Berenika97

@iwonaroma Pięknie uchwyciłaś naturę ludzkiego doświadczenia – ta nieuchronna rozbieżność między tym, co myślimy, a tym, co czujemy. Szczególnie trafne jest to „tylko teraz" – że zmysły istnieją wyłącznie w chwili obecnej, podczas gdy umysł ciągle błądzi między tym, co było, a tym, co może być. Najbardziej podoba mi się zakończenie. Pozdrawiam.

@Simon Tracy Twój wiersz brzmi jak mroczna ballada morska, budująca atmosferę grozy przez zestawienie dwóch tragedii – realnej i nadprzyrodzonej. Morze nie rozróżnia uczciwych od nieuczciwych, a pycha piratów ("Pogoda zapowiada się cudownie") spotyka się z nadprzyrodzoną karą. Naprawdę świetny wiersz! Zaskakujące jest, że znałeś w tak młodym wieku trudną terminologię morką. Pozdrawiam.

@A.Between Piękny wiersz, poruszający portret kobiety zamkniętej w pułapce zewnętrznego spojrzenia i wewnętrznego wygaszenia. Bardzo mi sie podoba.

@RadosławW wierszu widzę portret człowieka, który przeszedł od młodzieńczych marzeń do dorosłej rezygnacji, zachowując przy tym pewien dystans i autoironię.

@Migrena To świetna wiwisekcja polskiego doświadczenia urzędowego, podniesiona do rangi egzystencjalnego horroru, podróż do miejsca, gdzie prawa fizyki ustępują miejsca prawom "okienka", a czas płynie w zupełnie innym wymiarze. Poczta staje się tu kulinarnym koszmarem, w którym gotuje się „cały XX wiek” z dodatkiem PRL-u. Tu czas się nie tylko się zatrzymał, ale sfermentował. Urzędniczka na poczcie to strażniczka tajemnej wiedzy, która „trawi regulamin z dumą dynastii”. Jej władza jest absolutna, a system, na który się powołuje, jest bóstwem kapryśnym i okrutnym. Klient jest bezsilny w starciu z systemem kolejkowym. Moment wręczenia ziemniaków zamiast książki to czysty to majstersztyk absurdu. Dialog z kasjerką – "A może to książka zamówiła pana (...). A ziemniaki… cóż. One przyszły, bo mogły"- to zdanie to kwintesencja urzędniczej logiki – niepodważalnej, choć całkowicie bezsensownej. W sumie to poczta jest tu metaforą świata, w którym zasady są niejasne, przeszłość (Gomułka, PRL) wciąż trzyma nas za nogawkę. Bardzo dziękuję Ci za ten wiersz, nieźle się uśmiałam. Jest wyśmienity ! Idealnie oddaje to, co usłyszałam, gdy składałam reklamacje za niedostarczenie mi przesyłek. Do: Głównego Inspektora ds. Czasoprzestrzeni i Przesyłek Niechcianych . Dotyczy: Niezgodności towaru z marzeniami (Przesyłka nr: "Zapotrzebowanie Egzystencjalne") Treść: Niniejszym zgłaszam sprzeciw wobec otrzymanej "Korekty Losu". Zamawiałem słowo pisane, a otrzymałem półtora kilograma surowej rzeczywistości w postaci bulw. Ziemniaki patrzą na mnie wymownie, ale nie da się ich czytać.

@Lenore Grey poemsBardzo dziękuję! Cieszę się, że Ci się spodobał. Pozdrawiam. :)

@MigrenaPewnie, że idziemy, aby negocjować z nią w sprawę naszych listów i awizo - podobno trzymają je jako zakładników i żądają, żebyśmy pojawili się osobiście z dowodem osobistym, trzema odpisami. :)

Pragnę ciszy na własność – miękkiej przędzy, którą zwinę w kłębek i schowam pod podszewką płaszcza, żeby przy każdym kroku ocierała się o mnie łagodnie i była gotowa na zgiełk.

@Migrena Schrödingerowi kot by pozazdrościł tej fizyki kwantowo-denerwacyjnej czyli prawa wszechświatowego śmiechu i paradoksów emocjonalnych. Pozdrawiam. :)

@LeszczymNieźle balansujesz między autoironią a autentycznym zwątpieniem w sens pisania.

@A.BetweenNa pewno będziesz wiedział, lepiej znasz siebie, niż ja Ciebie. Pozdrawiam.

@MigrenaNo i w ten sposób narodziło się nowe zjawisko fizyczne - Denerwokrotność kwantowa (łac. nervositas multiplicatum) czyli fundamentalne zjawisko fizyczno-psychologiczne opisujące eksponencjalny wzrost poziomu irytacji w funkcji liczby osób zaangażowanych w podejmowanie trywialnej decyzji. Zgodnie z klasycznym równaniem Jacek-Nika: D = n² × t × (1/w) gdzie: D = denerwokrotność (mierzona w frustronach) n = liczba uczestników dyskusji t = czas trwania dyskusji (w minutach) w = waga problemu (odwrotnie proporcjonalna) Zasada nieoznaczoności denerwującej Zasada Jacka – niemożliwe jest jednoczesne określenie, dlaczego jesteś zdenerwowany oraz na kogo dokładnie. Prawo Niki - im dokładniej próbujesz zlokalizować źródło irytacji, tym bardziej rozmywa się twoja wiedza o własnym stanie emocjonalnym. Musimy to zgłosić do urzędu patentowego. :)

@Migrena Ten wiersz jest pełen humoru, Twoje absurdalne metafory są świetne i trafne. Świat staje się teatralny, komicznie przerysowany, a jednocześnie prawdziwy. Psychiatra – ona jest świetna. Jest kimś pomiędzy profesjonalistką, która widzi w cierpieniu „neuronalny barok", ale jednocześnie jawi się tu jako postać prawie mityczna – łącząca naukę, magię i urzędniczą rutynę – co oddaje ambiwalencję wizyty - strach miesza się z nadzieją, dystans z chęcią odsłonięcia się. A na koniec - wychodzisz lekko oszołomiony, ale „coś ucichło" - nie ma tu cudu. I to jest, według mnie, bardzo przekonywujące. Świetny wiersz! Pozdrawiam. A teraz prywata! Dominiko, pani doktor, jak będę w potrzebie, zwrócę się do pani po pomoc. A takiej pomocy będę potrzebować na pewno, jak tylko wrócę do pracy zawodowej. Pozdrawiam.

@A.Between Chyba pomogą bezpieczne "ujścia" - pisanie np. wierszy i wyrzucanie na papier potoku myśli i właśnie płacz, nawet wówczas, gdy nie wiesz dokładnie dlaczego. A może jeszcze coś innego.

@Migrena Zapraszam Cię do - Teatrzyka aberracji denerwowania Nika: Jacku, denerwuję się? Ja?! Jacek: No właśnie... przepraszam, jeśli coś... Nika: Ale kochany, ja się w ogóle nie denerwowałam! Ja po prostu pisałam wiadomości! Jacek: Ale napisałem "nie denerwuj się", bo myślałem... Nika: Widzisz? I teraz przez ciebie muszę się denerwować, bo jak się nie denerwowałam, to wyszło, że się denerwowałam, a jak się nie denerwowałam, to znaczy, że się denerwuję, że myślałeś, że się denerwowałam! Jacek: ...co? Nika: No! Ty napisałeś "nie denerwuj się", więc zakładasz, że się denerwuję. A ja się nie denerwowałam! Ale teraz już tak, bo sugerujesz, że się denerwuję! Jacek: Zaraz, zaraz... czyli denerwujesz się, bo pomyślałem, że się denerwujesz, kiedy się nie denerwowałaś? Nika: Dokładnie! No widzisz, jak szybko łapiesz! Jacek: Ale teraz to już naprawdę się denerwujesz czy dalej się nie denerwujesz? Nika: Jacku zloty... ja się śmieję! Cały czas się śmiałam! To ty wymyśliłeś to denerwowanie! Jacek: Aaaa... czyli żartujesz? Nika: Od samego początku! Ale teraz faktycznie zaczynam się lekko denerwować tym całym wyjaśnianiem, że się nie denerwuję! Jacek: ...to przepraszam! Nika: Za co?! Za to, że mnie rozśmieszasz? Przyjęte! Ciekawa jestem tego tekstu! :)))

@Leszczym@infeliaBardzo dziękuję! :)

@A.Between Bardzo smutny. W stłumionych emocjach miesza się wszystko naraz. To cena, jaką płacimy za wypieranie bólu.

@Simon Tracy Ten wiersz to jakby reporterska relacja z oblężenia portu poprzez tę szczegółowość militarną. Ale z drugiej strony jest brutalna rzeczywistość wojny morskiej i przejmujące obrazy. Ciekawe zakończenie - bezpośredni zwrot do bohatera, który wybrał morze i wojnę zamiast stabilnego życia. Świetny tekst!

@A.BetweenTak, bardzo smutny. Dziękuję! @truesirexBardzo dziękuję! Ale jest próba, może nieudana - czasami dużo może też zależeć od drugiej strony, by się powiodła. @Rafael MariusMoże masz rację, czasami rzeczywiście nie potrafią poradzić sobie z emocjami. :) @KwiatuszekBardzo dziękuję!

@MigrenaZ pocztą tylko tak zażartowałam. :))) Ale rzeczywiście dwa razy nie dostarczyła awizo z US, chociaż czekałam na pewien dokument i cały czas byłam w domu. Aż kobieta z US zadzwoniła do mnie z pytaniem, dlaczego nie odbieram tego zaświadczenia, skoro sama o nie prosiłam. I to, co wysłała, wróciło do urzędu. Gdy wyjaśniłam - ona na to z westchnieniem -znowu ta poczta! Odebrałam osobiście w US. Taką to miałam przygodę z pocztą. :)))

@Rafael MariusBardzo dziękuję! :) @Rafael MariusA może ktoś, kto pisze? Na przykład wiersze. :)

@KOBIETA Twój wiersz ma w sobie intrygującą zmysłowość i grę kontrastów. Piękny wiersz!

@KOBIETA Ten wiersz jest intensywny i zmysłowy, pełen cielesnego pragnienia i tęsknoty. Zaintrygowała mnie puenta - "A kiedy wchodzisz we mnie światłem" . To może być zarówno erotyczne, jak i duchowe (albo jedno i drugie naraz). Ale ta "odwieczna czerwień jabłka" i "zostanie nam zapomniane" - to fascynujące. Jakby w momencie zjednoczenia wszystko inne - grzech, wiedza, pamięć - przestawało mieć znaczenie. Albo jakby miłość miała moc wymazywania, albo odkupienia. Piękny erotyk. :)

@truesirexPiękny i przejmujący - to surowa autoanaliza twórcy. Posługujesz się drastycznymi obrazami – by wyrazić głęboką alienację i przekonanie o niemożności dotarcia ze swoją twórczością do odbiorcy. Poruszający!

@huzarc To piękny i głęboki wiersz, który łączy w sobie wielkie perspektywy - od zarania cywilizacji po współczesność cyfrową - z czymś najbardziej intymnym i ludzkim.