyć się na błędach. Ludzie są nieobliczalni, a bez zwierząt, roślin
nie będzie i nas. Dobrze to podkreśliłeś.
Dziękuję i ściskam Świątecznie
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dobra, dobra, niech będzie "on" - kamele - on, zgadzam się,
dla mnie to jednak ważka, bardzo lubię je obserwować nad wodą,
pięknie się mienią, wszystkimi kolorami tęczy.
Polują też bardzo skutecznie, mają długie, chwytne nogi. Panom
na ogół się podobają długie i chwytne!
Ściskam tuż przed Wigilią
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ależ one są śliczne! Są same jak tęcza, mienią się, błyszczą,
mają piękne, duże oczy i niestety, tak je natura wyposażyla
- drapieżny charakter.
Ale wolna wola, można sobie wyobrażać cokolwiek,wyobraźnia
nie zna granic. Bardzo fajniutko, że jeszcze raz zajrzałaś,
to takie miłe odczucie jak otwiera się komputer na chwilę, między
kuchnią a zakupami, na maleńki odpoczynek i bach! Jest miły gośc!
Serdeczności
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ależ one są śliczne! Są same jak tęcza, mienią się, błyszczą,
mają piękne, duże oczy i niestety, tak je natura wyposażyla
- drapieżny charakter.
Ale wolna wola, można sobie wyobrażać cokolwiek,wyobraźnia
nie zna granic. Bardzo fajniutko, że jeszcze raz zajrzałaś,
to takie miłe odczucie jak otwiera się komputer na chwilę, między
kuchnią a zakupami, na maleńki odpoczynek i bach! Jest miły gośc!
Serdeczności
- baba

aha, to gadziogłowki to takie realne, chytre stworzonka. No, jeśli tak się sprawy mają, to pasować mogą, i to nawet bardzo. Ja sobie po prostu inaczej je wyobraziłam. ;)
wesołych!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ależ one są śliczne! Są same jak tęcza, mienią się, błyszczą,
mają piękne, duże oczy i niestety, tak je natura wyposażyla
- drapieżny charakter.
Ale wolna wola, można sobie wyobrażać cokolwiek,wyobraźnia
nie zna granic. Bardzo fajniutko, że jeszcze raz zajrzałaś,
to takie miłe odczucie jak otwiera się komputer na chwilę, między
kuchnią a zakupami, na maleńki odpoczynek i bach! Jest miły gośc!
Serdeczności
- baba

aha, to gadziogłowki to takie realne, chytre stworzonka. No, jeśli tak się sprawy mają, to pasować mogą, i to nawet bardzo. Ja sobie po prostu inaczej je wyobraziłam. ;)
wesołych!
Dzięki! Buziaki!
- ba :-)))))))))))))))))))))))
Opublikowano

Bardzo ciekawy wiersz. Jakoś tak mi pasuje do mnie... ;-D Czuję się nieraz jak gadziogłówka, chociaż wcale nie chcę nią być - ale nieraz tak mnie wszystko wkur... , że pożeram tych, którzy są najbliżej! (Słyszę jednak z wielu stron, że nie tylko ja tak mam).
Twój wiersz paradoksalnie bardzo mnie pokrzepił i dodał wiary w to, że nie jestem może taka najgorsza. :-)))
Dziękuję, Babo - ciepła Kobieto!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...