Berenika97

@Wiesław J.K.Bardzo dziękuję! Tak, smutne bywa dzieciństwo. Pozdrawiam.

@Alicja_Wysocka Jak dla mnie to ironiczna opowieść o toksycznym związku, w którym nieustanne poniżanie paradoksalnie napędza karierę, ale nigdy nie przynosi satysfakcji - w tym wypadku żonie. Niektóre związki to gra, w której nikt nie wygra, a zewnętrzny sukces nie uzdrowi wewnętrznej toksyczności. Świetny wiersz. Pozdrawiam. Kto gardzi, ten nigdy nie doceni, choćbyś mu góry w złoto zamienił.

@Whisper of loves rain To niezwykle mocny komentarz do jednej z najbardziej polaryzujących debat współczesności. Zmusza do głębokiej refleksji.

@Omagamoga Wiersz czyta się jak osobiste świadectwo metafizycznego odkrycia - kogoś, kto dotknął czegoś wiecznego. Świetna ilustracja do tekstu.

@Sylwester_Lasota Wiersz podejmuje ważny temat - odpowiedzialności za słowo w czasach dominacji obrazu. Trafnie pokazujesz paradoksalną naturę języka - słowo może krzepić i ranić, być prawdą która boli równie mocno jak kłamstwo. Ciekawa jest refleksja o milczeniu: "Czasem lepiej nic nie mówić, niż się dzielić gorzką prawdą" - odważna myśl, która unika prostego moralizmu. Wiersz zachęca do zastanowienia, jak ważymy nasze słowa - i to jest jego największa wartość.

@Gosława Ten wiersz oddycha inaczej - bez przecinków, bez przystanków, jak ciągły ruch od zimna do ciepła, od mokrego do wspomnienia suchego. Jak właśnie ta droga Anny - bez wyraźnych granic, wszystko przenika we wszystko. Ta fizyczność świata - mokra, zimna, skrzypiąca. "Można tak bez kołysania zaznać ciepła" - piękne. Można po prostu wejść, zatrzymać się, poczuć. Bez dramaturgii. Tak sensorycznie pokazuje zimno, mokro, zapach dymu, trzask, błękit. Pięknie.

@andrewRozumiem, że "kochasz świat mimo..." . Dla mnie heroizm w Twoim wierszu oznacza trochę coś innego - "to co zatopione w niemożności " . Pomoc i społeczne działania są jak najbardziej możliwe. To piękne, co robisz i godne naśladowania. Pozdrawiam. :)

@MIROSŁAW C. Bardzo dziękuję! To gorzkie i bolesne słowa,ale niestety czasami prawdziwe. Pozdrawiam. @Gosława Dziękuję za te wspaniałe słowa! "Modlitwa bez amen" – cieszę się, że akurat to zdanie tak do Ciebie przemówiło. Kradnij! kradnij! To największy dla mnie komplement, gdy słowa żyją dalej. :))) @viola arvensis Dziękuję za te piękne słowa. Dla mnie mają ogromną wartość. Wzruszenie i pamięć często chodzą razem. Serdecznie pozdrawiam. @andrew Dziękuję za ten piękny dar – napisałeś kontynuację, odpowiedź pełną nadziei i światła. "Życie jest dla wszystkich jak Bóg i słońce" – to zdanie niosę już ze sobą. Dziękuję z całego serca. @Sylwester_Lasota@JuzDawnoUmarlemSerdecznie dziękuję!

@KOBIETA To ciekawe, ale miałam na początku takie samo skojarzenie z Osadą Śmielaka. Ale potem uznałam, że jednak wielki śnieg to tylko meteorologia. A książka świetna. :)

@Leszczym Zastanawia mnie końcowe ostrzeżenie przed utożsamianiem mądrości z racją. To ważne rozróżnienie – mądrość może być głęboka, ale nie zawsze praktyczna czy "słuszna" w danym kontekście. Czasem bycie mądrym oznacza widzenie zbyt wiele, co paraliżuje działanie. Czasem racja leży po stronie prostszego, bardziej instynktownego wyboru. Ten tekst dobrze przypomina, że mądrość to nie medal do przypięcia, lecz sposób bycia – z własnymi konsekwencjami, niekoniecznie wygodnymi. I że być może nie powinniśmy jej ani gloryfikować, ani demonizować, ale po prostu uznać jej złożoność. Pozdrawiam.

@KOBIETA To wiersz o zawieszeniu - między dniem a nocą, między obecnością a nieobecnością, między nadzieją a rezygnacją. Smutek inteligentny, pięknie napisany. Pozdrawiam. :)

@huzarc Unieważnię - czyli sprawię, że przestaniesz istnieć, że twój krzyk, twój bunt, twoja złość staną się nieważne, niewidzialne. Wiersz mówi o tym, jak system (społeczny, polityczny, osobisty) neutralizuje autentyczny gniew - nie walcząc z nim wprost, ale unieważniając go, ośmieszając, gasząc błyskami i brokatem. Ciekawe!

@Waldemar_Talar_TalarJa również nie boję się miłości! :)))) nie boję się miłości gdy świat się chwieje to ona przypomina po co się żyje

@Migrena Napisałeś świetnie o artystach (poetach), którzy utknęli między własną ambicją a paraliżującym brakiem autentyczności. Ich powaga jest pozą, która maskuje brak treści. Dużo tu ironii, która miejscami przechodzi w groteskę. Wyśmiewasz pozy i banały, którymi posługują się ci "twórcy", którzy pragną wielkich tematów, ale boją się ryzyka, prawdy i konfrontacji. W końcówce, wiersz staje się opowieścią o uniwersalnym ludzkim dążeniu do ekspresji. Pokazuje, że prawdziwa twórczość (to "żywe słowo") nie jest łatwa ani przyjemna. Ona "gryzie" – jest bolesna, wymaga konfrontacji i pozostawia ślad. Ciekawy tekst, refleksyjny, świetny! Czytam twój wiersz o poetach-tułaczach i myślę sobie - znam takich, co mają w plecaku dziesięć tomików niedokończonych, trzy metafory (wszystkie o jesieni) i jeden rym do słowa "miłość", który brzmi jak "pilność". Stoją na przystanku inspiracji czekając na autobus, co nie przyjedzie, bo wena ma dziś wolne i poszła do fryzjera. A ja? Ja też mam watę w zdaniach i kotlet robię z każdej myśli, ale przynajmniej wiem, że pies ma rację - i dlatego kończę wiersze, choćby były jak skarpety - nierówne, ale w parze. Bo lepiej skończyć źle niż pięknie nie zacząć, a słowo, które w końcu dogonię - niech gryzie, szczypie, drapie! Przynajmniej poczuję, że żyję!

@viola arvensis To wiersz o miłości paradoksalnej – takiej, która istnieje poza zwykłymi kategoriami związku, może nawet poza możliwością jego zaistnienia. Powtórzenia "nic nie łączyło, nie dzieliło" działa hipnotycznie. Te anafory budują rytm jak mantrę, ale jednocześnie każda zwrotka dodaje kolejny element – wejrzenia, westchnienia, noce nieprzespane. Ludzie racjonalizują, nazywają to "nic", ale "drzewa i potoki szepczą o nas jak o cudzie". To sugeruje, że była to więź autentyczna, tylko nieczytelna dla świata zewnętrznego. Piękny wiersz!

@Wiesław J.K.Bardzo dziękuję! :)

@Simon Tracy To przejmujący, mroczny wiersz, który doskonale oddaje potworność zagłady. Ma w sobie coś z ballady, coś z kroniki, coś z apokalipsy. Brzmi jak świadectwo czegoś, co naprawdę mogło się wydarzyć - albo co wciąż może się wydarzyć.

@andrew może życie nie musi być codziennym heroizmem tylko cichą zgodą na to co jest

@lena2_ Podoba mi się metafora posagu - jest naprawdę mocna, bo posag to coś, co dostajesz na start, nie wybierasz tego, i zostaje z tobą "na dole i niedole". Dzieciństwo jako coś, co wnosisz w dorosłość, bezwarunkowo. "Z każdym rokiem nabierają wartości wspomnień" - tu jest subtelna gra, czy to wartość sentymentalna rośnie, czy może te smaki stają się coraz bardziej wspomnieniami (a nie rzeczywistością)? To dwuznaczność, która wzbogaca tekst. Ostatni wers jest piękny. "Łącząc podniebienie z sercem" - to fizjologiczne i emocjonalne jednocześnie. Smak to rzecz cielesna, ale pamięć smaku to już uczucie. Pięknie to ujęłaś.

@EwelinaBardzo dziękuję! To holistyczne spojrzenie na na wszystko, co człowiek stworzył i stworzy w przyszłości. :) Pozdrawiam. @ToyerBardzo dziękuję! :)

@Cyjan@Toyer@infelia@Simon Tracy@Maksymilian Bron@m1234Serdecznie dziękuję i pozdrawiam. :)

@huzarc Dziękuję za tak wnikliwą lekturę. Zależało mi na dotknięciu trudnych doświadczeń bez sentymentalizmu. Twoje słowa o "minimalizmie z psychologią" trafiają w sedno. Dziękuję. @Migrena Dziękuję za tak szczere wzruszenie i za to, że wyłowiłeś te konkretne obrazy – "sny wędrowały boso" rzeczywiście pisały się same, jakby musiały zaistnieć właśnie w takiej formie. To niesamowite, że puenta o uczeniu się "od końca" tak do Ciebie trafiła – chciałam, żeby zamknęła wiersz i jednocześnie otworzyła przestrzeń do refleksji. Twój komentarz bardzo mnie ucieszył. Dziękuję z całego serca. @Marek.zak1 Dziękuję że dostrzegłeś nie tylko sam ból deficytu emocjonalnego, ale także jego konsekwencje w dorosłym życiu – tę podatność na manipulację. Rzeczywiście, te doświadczenia z dzieciństwa rzutują na całe życie. Dziękuję za te refleksje i za ciepłe pozdrowienia. Serdecznie odwzajemniam. @lena2_ Dziękuję Ci serdecznie! Masz rację – ta myśl jest bolesna, ale ważna. Pisząc ten wiersz, myślałam o realnej osobie. Przesyłam ciepłe pozdrowienia :) @KOBIETA Dziękuję Ci z całego serca! "Dom bez snów" – tak, to właśnie chciałam uchwycić. Twoje słowa bardzo mnie wzruszyły. Dziękuję za tak ciepły odbiór. @Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję! Czasami możemy okazać wsparcie słowem, gestem, dobrą radą. Pozdrawiam.:) @Nata_KrukBardzo dziękuję! Dzieci wiele, ale też dorosłych, którzy powielają ten model wychowawczy, który był ich udziałam. Pozdrawiam. @Whisper of loves rainBardzo dziękuję! Dziękuję za te refleksje. To właśnie chciałam dotknąć – jak deficyt bliskości wpływa na całe nasze życie, nawet na zdolność do marzeń. Pozdrawiam serdecznie. @iwonaromaBardzo dziękuję! To dla mnie najważniejsze – gdy wiersz dotrze prosto do serca. Pozdrawiam.

@ManekRozumiem i masz rację! Pozdrawiam.

@Manek Celne! – klasyczna fraszka w najlepszym wydaniu. Prawda o tym, że im ktoś wyżej w hierarchii, tym lepiej widać jego... powiedzmy... niedoskonałości. Może lepiej pozostać gdzieś na średniej gałęzi, gdzie d..pą świeci się dyskretniej.

@Starzec Ta gra słów trafia prosto w sedno – jedno "u" i cała filozofia życia. Najpierw serce boli od westchnień, potem kolana – od przysiadów. Romantyk patrzy w gwiazdy, reumatyk – w barometr.