Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

mężczyzna mężczyźnie mężczyzną
kobieta kobiecie nożem w plecy
pret-a-porter na korytarzu
w sukienkach z przeceny
dla każdej potencjalnej top model

pazurkami wydrapią oczka
zniszczą rzęsy
budowane na niewyspaniu

koleżanki na językach
w przerwie na kawę
i coś na nosek

piętra wieżowca
jak szpilki
im wyżej
tym droższy widok

na śniadanie
kolega z biurka
przy oknie

kolacja
z kierownikiem
działu sprzedaży

nie ma miłości
miłość odeszła do lamusa
miłość jest dla naiwniaków

dla ciebie i dla mnie

Opublikowano
miłość jest dla naiwniaków

dla ciebie i dla mnie


i pod tym się podpisuję, bom także z tych naiwnych, co kochają i wierzą ...uczuciom :)
i wiesz, ci naiwni wyglądają na szalenie szczęśliwych, gdy ci "inni" poza gadżetami nie widzą sensu życia, bo ten sens tkwi w miłości :))))

serdecznie pozdrawiam -
Krysia
Opublikowano

Szanowny Panie Biały, jestem bardzo powściągliwy w ocenach i komentarzach. Pana wiersz jest bardzo dobrą obserwacją, choć subjektywny. I w tym tkwi jego urok i wartość – jest odautorski. Jak świat światem nigdy nie udało się poetom poprawić rzeczywistości ale często udaje im się zmusić do pomyślenia, do reakcji, do rozmowy. Ten cel osiągnął Pan w moich oczach. Zgadzam sie z komentarzem Pani Zak, bardzo wart dyskusji. Co do formy – wiersz udany a najbardziej podoba mi sie sformuowanie:

piętra wieżowca
jak szpilki
im wyżej
tym droższy widok

Uszanowania i życzę jeszcze wielu takich udanych.
Janusz Ork

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


absolutnie nie chcę poprawiać, po co mi to:)
"widzę to co widzę i w ogóle się nie wstydzę, niech się wstydzi ten co robi nie ten co widzi" za Kazikiem rzekłem:)
pozdrawiam i dziękuję za słowa
r
Opublikowano

wiersz, znakomity,
świetna obserwacja - taki obrazeczek socjologiczny
uffff, jakie to szczęście być w mniejszości na płaskich obcasach.

i siedzieć sobie w lamusie
z miłością na kolanach

peel nadgryziony?
a może zjedzony?
buziak!

czekam na ortodoksyjne feministki!
sie zakotłuje :)))))))))

Opublikowano

Dobry tekst, proszę Pana :)
Dobrze opisuje tandetę wielkomiejskości, jej blichtr, pośpiech i wszechobecne zakłamanie. Marcin Świetlicki powiedział kiedyś : oczywiście że nie ma miłości, Pan mówi: miłość jest dla naiwniaków. - podpisuję sie pod Pana prognozą.
Serdecznie.
T.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


z twoich interpretacji pracę magisterską można by napisać:)
dzięki za kolejną
pozdrawiam
r
ojej, nie! nie rób tego!jeszcze by wyszła bioografia...i co? spod teresy943 wylazłaby Krystyna... niemodna, zwyczajna, po prostu ...banalna liryczka ;)
aha, jeszcze dorzucę, że "dla naiwniaków" jest ironią...tak określa się w dzisiejszym świecie tych, którzy "mają serce i patrzą w serce", a tak naprawdę to "ci drudzy" są naiwni...dlatego właśnie opowiedziałam się po stronie tych pierwszych :))) ot i tyle...

miłego dnia :))))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Świetlicki pisał też i tu cytat:
"Kocham Cię. Łatwiej dostaniesz kanapkę.
Łatwiej się wymigujesz. Obsłużą cię łatwiej,
jeżeli powiesz:kocham, kocham cię"

dzięki za interpretację i dobre słowo
pozdrawiam
r
Opublikowano

"piętra wieżowca
jak szpilki
im wyżej
tym droższy widok"

"mężczyzna mężczyźnie mężczyzną
kobieta kobiecie nożem w plecy"

I te szpilki, i te noże - najeżone, naostrzone, niebezpiecznie trafne, celne. Ładną Pan skroił sukienkę, Panie Biały.

Pozdrawiam :)

Opublikowano

Obserwacja bardzo trafna, podpisuję się pod nią wszystkimi kończynami, jednak odczułem niewielki niedosyt przy finale, uważam, że można to było mocniej zakończyć. Mimo wszystko bardzo dobry wiersz ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...