Berenika97

@Leszczym Piszesz o końcach jak ktoś, kto próbował stanąć na krawędzi i zobaczyć dalej - i wrócił z tym dziwnym przeświadczeniem, że ludzie wolą środek, bo bezpieczny, początek, bo pełen nadziei, a koniec? Koniec to zdrada. Czy Maria Antonina wiedziała? Wiedział każdy, kto przyniósł prawdę niewygodną, kto nakreślił kres tam, gdzie inni chcieli wieczności. Ale piszesz o tym mimo wszystko. Mimo że "za głębokie", "ponad siły", mimo wrogów końca. I to już jest coś. To już jest odwaga, której większość nie ma. Bo może właśnie w tym jest sens: nie w tym, żeby cię polubili za koniec, ale żeby ktoś, kiedyś, czytając - skinął głową i pomyślał: "tak, on wiedział, że to boli, i i tak to napisał." ps. I nie trać przy tym głowy!

@wierszyki Dziękuję za komentarz, choć chyba trochę inaczej to widzę :) "Obserwator" w wierszu to po prostu czytelnik — każdy, kto otwiera książkę i patrzy na słowa, dzięki czemu wiersz staje się sobą. Nie przemycam tu AI ani niczego ponadludzkiego, tylko mówię o tym, co dzieje się między poetą a czytelnikiem - że poezja istnieje w tej przestrzeni między nami, w tym "przeświecaniu" przez szczelinę. Zgadzam się, że poezja nie istnieje w oderwaniu od twórcy — ale też nie istnieje bez tego, kto czyta i w tym sensie jest "stanem kwantowym" - dopiero spotkanie sprawia, że się materializuje. Cieszę się, że wiersz był miły w czytaniu, nawet jeśli się nie zgadzamy :) Ale jako czytelnik masz obsolutne prawo interpretować wszystkie teksty tak, jak uważasz. I to jest też piękne w poezji. Pozdrawiam serdecznie. @Waldemar_Talar_TalarZgadzam się z tym. Bardzo dziękuję za czytanie i serdecznie pozdrawiam. :) @tetu Bardzo dziękuję! I tak, właśnie to! "Inaczej między nami wibruje" — to może najpiękniejsze zdanie o poezji, jakie dziś przeczytałam, bo wiersz to nie obiekt leżący na stole, to pole, które nas łączy i w każdym z nas rezonuje inaczej. Może dlatego wciąż zadajemy pytania i nie mamy odpowiedzi, bo poezja nie jest odpowiedzią, jest tym pytaniem, które wciąż się zmienia, kiedy przechodzi przez kolejnego czytelnika. "Fizyka poezji" — określenie dla czegoś, co chciałoby być zmierzone, ale istnieje właśnie w tym wymykaniu się miarom. Dziękuję! :) @Robert Witold GorzkowskiBardzo dziękuję! :) @lena2_Bardzo dziękuję za te miłe i ciepłe słowa. Pozdrawiam. @JuzDawnoUmarlem@Czarek PłatakSerdeczne dzięki! :)

@violetta Bardzo dziękuję! :) Energii jeszcze mi nie brakuje, ale na jak długo? Tego nikt nie wie! :) Pozdrawiam. @andrewBardzo dziękuję za ten piękny wiersz. Za te krople deszczu w betonowym świecie. Serdecznie pozdrawiam. @Amber Bardzo dziękuję! Ale mnie zaskoczyłaś takim oryginalnym porównaniem. Czyli fizyka i poezja to dawni kochankowie, którzy udają, że się nie znają. Siedzą teraz przy osobnych stolikach, wymieniają spojrzenia ponad menu, a kelner podaje im danie główne - kwanty z metaforą. :) @Annna2 Serdecznie dziękuję! Pozdrawiam. @viola arvensis Dziękuję za te słowa — rumieniąc się i to bardzo. Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam. @m1234Bardzo dziekuję! Świetnie, że ta restauracyjna scena nabrała własnego życia! Lubię ten obraz - nieszczęsny bohater za ścianą z książkami, zegarek nadający s.o.s., a czas stoi w miejscu jak kelner z menu czekający na zamówienie. Może właśnie tak działa poezja i fizyka razem- jedna mówi "uciekaj", druga "zostań i oblicz", a Ty siedzisz między nimi i zastanawiasz się, kto zapłaci za deser. :)

@MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! Masz rację, często niedoceniana.

@Marek.zak1Bardzo dziękuję! Dokładnie tak! Bardzo doceniam, że doceniasz. Jak się kocha fizyka, poezję, metafizykę i historię to można dostać "kota Schrödingera". :))) Pozdrawiam. @LeszczymBardzo dziękuję!

@obywatelSerdecznie pozdrawiam!

@Starzec Pierwszy grzech nie jest już tylko grzechem - staje się "świadkiem", obserwatorem, a może i cichym usprawiedliwieniem dla tych, które przyjdą po nim. Jest w tym coś z psychologii moralności - jak łatwo po pierwszym złamaniu zasady powiedzieć sobie "już i tak...", "skoro raz, to...". Pierwszy grzech nie odchodzi - zostaje, patrzy, normalizuje. Ale czytam tu też coś głębszego - może to nie tylko o nas samych? Może o tym, jak cudze grzechy (rodziców, społeczeństwa) stają się świadkami i zaproszeniem do naszych własnych?

@Ewelina Miniaturowy portret "śmierci" poety. Scaliłaś konkrety fizyczne z metaforą twórczości - niedokończony wers jako ostatni oddech, ostatnia myśl. Ta parafina to genialne połączenie - dosłownie przywodzi na myśl rytuał pogrzebowy, ale też coś, co zatrzymuje, konserwuje.

@Benjamin ArturTen utwór już czytałam, chyba na innym portalu. :)

@andrew Może to właśnie jest Jego ślad - że czujemy, iż coś większego trwa, że życie to nie tylko nasza zasługa, że wdzięczność czasem się budzi sama

@Migrena Ależ skąd - to Ty napisałeś galaktyki, ja tylko przeczytałam ich blask. Ty wyciągnąłeś z siebie te planety, ja tylko usłyszałam ich śpiew. To Twoje słowa mają pióra, ja tylko patrzyłam, jak fruwają. Poeta buduje wszechświat, czytelnik tylko w nim stoi z otwartą buzią i mówi: "o, patrz, gwiazdy!" - jakby to on je powiesił. Więc dziękuję Ci, że chaos, który stworzyłeś, wpuścił mnie do środka - potańczyć.

@MigrenaBardzo dziękuję! dziękuję za te słowa, które same są już poezją — za fotony z sercem i pole miłości między cząstkami Einstein miał swoją względność, ale Ty odkryłeś coś więcej - że empatia też zakrzywia czasoprzestrzeń, tylko delikatniej, bez głośnych równań i że cisza nie jest pusta — jest mianownikiem, który powiększa wszystko najbardziej wzrusza mnie to "miękkie światło", bo właśnie tak chciałbym, żeby poezja działała — nie jak laser, co przecina, lecz jak świt, który obudza dziękuję, że jesteś obserwatorem, przy którym funkcja falowa zapada się w coś pięknego @huzarcDziękuję za to piękne rozpoznanie — widzisz dokładnie to, co chciałem: poezja jako ostatni bastion transcendencji. Bardzo dziękuję! @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! To najpiękniejsze, co mogłam dziś usłyszeć — dziękuję za niedzielne serdeczności — ciepło oddaję. :) @FaLcorN@iwonaromaSerdeczne dzięki! :)

@lena2_ To jest jednocześnie wyznanie miłosne i umowa przedmałżeńska z poezją. Ten wiersz jest deklaracją uczciwości twórczej - jesteś niezwykle świadoma własnych pokus i zagrożeń. Świetny tekst. :)

@Annna2 Pięknie połączyłaś wielkie pytania teologiczne – o wolność, naturę zła i granice Bożej interwencji – z konkretnym, bolesnym męczeństwem księdza Popiełuszki. Pytanie o matkę łotra na Golgocie jest wstrząsające i nadaje całości uniwersalny wymiar. To wiersz, który zmusza do myślenia i nie pozwala, by pamięć "obrosła mchem".

@Whisper of loves rain Dotykasz tu przemocy domowej, ale robisz to z perspektywą, która wykracza poza prosty podział na ofiarę i sprawcę. Pokazujesz spiralę bólu, która się przenosi, powtarza. "Zagubiony w cieniu win , Własny gniew pożera dni" - to głos kogoś, kto być może sam doświadczył przemocy i teraz ją odtwarza, co nie usprawiedliwia, ale humanizuje. Niestety.

@tie-break To piękny i intymny wiersz o pragnieniu bliskości, w którym posługujesz się bogatą metaforyką miejską. Chcesz być wszystkim dla drugiej osoby - przestrzenią, opiekunem, zwierciadłem - ale jednocześnie to pragnienie ma w sobie coś desperackiego.

@FaLcorN Jest tu coś z filozofii carpe diem, ale pogłębionej - nie "chwytaj dzień, bo jutro umrzesz", ale "szukaj sensu świadomie, zanim czas sam go zakończy". Piszesz z wiarą w życie.

@JuzDawnoUmarlem Stworzyłeś portret samotności w czterech zaledwie wersach. Każda linijka dokłada kolejną warstwę pustki. Ale najsilniej trafia do mnie ostatni wers - "Mój cień nie wita się z nikim" - to coś głębszego, podstawowy gest (cień jako echo naszej obecności) stracił sens, bo nie ma dla kogo go wykonać. Jest w tym jakaś beznadzieja większa niż smutek.

@MIROSŁAW C. Wiersz o duchowej bliskości, który jest jak modlitwa - intymny, cichy, pełen pokory. Piękny.

@infelia Masz fantastyczne poczucie humoru i świetnie wyłapałeś tę uniwersalną sytuację – desperacką próbę wytłumaczenia się ze "spontanicznych zakupów". Ta stopniowa eskalacja od niewinnego "salonu piękności" przez coraz bardziej absurdalne wymówki aż do finałowego "nie przegrałam mieszkania w kasynie" jest świetna:)))

@viola arvensis Twój wiersz jest przejmująco piękny. Wywołuje masę refleksji i uczuć - w większości sprzecznych. "Płynę cicho tam gdzie zachodzi słońce" –to brzmi jak odejście. Zachód słońca znaczył kres, koniec, przejście. "Za mną został świat płytki i koślawy" – czuć tu ulgę, bo świat był ciężarem, był krzywdą. A teraz jesteś "szczęśliwa" – ale szczęście w odejściu to najsmutniejsze szczęście. "Miłościwy skarb w niebycie znajduję" – to chyba najważniejszy wers. Nieistnienie staje się darem. Cisza – błogosławieństwem. A potem ten koniec - prośba o pozwolenie na odejście, na pozostanie tam, gdzie "Bogu jestem dana". I to rozdarcie w ostatnich wersach. Nie czytałam piękniejszego wiersza o odejściu, cokolwiek owe "odejście" by znaczyło.

@huzarcDla mnie to wiersz o samotności inteligencji - czuć w nim zmęczenie byciem tym, kim się jest – nie człowiekiem, ale "funkcją systemu", trybikiem w machinie analizy i oceny.

@Konrad KoperBardzo dziękuję! :)

@Migrena Opis blokady twórczej zamienić w kosmiczny, surrealistyczny teatr - to tylko Ty potrafisz. :)) "Tango groteski" między chaosem a majestatem niemocy - świetne! A puenta o Stwórcy, który gubi długopis i "pisze sobą" - to fantastyczne! Opisana niemoc jest w rzeczywistości aktem największej kreacji. Twój wiersz to jak Big Bang w sklepie z porcelaną metafor z surrealistycznymi wzorkami.

poezja jest jak usterka w matrycy — błysk w oprogramowaniu świata, który pozwala zobaczyć niewidzialne nie jest Wielką Biblioteką skatalogowanych wzruszeń, ani zbiorem zamkniętym, gdzie ostatnia kropka kończy wszystko człowiek chciałby ją zważyć, zmierzyć jej ciśnienie i tętno, lecz ona jest właśnie brakiem ciśnienia, chwilą rozszczelnienia, przez którą prześwieca druga strona fizycy podejrzewają, że to adaptacja — mutacja świadomości, pozwalająca widzieć promieniowanie, którego nie ma poezja jest więc stanem kwantowym, zanim pojawi się obserwator - mostem z mgły rozpiętym nad pustką, po którym przechodzą znaczenia w drodze ku formie