Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

"przyjmuje"
chyba literówka w e/ę :)

kolejne dni są podobne do siebie jak jednojajowe bliźnięta - napisał klasyk, można i tak na to spojrzeć, ja myślę jednak że to nie codzienność obarcza nas podobieństwem, tylko my niewiele czasem robimy /wiem to czasem po sobie/ by ubarwić i umaić tę szarość,
"przyjmuję wyzwanie" jeśli życie to walka , to ok, ale jeśli nie, to niekoniecznie ok ;)
pozdrawiam
t.

Opublikowano

prosto, zwyczajnie jak zwyczajna jest nasza codzienność;
wiersz w Twoim stylu i tak jak inne Twoje budzi refleksje;
podoba mi się zdecydowanie sformulowania "podejmuję walkę"...
właśnie tak trzeba...zarówno walkę z szarością przeciwności
jak i o to, by zobaczyć (dokopać się do nich) barwy
ukryte pod pozorną "bezbarwą";

serdecznie pozdrawiam Waldku :)))
Krystyna

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Dzięki wielkie Tomaszu za kolejną wizytę - ja bardzo bym chciał
również ciebie odwiedzać częściej - lecz czasu ciągle mi brak .
Wiadomo dom praca i inne obowiązki - a na relaks mało zostaje .
Jeszcze raz wielkie dzięki za przychylność i zrozumienie mego
wciąż kulejącego pisania .
pozd. serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



I DOBRZE ŻE INACZEJ, BO INACZEJ BYLOBY NUDNO :))))
Talarku pozdrawiam ciepło i przychylam się do opinii Tomka


Witaj Stanisławo - cieszę się bardzo ze tak oceniasz ten wiersz
a nie inaczej .
Wielkie dzięki za odwiedziny kom. i pozdrowienia .
Dla mnie to zaszczyt gdy ktoś taki jak Ty mnie odwiedza .
miłego wieczoru życzę
tobie i twoim bliskim .
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Witam serdecznie Toby - dzięki za poświęcenie czasu na tak obszerny kom.
Miło człowiekowi gdy ktoś kogoś zadowala tak a nie inaczej - czyli pozytywnie .
Zdaje sobie doskonale że moje pisanie dalekie od dobrego - ale próbować i
uczyć się od innych zawsze trzeba .
Jeszcze raz bardzo dziękuje za odwiedziny i pozd.
pozd. z wzajemnością i życzę
dużo dobrego .
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Dziękuje bardzo Krystyno za również bardzo refleksyjny kom.
Cieszę się że wiersz zatrzymał i sprowokował do tego co pod nim
napisałaś .
Jest mi naprawdę bardzo bardzo miło z tego powodu .
Jeszcze wielkie raz dzięki .
radosnego wieczoru życzę tobie
i twoim bliskim .
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Dziękuje bardzo Krystyno za również bardzo refleksyjny kom.
Cieszę się że wiersz zatrzymał i sprowokował do tego co pod nim
napisałaś .
Jest mi naprawdę bardzo bardzo miło z tego powodu .
Jeszcze wielkie raz dzięki .
radosnego wieczoru życzę tobie
i twoim bliskim .
Jeszcze raz wpadłam i przy okazji dziękuję Ci Waldku za piękne życzenia.
Odwzajemniam pozdrowieniem życząc wspaniałego dnia i wiele radości.
Z pogodnym uśmiechem :))))))))))))
Krysia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tak bardzo kochałam to co nigdy nie miało się stać Na dźwięk imienia jaśniał dzień potężniał szelest liści  Wszystko stawało się intensywniejsze  Zapach lata wybuchał z rozłupaną pestką brzoskwini aż w końcu spłyną z pierwszymi kroplami jesieni w mroki wspomnień    I przyszło życie ze swoimi jałmużnami i daninami  Jak to ono z chciwym łonem ale bez poczucia szczęścia  No bo jakże? w tych czterech ścianach gdy przyszło to co miało się stać  Wszystko wiesz znasz  Jak być szczęśliwą?   A jednak byłaś, w krótkich chwilach byłaś  Bo jak ktoś śpiewał  " W życiu piękne są tylko chwile"
    • Piękne ciało  Morze wspomnień    Ostatni pocałunek  Chłód jesieni    Jej nagie piersi  Prezent od Boga     
    • @Kwiatuszek ostatnio sypiam na podłodze i tak mi dobrze, kołderka nie to, co koc.
    • Pamiętasz to moje nocne misterium? Wtedy, kiedy płonące świece wzniecały poblask jaskrawy. Skrzydlate momenty na suficie, na płaszczyznach porzuconych rzeczy. Teraz już wiem, że ta moja próba przejścia przez ścianę miała na celu dosięgnąć gwiazdy, kiedy stałem w kącie pokoju, przywierając ustami do zimnego tynku.   Szeptałem. Recytowałem słowa tajemne.   Wtedy. I wtedy…   Za oknami szeleściły liście oschłej topoli, kasztanu… Za oknami otwartymi na przestrzał. W ogromnym przeciągu, co się wspinał z krzykiem po ornamentach tapet..   I byłem blisko zrozumienia. I byłem blisko… Blask olśniewał mnie coraz większy. Ten migoczący blask nieznanej natury.   Wiesz... Nie. Nic nie wiesz.   Bo i co masz wiedzieć? Wtedy, kiedy czekałaś długo na nic. Na dworcu, tuż po odjeździe ostatniego pociągu. Czekałaś na mnie. Wiatr zakręcał i gwizdał. I tak jak teraz tarmosił poluzowanymi blachami parapetów. Zacinały ostre krople deszczu…   Z megafonów płynęły enigmatyczne dźwięki jakiejś nadawanej nie wiadomo skąd transmisji.   To nadaje wciąż sygnał. To wysyła w eter zaszyfrowaną wiadomość, której sensu nie sposób zrozumieć. Wtedy i teraz. Tylko, że wtedy nie przyszło nam to do głowy. Nam? Przecież nie ma nas. I chyba nigdy nie było…   A jeśli byliśmy, to tylko we śnie. Razem, gdzieś trzymając się za ręce. Raz. Jeden, jedyny. Albo i niezliczoną ilość razy.   Wiatr szeleści liśćmi topoli. Teraz, kiedy jest bardzo zimno. Skrzypią konary. A więc to już tak późno? Nocne obrazy jak dym z łęciny płyną…   Nie. To już przecież było poprzednim razem. W innym życiu, w innym wierszu… Bądź w innym...   A teraz?   Co z nami będzie? Jeśli w ogóle cokolwiek było.   Światłość wiekuista przemierza otchłań czasu. Wieczność całą. I wywija się z gałęzi topoli księżycowym sierpem.   I ten szelest skrzydlaty wznieca kurz, ten śpiew słowiczy. Aż wzrusza czarną sadzę w kominie, przysiadając na krawędziach pustych krzeseł jak jakiś zbłąkany kaznodzieja. Jak ten blask na dębowych klepkach podłogi. Na fornirze szafy. Na lakierze...   Na jawie? We śnie? Coś pomiędzy…   Coś jak kształt jakiś spętany cieniem mojej własnej ręki, kiedy się przebudzam, otwierając zlepione maligną oczy, próbując to pochwycić w jakimś nagłym przypływie zadziwienia.   Nie. Nie przebudzam się wcale. Przecież ja nie śpię. Spójrz! Mam otwarte oczy!   I nigdy nie spałem. Podczas gdy ty, śpisz snem twardym jak przydrożny kamień. Omszony...   Jeśli w ogóle tu jesteś. Jeśli w ogóle tu kiedykolwiek byłaś.   Co z nami będzie?   Albowiem pęd ten rozwiewa włosy. Czyni bruzdy w skibach mokrej ziemi.   Widzisz?   Jaskółki wznoszą się do nieba. Wychodzą naprzeciw tej łunie coraz większej.   Jeśli uderzy w nas świetlista rozpacz zapomnienia, czy będziemy jeszcze?   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-27)        
    • @poezje_krzyczane Dziękuję za pamięć. Tylko tutaj niczego nie ma. Po prawej stronie Twojego postu masz trzy kropki - kliknij tam - następnie w 'usuń' Ja tego nie mogę zrobić, bo to Twój post.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...