Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Berenika97

Użytkownicy
 Pokaż profil  Zobacz aktywność

  • Postów

    3 351

  • Dołączył

  • Ostatnia wizyta

  • Wygrane w rankingu

    69

 Typ zawartości 

Treść opublikowana przez Berenika97

  1. Berenika97
    @Simon Tracy Dużo by pisać o symbolice tego wiersza, który ma charakter melancholicznej pieśni o bohaterze. Stracił wszystko - pozostał honor i wolność. Dokonał ofiary, która zamieniła go w mit i uświęciła step. Sporo Twoich tekstów dotyczy historii kozaczyzny i stepów ukraińskich. Pozdrawiam. @Wiesław J.K.Czasami w historii narodów tak historycznie złączonych jest też dużo niewiedzy i niezrozumienia.
  2. Berenika97
    @Simon TracyJasne, że tak - z chęcią bedę śledzić losy tego łotra. :)))
  3. Berenika97
    @iwonaromaBardzo dziękuję! :)
  4. Berenika97
    @MigrenaRozumiem, ale po co od razu kupować? Nie ma bibliotek? :))) Moi pradziadkowie kupowali książki, dziadkowie, najwięcej rodzice no i ja z bratem - i wiesz, że rodzina nie miała gdzie mieszkać? Książki dokonały naszej eksmisji, a ja je wszystkie dostałam w spadku. :))) 📚📚📚📚 Teraz jedną czytam, a drugą słucham:)) Oszczędzam miejsce i co najważniejsze - wypożyczam. :)
  5. Berenika97
    @MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! :)
  6. Berenika97
    @Simon TracyDzięki za odpowiedź! Karol Mądry to druga połowa XIV w. i dynastia Walezjuszy. Chciałam sobie osadzić Twoją opowieść w dokładniejszym czasie.
  7. Berenika97
    @MigrenaPolecam "Nocny człowiek Horsta", nawet napisałam recenzję na portal, który już nie istnieje. :) No Nesbo zaliczyłam trzy, ale Milleniium też 3 tomy - wszystko czytałam - nie mogłam wypuścić książki z ręki, tak mnie wciągnęło.
  8. Berenika97
    @Simon TracyBardzo ciekawie prowadzisz narrację - czyżby to początek rewolty ludzi z nizin.:) Mieliby sprawnego przywódcę. :)
  9. Berenika97
    @Simon TracyBardzo plastycznie opisujesz. Mam pytanie, czy król Karol jest odpowiednikiem historycznego władcy, Karola V Mądrego z XIV wieku?
  10. Berenika97
    @KOBIETA Twój wiersz jest piękny, pełen lekkości i światła. Ta "sennej otchłani promień", "miękkość skrzydeł", "refleks ciszy" - to obrazy delikatne, poetyckie, niemal dotykalne. Śliczny!
  11. Berenika97
    @huzarc To mocny, gorzki wiersz o systemowej dehumanizacji. Ten obraz biurokracji przemieniającej ludzi na cyfry i kategorie jest przygniatający. @Migrena Wymieniłeś moich ulubionych pisarzy kryminałów (Millenium nie do pobicia!), dorzucę jeszcze Horsta.
  12. Berenika97
    @Robert Witold Gorzkowski Rozumiem tęsknotę i ból, który w Twoim wierszu się czuje. Jest pełen miłości do Litwy, do Wilna, do tej wielokulturowej, szlacheckiej przeszłości. Czuć autentyczną więź z miejscem i historią. Czuje się te emocje - zwłaszcza w ostatniej strofie: „nie wskrzesisz umarłych z popiołów nie wstaną" i obrazy, takie jak: medalik w puszce pątniczej, Rossa jako świadek. Na koniec mówisz „przestań już myśleć przeklęta ma głowo" – to działa najmocniej.
  13. Berenika97
    @Natuskaa@Rafael MariusSerdecznie dziękuję! :)
  14. Berenika97
    @Nata_Kruk To wiersz-ostrzeżenie przed wyniszczającym dawaniem. Tytuł „Nie_dziel_a" – słowo rozszczepione, ale trzymające się jeszcze razem. „Nie da się przelać siebie całej, gdy nad głową naczynia zespolone" – to klucz. Naczynia połączone to relacje, zobowiązania, zależności. Kiedy wszystko się łączy, tracisz kontrolę nad tym, gdzie płyniesz. Możesz się wylać tam, gdzie nie chciałaś. " Zatrzymaj coś dla siebie" - to nie egoizm, to przetrwanie. „Czy z któregoś uleje się, kiedy będzie to naprawdę potrzebne..." – obawa. Lęk, że kiedy przyjdzie kryzys, nie będziesz miała z czego czerpać, bo wszystko już oddałaś. Ale nie jestem pewna, czy dobrze odczytuję ten tekst. :) Ale on już żyje własnym życiem i niesie ze sobą sporo pytań i refleksji. Pozdrawiam. :)
  15. Berenika97
    @Tectosmith Pięknie uchwyciłeś nastrój - zacząłeś od prostego obrazu – spaceru w przygasającym świecie – ale od razu nadajesz mu głębię. Świetna jest metafora liści - "Liście szeleściły pod nogami jak rozmowy, których kończyć nie trzeba." To przepiękny obraz. Poszukujesz siebie w spokojnej kontemplacji.
  16. Berenika97
    @Marek.zak1 - Mistrzu, tyle się mówi na temat ojczyzny. - Istotnie, uczniu. Mówi się wiele. Słowo "ojczyzna" jest jak wielkie, stare naczynie. Każdy, kto obok niego przechodzi, wrzuca do środka to, co akurat ma w dłoniach - jeden wrzuca dumę, inny lęk; jeden swoją nadzieję, inny swój gniew. Hałas, który słyszysz, to po prostu zgiełk tych wszystkich rzeczy uderzających o siebie nawzajem. Prawdziwa mądrość nie polega na tym, by dokładać do tego zgiełku własny krzyk. Polega na tym, by w ciszy zrozumieć, czym jest samo naczynie – czym było, zanim ktokolwiek zaczął do niego cokolwiek wrzucać.
  17. Berenika97
    @Simon TracyZaskoczyłeś - liryczny opis przyrody stał się w rzeczywistości sceną „śmierci, nędzy i wojny”. Świetny tekst!
  18. Berenika97
    @Maksymilian Bron Ten wiersz brzmi jak manifest egzystencjalnej samotności – ale samotności wybranej, niemal dumnej. Refren „Czy rozumiesz , Nie rozumiesz" – pytanie i odpowiedź jednocześnie. Wiesz, że nikt nie zrozumie, ale i tak pytasz. A może pytasz właśnie po to, żeby potwierdzić swoją inność?„Tabor w głowie", „nie chcę nic dzierżyć", „wolę odpowiedź od pieniędzy" – to piękne, ale łatwo może się stać ucieczką przed bliskością. Czy naprawdę nie potrzebujesz nikogo, czy tylko się tak bronisz? Czy chcesz, aby samotność stała się więzieniem z wyboru? Takie pytania nasunęły mi się po przeczytaniu Twojego tekstu.
  19. Berenika97
    @Waldemar_Talar_Talar nie depcz człowieku dawnych śladów nie pozwól by umierały bo gdy przyjdzie czas zostawisz własne niech ktoś po tobie idzie niech czyta twoje kroki twoje wybory i wie że też byłeś
  20. Berenika97
    @lena2_Twój wiersz to "diagnoza społeczna" w trzech linijkach. To o każdym, kto z lęku przed własną niemocą niszczy cudze marzenia. O mentalności „skoro ja nie mogę, to ty też nie". Wiersz-sentencja.
  21. Berenika97
    @andrew Dzień jak każdy, mówisz – a w nim cała Polska na dłoni. Widzę twoją troskę, twoją wierność, jak stoisz przy oknie przeszłości i patrzysz w jutro z nadzieją. Tylko zapytam cicho: czy ta prawda, co „jest obok nas, w nas" – czy ona też jest w tych, co myślą inaczej? Czy mieści się w tej samej rzece, co płynie pokoleniami? Kochamy tę samą ziemię, tylko czasem widzimy ją z różnych okien. I to też jest nasze.
  22. Berenika97
    @JuzDawnoUmarlem Sami budujemy więzienia dla własnego bólu, zamykamy się w przestrzeni, gdzie ból ma gdzie rezonować. Podoba mi się koniec - „serce schłodzone" w szklance po whisky, bo to obraz niebanalny, gorzki, konkretny.
  23. Berenika97
    @tie-break To piękny i melancholijny wiersz o mocy słowa i ulotności ludzi w naszej wyobraźni. Fascynujące jest to "ty" i "ja", które wspólnie decydują o losie bohaterów. To może być relacja autor-czytelnik, dwoje piszących razem, albo my wszyscy, którzy nadajemy znaczenie cudzym historiom. Miasto jest "niedokończone", kamienice to "akwarelowe plamy", deszcz zmywa imiona - wszystko jest w stanie szkicu. To pięknie oddaje, jak krucha jest narracja – i jak fascynująco otwarta. A zejście w "niewyczerpaną ranę" to gorzkie zakończenie. Postaci "odchodzą niezauważalnie" - znikają w milczeniu po swojej chwili istnienia. Piękny tekst. Przypomniała mi się książka "Zabawa w chowanego" Musso Guillaume, w której autor traci kontrolę nad stworzonymi przez siebie bohaterami. Może to skojarzenie zbyt odległe, ale "zaświeciło". :)
  24. Berenika97
    @iwonaroma Świetnie wykorzystujesz kontrast między fizyczną agresją a nieuchwytną "istotą białą". Ta lawina brutalnych, cielesnych działań – wszystkie te kopnięcia, uderzenia, chwytania – buduje narastające napięcie, by nagle się zatrzymać przy czymś eterycznym, niedostępnym. "Szara strefa" na czubku głowy to świetna metafora – coś pomiędzy, nieokreślonego, choć dosłownie mózg to szara masa. Ta "biała istota" w "szarej strefie" tworzy intrygujący paradoks
  25. Berenika97
    @Migrena To piękny i subtelny liryk o miłości, która osiąga wymiar metafizyczny, wręcz mistyczny. Miłość nie jest tu tylko uczuciem, ale fundamentalną siłą, która podważa samo poczucie rzeczywistości. Twoje istnienie jest uwarunkowane wzajemnym "śnieniem" z ukochaną. To nie jest jednostronne uczucie, lecz wspólne tworzenie rzeczywistości, w której "świat znajduje sens". Cały świat staje się jej odbiciem, a Ty topisz swój rozsądek w jej oczach. Napisałeś wiersz o miłości totalnej – takiej, którą nie dodaje się do życia, ale która staje się całym życiem. Jak zwykle - świetny!
×
×
  • Dodaj nową pozycję...