Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Poeci

M._Krzywak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

poeci mają gorzej, bo nie kochają ich kobiety
jeżeli nawet - udają, to przez to, że jest się w modzie
albo, że komponuje się to w stolik i powiew mitu
i jest o czym opowiadać znajomym

poeci mają gorzej, bo piszą nie wiedząc co piszą
a jeżeli nawet wiedzą, to inni tego nie wiedzą
czasem jedynie trafia im się gratis w postaci
poprawnie napisanego zdania

poeci mają gorzej, bo często muszą wykrzywiać twarze
do śpiących ludzi, świadków ich udręki
kiedy w skurczonej dłoni trzymają podłużny gadżet
nadający mocy ich głosowi

poeci mają gorzej, bo ich nazwiska są obok ceny
od pięciu złotych do piętnastu można ich brać
oczywiście udając, że to wszystko takie poetyczne
często promocją jest uścisk dłoni i ukłon

poeci wreszcie mają gorzej przez to, że muszą jak inni
kupować chleb i smarować go masłem
wpierdalać parówki kiedy nie ma się czasu na nic więcej
pomiędzy jednym a drugim dniem żywota swego

poety

teresa943

teresa943

Opublikowano
Opublikowano

Czytam z przyjemnością. Dobry wiersz. Budzi refleksje (osobiste także).
Coraz bardziej lubię Twoje wiersze...naprawdę :) są takie l u d z k i e, a przecież chyba o to powinno nam chodzić, żeby trafiały do ludzi;
Serdecznie pozdrawiam Michale -
Krystyna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Amber
      O_mim

      Przez Amber · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ...organiczny wiersz z pomysłem w dwóch aktach:)
    • Wiesław J.K.
      Raz jeszcze

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      @Tectosmith Złota polska jesień! Serdeczności! :))))
    • Natuskaa
      Za pięć sobota

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      I co, że kawa?… tak, o osiemnastej… wypiję ją do cebuli… tak, cebuli smażonej z koncentratem pomidorowym. Będę syta, będę wreszcie rozpieszczona po całym tym dniu, który mnie swoimi mackami dotykał, skubał i energiami moimi chciał żonglować. Próbował mnie przekupić paskudną kawą rozpuszczalną do której dołożył cukier, jakiego nie zamawiałam. Potem była zupa dyniowa… czy raczej krem marchwiowy z octem. A te oczekiwania względem, bezwzględne jednak, oczekiwania wobec ciała... mojego ciała… mojego.   Ciało się nie godzi, zakłada pancerze, sztywnieje, składa się przecież z wody, która lubi się układać w piękne wzory, dajmy na to kompozycje sprawdzone, klasyczne śnieżynki… nie interesują go bełkotliwe nuty, ani przypadkowe słowa. Trzy metry ode mnie, ukraiński młody człowiek buduje swoją biografię uchodźcy, wtóruje mu drugi, podobny. Śmieją się w swoim języku, na dwa języki się śmieją, spierają te swoje dwa języki, wystawiają je, te mielące bez ustanku ozory rozpuszczają i ładują to w eter, w mój umysł… mój umysł... Moje ciało nie reflektuje na to, nie reflektuje też na angielską smęciznę, która do tego w tle, raz się zwija, raz rozwija. Moje ciało, co na gardle mu utknął krem marchwiowy i napój kawopodobny.   Nie jest łatwo być ciałem w dyskomforcie. O tak, jestem ciałem, nie zawiesiłam się w samym tylko umyśle. Mam nogi, mam ręce i mam też myśl o cebuli i świeżo mielonej kawie. Myśl anty anty, bo teraz anty grawitacyjna jest moja myśl, spieszy się do domu, a tu ją na koniec katują sytuacją politycznie – społeczną, gospodarczą nawet. Myśl moją, która w ciało wchodzi, która ciałem steruje, która jest teraz wodą wzburzoną, spienioną, zmęczoną… dziś zmęczoną tak bardzo... bardzo zmęczoną.   Wreszcie moja myśl, zakrywa się kocem wieczornym, zakrywa tym kocem też ciało… naraz jestem daleko, daleko od donośnych uchodźców, co obok nadal dyskutują swoim alfabetem pokrętnym, daleko od nut przerzuconych na drugą stronę, zawieszonych na suficie, na głośniku, nut równie bezbarwnych, kolejnych bezbarwnych nut, jak piosenka w którą się układają, razem z wokalem rozwleczonym niebotycznie... niczym sweter szerszym niż dłuższym, odsłaniającym pępek… a we mnie jest cebula, obietnica cebuli i druga obietnica, ta do jej popicia. Obie zerkają na zegarek. Jest piątek, na zegarku jest za pięć sobota. Ciało wie, ciało pamięta, że mu umysł obiecał osiemnastą, więc przestaje słyszeć wszystko inne, przestaje się w tym męczyć, pamięta i czeka. To się nazywa zaufanie.
    • Wiesław J.K.
      zwiewne chwile

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Nata_Kruk Miło mi Nato! Po przeczytaniu wielu wierszy i prozy na ten temat, odwiedzam czasami esensja.pl, zadumałem się na ten listopadowy dzień i tak wyszło. :))))
    • Amber
      Życie

      Przez Amber · Opublikowano

      @Berenika97 @Nata_Kruk  ...nie jest tak źle, to tylko nostalgia za tym co było. Dziękuję za czytanie :)  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...