Berenika97

@sam_i_swoiZgodzę się, ale czasami nie ujawniam swoich odczuć. :) Dla mnie Twój wiersz jest jak zapis nocnego zmagania – koszmaru, który nie tylko straszy, ale też próbuje wedrzeć się do twojej świadomości i słów. Czuć tu walkę – między strachem a siłą. Zegar, którego wskazówka nie drgnie, tworzy obraz zawieszenia, jakby czas w koszmarze zatrzymał się. Jak zapis konfrontacji z czymś wewnętrznym i trudnym. To moja interpretacja - może płytka, ale jako czytelnik tak to odbieram.

Na odprawie szpiegów: - Będziemy jeszcze w kontakcie! Pocieszał "kabel" swoją "wtyczkę".

@Migrena To mocny, mroczny tekst na granicy psychologicznego thrillera i tajemnicy kryminalnej. Niezwykła atmosfera dwuznaczności - nie wiadomo do końca, czy narrator jest świadkiem, ofiarą manipulacji, czy może sam staje się mordercą. Ta niepewność trzyma w napięciu. Grozę budują przedmioty - zardzewiały gwóźdź, ciepły młotek. I scena z córką i pytanie "czy to coś, co patrzy przez twoje oczy, też śni?" Budujesz niepokój i klimat narastającego lęku. Motyw snów, w których "śni się za niego" czy zapisków w dzienniku, których nie rozpoznaje - to niezwykły obraz psychologicznego rozpadu. To studium paranoi. Aż ciarki chodzą po skórze!

@sam_i_swoi Świetnie wykorzystałeś grę słów - sprytne! Rozbiłeś "koszmar" na "kosz mar" i ciekawie rozwinąłeś w całą opowieść.

@iwonaromaBardzo dziękuję! 😉

@andrew Miły wiersz z prostym, ciepłym przesłaniem o empatii wobec natury. :)

@Annna2 To głęboki i piękny wiersz o odpowiedzialności, wyborach i naturze ludzkiego cierpienia. Anafora na literę "G" jest tu niezwykle wyrazista - brzmi jak mantra, która zmusza do zatrzymania się przy każdym słowie. Podoba mi się ta odmowa łatwego oskarżania -"Gabaryty dobra czy zła, od nas zależy". To mądra odmowa podziałów pokoleniowych i wskazywania palcem. Piękne obrazy są w Twoim wierszu. Jest też świadomość trudności ("Grząskość"), ale i jasność, że nie ma niewinnych widzów - jesteśmy współautorami swojego losu. Jakże mądre słowa!

@Migrena To wiersz pełen zmysłowej poetyckości i głębokiego pragnienia. Twoje metafory są niezwykle piękne i oryginalne. "Morze pije księżyc", "cień pachnie Tobą", "słowo jest ptakiem" - to obrazy, które zostają w wyobraźni, dotykają zarówno zmysłów, jak i duszy. Jesteś między pragnieniem a niemożnością, między bliskością wirtualną a fizyczną obecnością. Niezwykła poezja, magiczna miłość. Pozdrawiam.

@huzarcPodoba mi się ta metafora z aniołem rozdzieranym i wyciskanym jak chmura. Nie chcesz udawać kogoś innego - bądź sobą i maluj apokalipsy! Świetny wiersz!

@Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję, mądrze napisałeś! Pozdrawiam. @viola arvensisBardzo dziękuję! Ostatnio coś mnie tak nachodzi. :) Pozdrawiam. :) @lena2_Bardzo dziękuję! Czuję się zaszczycona i wzruszona Twoim pięknym komentarzem. :)

@Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Co racja, to racja! Chyba sie skuszę i nową głupotkę zaraz napiszę. :) @[email protected] Piły sobie dwa anioły, jeden upadły, a drugi wesoły. Bardzo dziękuje! Również za pozdrowienia - w imieniu Anny. :)

@Maciek.JŚwietny! Biedna ta Draga, cóż ona zawiniła, że jej natura urody poskąpiła! :)

@Nata_Kruk Twoja fraszka jest znakomita w swojej prostocie i autentyczności! Dialog woźnicy z żoną jest naturalny i pełen humoru, zwłaszcza w kontraście między szorstkim "rusz no żesie - trzask... trzask" a empatycznym "ty zgupiał żeby staruszkie co ślepnie batem". Trafne porównanie ślepnącej, zmęczonej szkapy do Basieńki (Barbary Niechcic z "Nocy i Dni") jest bardzo trafne. Trud życia, starość kradnąca wzrok i konieczność znalezienia "dróżki" – to wszystko współgara z losami bohaterki powieści. No i język potoczny, gwarowy, ale jednocześnie poetycki w swej dosłowności. A cała puenta: "nie - Basieńka... jak nasza szkapa" – zamyka fraszkę mocnym akcentem. W kilku krótkich linijkach zawarłaś i humor, i dramat, i nawiązanie do klasyki literatury. To świetny utwór.

@Alicja_Wysocka Wiersz, który sam się rumieni i pije jak ciasne buty! To chyba pierwsza fraszka w historii literatury, która potrzebuje terapii i nowych butów jednocześnie. :) Ale ten zwrot o foremce wklęsłej jest świetny! I ta obrączka! Najlepsza forma niezależności: "mogę ją sobie sama kupić". A to zakończenie – "nikt nie jest doskonały". No jasne, że nikt nie jest doskonały, ale Twój wiersz ma styl: pali się ze wstydu i jednocześnie zachowuje poczucie humoru. To jest jego doskonałość! Dziękuję za wklęsłości i wypukłość myśli!

@Dekaos Dondi Twój wiersz ma w sobie ciszę – tę, która pozwala myślom opadać jak rosa. Uderza mnie napięcie między byciem a nicością ("czy tylko być, czy ciemność zapraszać"). Pięknie balansujesz między dobrocią a ciemnością, między tym co "dużo lecz za mało", między przeszłością a przyszłością. Niepokój egzystencjalny, ale wyrażony bez krzyku – raczej szeptem, przez "cienkie drgania".

@Waldemar_Talar_TalarLubię Twoje pogodne wiersze.:) Zachęca do śmiechu radością napawa każdą chwilę mnoży jak jesienne dary

@Pan Ropuch Uchwyciłeś to uczucie zbiorowego pędu w nieznane, gdzie wszyscy razem pchamy ten wózek, choć intuicyjnie wyczuwamy przepaść. I ta końcówka z pomidorową - ucieczka w codzienność. :)

@Annna2Bardzo dziękuję! Natura postrzegana jako wszechświat na pewno przetrawa. Gorzej jest z człowiekiem. Czytałam ostatnio artykuł o tym, co się dzieje teraz na obszarze skażonym przez katastrofę w Czarnobylu. Pozwolę sobie zacytować: "Od katastrofy minęło 38 lat, a Strefa Zamknięta, opuszczona przez ludzi, została całkowicie ''przejęta'' przez naturę. Pomimo wysokiego poziomu promieniowania na niektórych terenach, przyroda odrodziła się w niezwykłym tempie, tworząc jeden z największych rezerwatów przyrody w Europie, który stał się przedmiotem badań naukowych. Interesujące jest to, że brak ludzkiej obecności na tutejszych obszarach spowodował znaczny wzrost liczby zwierząt. Przetrwały także gatunki, które w innych miejscach nie radzą sobie tak dobrze. Promieniowanie nie powstrzymało dzikich zwierząt przed osiedlaniem się i rozmnażaniem." Ale inną sprawą są zmiany genetyczne występujące u zwierząt. Pozdrawiam. @Marek.zak1Dziękuję za komentarz! To prawda, że nie wiemy. Czytałam zagrożenia chemiczne, które podałeś w innym poście - wiem, że są ogromne. Ale one szybciej wykończą ludzkość niż naturę. Same badania nad antybiotykami to potwiedzają - jak bakterie się szybko uodporniają. A też natura. :) @KwiatuszekBardzo dziękuję! Cieszę się, że się spodobało. :) @Nata_KrukDokładnie tak, żyjmy w zgodzie! Ale czy decydenci się o to troszczą? Wiemy, jak jest. Politycy wszelkiej maści uważają, że są nieśmiertelni i takie sprawy jak ochrona naszej planety istnieje tylko wówczas, gdy daje im to wymierne korzyści. I tylko jako propaganda. :( Bardzo dziękuję! @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Piękny komentarz, śliczny wiersz. Dziękuję jeszcze raz! @Migrena"Tektonika" - zabieram to określenie i chowam głęboko w sercu! Dziękuję za te niezwykłe słowa. To takie komentarze sprawiają, że wierzę w magię komunikacji przez poezję. Nie wiem, czy zasługuję na tak piękne słowa, ale przyjmuję je z wdzięcznością. Dziękuję, że tak głęboko czytasz i czujesz. :)

@huzarcBo właśnie taka jest Natura! Silniejsza niż myślimy. Bardzo dziękuję! :) @andrewPięknie napisałeś! Bardzo dziękuję! Ale natura Natura jest też jak górski łańcuch, milczy i rośnie, przestawia rzeki. Jej oddech to wichry, jej krok to lawiny, w oczach ma piorun, który nie zna wahania. Człowiek stawia mosty, a ona kładzie mgłę. Człowiek wznosi mury, a ona niesie czas. Nie trzeba jej lustra, by wiedzieć, że trwa. Ona jest siłą, co nigdy nie pyta. Niezwykła z niej kobieta. ! Piękna i groźna, uwodzi i niszczy. :)

@Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Tak sobie wyobraziłam przemowę Natury do mnie, człowieka. :)

@Marek.zak1 -Mistrzu, wierzysz, że znaki zodiaku wpływ mają na życie ludzi, co się ku sobie skłaniają? - Czy wierzę? Oczywiście nie. Ale jestem Bykiem – więc uparcie przy tym trwam.

Nie badam granic świata, by poznać swoją siłę. Moja pamięć jest starsza niż drzewa - jest pamięcią skały. Nie jestem echem — jestem wibracją ziemi, wstrząsem, który rozsadza ciszę. Kto zechce mnie złamać, pozna siłę korzeni. Sięgają głębiej niż strach niż chciwość niż śmierć. Nie proszę o miejsce — sama je tworzę. Moja obecność nie zna odwrotu - twarda jak diament - a pulsuje życiem. Nie jestem kwiatem który trzeba chronić, lecz ziemią, która pochłania i rodzi jednocześnie, która nie oddaje tego, co w niej rośnie. Nie jestem ciszą przed burzą - jestem burzą, która nie potrzebuje zgody nieba. Nie pytaj już, czy przetrwam. Ja trwam. Zawsze jestem początkiem.

@Leszczym Czyżbyś balansował między Jamesem Bondem a filozofem z baru? – i szczerze mówiąc, brzmi to jak niezły przepis na kolorowe wspomnienia! Co do tego "ani jednego poważnego błędu spustu" – no cóż, życiowa sztuka polega chyba na tym, żeby pomyłki popełniać co najwyżej na strzelnicy (i najlepiej wtedy, gdy nikt nie patrzy). A jeśli chodzi o te kieliszki, to podobno najlepszą obroną jest... wiedza o tym, kiedy zejść z linii strzału i przejść na wodę mineralną. Ta "barwna młodość" – u niektórych bardziej barwna, u innych po prostu... rozmazana. Dobrze, że Twoja najwyraźniej miała więcej kolorów niż tęcza. 😉 Pozdrawiam :)

@andrew dziś zbudził mnie promień niosący wczorajsze echo mogło być piękniej? nie wiem ale było piękne wystarczająco świat umie zachwycać a Ty umiesz to dostrzec

@Maciek.J Ale fajny! Pięknie opisałeś tę twórczą obsesję - ten "głód serca", który nie daje spokoju. Ta końcówka z Muzą puszczającą oko i zapachem kawy jest czuła i ciepła. To wspaniały nałóg!