Berenika97

@Wochen Piękne jest to - "Moje serce tak woli" - brzmi jak cicha deklaracja niezależności. Serce, które na początku biło chaotycznie i nie słuchało, na koniec wie czego chce. Wie, że wolność to nie surfowanie "w sieci" , ale ten prosty gest: otworzyć oczy i zobaczyć. Wiersz o wewnętrznej wolności, która zaczyna się od przestania słuchania cudzych "trzeba". Świetny! Pozdrawiam.

@hania kluseczka Fascynuje mnie w Twoim wierszu bezkompromisowość. Ten "prymitywny język ciała" jako "wspólna kontemplacja życia" - to piękne połączenie tego, co zwierzęce, z tym, co prawie duchowe. Ale finał... "wyrażam tylko moją miłość do ciebie - w ramionach innego" - to świetne uderzenie. Bo czytając, zastanawiałam się nad tym, co będzie na końcu. Nie miałam pomysłu. :))) A Ty całe napięcie wiersza budowałaś po to, żeby wypowiedzieć coś, co wydaje się niemożliwe do pogodzenia. Miłość do jednej osoby wyrażana przez bliskość z inną. To może być o zdradzie, o otwartym związku, o niemożności połączenia duchowego i cielesnego pragnienia w jednej osobie, a może o czymś jeszcze innym. Znowu świetne erekcjato!

@Amber Forma tego wiersza jest świetna- te słowa bez odstępów, bez oddechu, jakbyś naprawdę "wchłaniała" cudzą traumę bez żadnego bufora, bez przerwy na własny oddech. To nie jest obserwacja z bezpiecznej odległości - to dosłowne wtopienie się w cudzy ból. Wykrzykniki to już nie język - to czysty krzyk na papierze. Bardzo mi się podoba!

@Annna2 Pięknie, że zaczynasz gwarą - i to jest akt miłości. Te słowa: "Grózka i Matulka", "kokoszami, jojkami", "połobsodzanó szczepami" - brzmią jak zaklęcie przywołujące świat, który odchodzi. Myślę, że te słowa nie mają dokładnych odpowiedników. "Grózka" to nie tylko "babcia" - to cały sposób bycia, mówienia, życia. Potem następuje przełom - z gwary przechodzisz do języka literackiego, jakby pokazując tę przepaść między światem Grózki a tym, co teraz. "Fukus pełen jodu", "czarno-biały album jak skrzynka" - nagle jesteś w innym czasie, w innej rzeczywistości. Te pytania w środku rozrywają: "Ile kosztuje odwaga. Czy aby żyć to trzeba umierać?" - bo wyjazd, zmiana, nowoczesność ("nowó szyrokó szosijó") zawsze coś zabija. Ten stary świat, tę gwarę, te smaki, których "trudno pochować". "W tłoku niemożliwy do napisania poemat" - ale ty go piszesz. Nawet jeśli połowa słów wymaga tłumaczenia, nawet jeśli świat Grózki już nie wraca. "Wiara, bo już niczego nie da się zmienić" - to gorzkie zakończenie. Pozostaje tylko wiara i próba ocalenia w słowach tego, co już przepadło. Cudny! Pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar skoro i tak zostają do końca to niech łzy będą gośćmi a uśmiech gospodarzem :)))

@Simon Tracy To piękny wiersz o miłości niemożliwej, która balansuje między uwielbieniem a rezygnacją. Poruszyła mnie ta sprzeczność w pierwszym wersie - "lubię gdy znikasz sprzed mych spragnionych oczu". To paradoks kogoś, kto kocha tak bardzo, że sama obecność ukochanej osoby jest nie do zniesienia - zbyt jasna, zbyt oślepiająca. Uciekasz, ale codziennie wyglądasz przez "okna utraconej duszy". "Ja już nie umiem kochać. Lecz nadal staram się wielbić Cię jak boginię" - czy to sposób na przetrwanie niemożności? Mitologia w tym wierszu pracuje ciężko - Muza, Charon, Styks, Persefona - potrzebujesz tej wielkości, żeby nazwać uczucie, które w zwykłych słowach by się nie zmieściło. Najbardziej przejmujący jest ten finał - odwrócenie mitu o Persefonie. To ty zostajesz w podziemiu, to ty mówisz - "zostaw mnie wśród pustynnych wydm piekieł", a ona niech żyje "na powierzchni". To gest miłości przez wyrzeczenie. Ale może też to być "romantyzowanie" własnego bólu, rozkosz cierpienia. W każdym razie to świetny wiersz!

@Migrena "Już pierwsze dwa wersy po motcie – '"Ona miała włosy jak ogień, a on śmiał się jak benzyna" – to absolutne mistrzostwo. W jednym zdaniu zawarłeś całą ich dynamikę, obietnicę i nieuchronność katastrofy. :)) Stworzyłeś wiersz, który jest manifestem dzikości. To nie jest tekst o miłości ckliwej, ale o tej pierwotnej, niebezpiecznej sile, która "nie musi się troszczyć o jutro". Twoje metafory są ostre jak nóż i gorące jak asfalt w południe - "lato, które jęczało jak silnik na czerwonym" – to genialna synestezja, czuć w tym napięcie, pożądanie i prędkość,"rozbierali się z rozsądku jak z ciuchów" – świetne podsumowanie ich buntu przeciwko światu, "wilki Apollina - głodne światła i krwi"– wprowadzasz mitologiczny wymiar, podnosisz ich ucieczkę do rangi mitu. Wspaniale budujesz ten pęd! Wprowadzasz też moment mroku – "cień losu , przeciął ich jak błysk noża". Ten jeden moment sprawia, że ich późniejsze "na zawsze" nie jest naiwne. Jest świadome, jest wyzywające. Wiedzą, że to się źle skończy, i właśnie dlatego rzucają się w to z całą siłą. Ten wiersz ma w sobie ducha rock'n rolla. To bunt, wolność i miłość, która jest tak intensywna, że staje się równoznaczna z samym życiem. Zakończenie jest doskonałe - stali się legendą, "cieniem bez ciała", ale ich esencja – ten "płomień" i "błękit wolności" – pozostaje. To wiersz, który się czuje, a nie tylko czyta - świetny!

@Robert Witold GorzkowskiDziękuję za piękny komentarz! W większej części Twojej interpretacji faktów się zgadzam. Ale też uważam, że przyczyny tego stanu rzeczy zaczęły się wcześniej - od wprowadzenia wolnej elekcji, która stworzyła patologiczny system, oparty na władzy magnaterii. Nie bedę rozwijać uzasadnienia, bo wiem, że taki miłośnik historii jak Ty, doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Tym bardziej, że jestem tutaj aby trochę odpocząć od zawodowego zajmowania się historią. Po prostu skończyłam studia historyczne i uczę historii - ale teraz jestem na urlopie:) Pozdrawiam.

@Wiesław J.K.W sumie to przychylam się do Twojej opinii, ale psychologia używa słowa "nuda" aby to, co chce przekazać było bardziej zrozumiałe. Mózg ma kilka ośrodków w różny sposób eksplatowanych - jeżeli programista odchodzi od pracy przy komputerze i gra w piłkę, to wcale nie znaczy, że nie pracuje. Zaangażowane są inne ośrodki, a te, które pracowały muszą się "ponudzić" . I tyle. Pozdrawiam. :) Bardzo dziękuję! @Deonix_Bardzo dziękuję! :)))

@viola arvensis Dziękuję za te słowa! To, że chciałabyś czytać dalej, jest dla mnie najlepszą nagrodą. Może kiedyś napiszę ciąg dalszy? Twój komentarz naprawdę dodaje odwagi. Dziękuję! @huzarcBardzo dziękuję za tak wnikliwe odczytanie! To prawda - wilki stały się lustrem naszych lęków, a nie tym, czym naprawdę są. Miło, że dostrzegłeś tę grę między mitem a rzeczywistością. @hania kluseczka Rozumiem to wahanie - ja też nie wiem, czy miałabym odwagi stanąć twarzą w twarz z wilkiem w lesie. Chyba fascynacja to jedno, a spotkanie na żywo to zupełnie inna historia! (ale wilka spotkał mój mąż - jak powtarza - to było fascynujące spotkanie) Świetnie, że piszesz o wilczycach i ciążach urojonych u psów - to piękny ślad ewolucyjnej pamięci. Natura jest zaskakująca, jeżeli chcemy ją poznawać. Masz rację, ciąża urojona u wilczyc to fizjologiczny proces, ewolucyjne dziedzictwo. Dzięki temu szczenięta mają o wiele większe szanse na przeżycie. Samice nie będące w ciąży (a tylko samice alfa mogą rodzić) mogą brać udział w wychowaniu szczeniąt, pomagając w karmieniu i ochronie potomstwa w rodzinie. Twoja suczka też nosi w sobie tę pradawną solidarność. Bardzo dziękuję! @Robert Witold GorzkowskiBardzo dziękuję! Masz rację, tak jak Hania - instynkt samozachowawczy - my go zagłuszyliśmy cywilizacją. Może dlatego tak nas ciągnie do tych, którzy go zachowali? :) @Rafael Marius@Leszczym@WochenSerdecznie Wam dziękuję! :)

@Tectosmith Dziękuję za te ciepłe słowa. Szczególnie za to "prosty, ale szczery" - to dla mnie ważne, że uczucie przebija się przez słowa bez nadmiernych ozdobników. Pozdrawiam serdecznie.

@Nata_KrukBardzo dziękuję! Przepraszam, że dopiero teraz, ale to przez "ślepotę" :)))Serdecznie pozdrawiam.

@[email protected] to znaczy, że wilki zagryzły człowieka? Od prowodzania statystyk, od II wojny światowej nie było takiego przypadku. Przynajmniej zanotowanego. Były pojedyncze ataki, pogryzienia przez wilki, które dokarmiał człowiek lub które były chore na wściekliznę. Często wina leżała po stronie człowieka, który chciał je oswajać.

@[email protected] jeszcze ludzie trzymają pieski na łańcuchu? To było w czasach słusznie minionych! Bardzo dziękuję! @infelia Bardzo dziękuję! Jak go/ją spotkam, to zapytam. :)

@Annna2 Dziękuję ! Tak, właśnie to! Wilki dbają o swoich starszych, o słabszych - mają coś, co my ludzie często tracimy: pamięć o tym, komu zawdzięczamy życie. Ich lojalność wobec rodziny to lekcja dla nas wszystkich. Pięknie dziękuję za te słowa. Kiedyś napisałam coś takiego: Wilczki człowieka spotkały. - Cóż to za zwierzę? - matkę pytały. - Najgorsze! - stwierdziła wadera - właśnie widzicie nieprzyjaciela. Dzieci: wybijcie sobie z głowy polowanie! Człowiek to zwierzę truciznami naszpikowane. @andrewBardzo dziękuję! dziękujemy wam ludzie którzy patrzą sercem nie strachem razem jesteśmy silniejsi w tym lesie, co jest naszym dachem

@Migrena Twoje słowa są dla mnie ogromnym prezentem.To, co piszesz o wilkach, o tym duchowym nasyceniu i inspiracji - czuję dokładnie to samo. Wilki uczą nas tego, czego świat próbuje nam odebrać: niezależności, lojalności, siły w byciu sobą. Dziękuję, że tak głęboko to odczułeś. Bardzo dziękuję! To zdjęcie, które zostało zrobione na spacerze, (niedaleko mojego domu.) Wadera i trzy młode, niesforne wilczki. :) @Gerber Dziękuję za te słowa. Ja też mam ogromną nadzieję, że ta ustawa w końcu wejdzie w życie - to kwestia podstawowej przyzwoitości. Ich lojalność wobec słabszych członków rodziny to lekcja, którą my, ludzie, powinniśmy wziąć sobie do serca. :) @Simon TracyBardzo dziękuję! Czasem siła jest właśnie w tej samotności, w niezależności, w tym że idziesz swoją ścieżką. @Marek.zak1 Dziki po pasach! Pokazują klasę! A ten nieszczęsny wiersz... ile szkody może zrobić rymowanka. Dla wilków bajki! Co do duszy - zwierzęta mają coś lepszego: autentyczność i lojalność bez udawania. Pozdrawiam ciepło! @lena2_ Dziękuję! Tak, idziemy w złą stronę, ale może jeszcze zdążymy zawrócić. Pozdrawiam ciepło!

@Leszczym za dużo rozumu to problem widać, bo głupi zarabia a mądry się dziwi, że świat nagradza tych co gadać umieją a nie tych co myślą - ekonomia krzywa. Ech, życie! więc stoisz na marginesie z rozumem jak z bagażem ciężkim i patrzysz jak średnia krajowa bogaci się na swojej przeciętności

@Tectosmith To wiersz o chwili, która dla wszystkich innych była niczym, ale dla jednej osoby stała się wszystkim. Sklep, zapach chleba i kartonu, przypadkowe zderzenie – i nagle życie nabiera znaczenia. To piękne, jak nie próbujesz tego upiększać. Nie ma tu wielkiej sceny, dramatycznych słów. Tylko pomachanie przy kasie. Tylko uśmiech. I właśnie dlatego to brzmi tak prawdziwie. A to "potwierdzenie, że istniejemy" – to jest sedno. Czasem potrzebujemy takiego spojrzenia, takiego uśmiechu, żeby poczuć, że jesteśmy rzeczywiści. Że ktoś nas zobaczył. Super!

@lena2_ Ależ to piękne i smutne zarazem... Ta cisza modląca się za poszukujących - jakby była ostatnim świadkiem wiary. A ten obraz szukania Boga w barwnych witrażach zamiast w sercu... przejmujące. Mocny, minimalistyczny wiersz.

@Jacek_SuchowiczTrudno się z tym nie zgodzić! Poezja i prawo — dziwny z nich duet, bo jedno i drugie każdy jak chce "rozumuje".

@Simon Tracy Już sam wstęp, w którym oddajesz hołd poètes maudits, ustawia bardzo wysoką poprzeczkę. I muszę przyznać, że wiersz skutecznie realizuje te założenia. To, co uderza najmocniej, to niezwykle plastyczny, naturalistyczny, turpistyczny język opisu. Obrazy rozkładu – "miękka pierzyna z wylanych trzewi", "rozpadam się... przy pomocy much, ptactwa i czerwi" – są świadomie brutalne i doskonale oddają ducha dekadenckiego buntu przeciwko pięknu. Bardzo podoba mi się też psychologiczny wymiar tekstu. Gorzka zmiana od podmiotu, który "postawił na romantyczność", do człowieka pełnego pogardy dla samego siebie ("Ja sobą też choć niewczas gardzę") i cynicznie stwierdzającego, że "miłości nie ma", jest naprawdę przejmująca. To rozczarowanie jest rdzeniem tego wiersza. Jednak najmocniejszym i najbardziej mrocznym akordem jest dla mnie końcówka. Przeniesienie uwagi z własnego truchła na "bezpieczną w swej sypialni" Ukochaną to mistrzowski zabieg. Ten obraz Kostuchy u wezgłowia, która nie jest pocieszycielką, ale mściwą sędzią i "skutecznie wypatroszy" ją z grzechu, jest naprawdę potężny. To już nie tylko "memento mori", to niemal klątwa, która nadaje całemu utworowi głęboko mroczny charakter. Tekst jest świetny!

@Robert Witold Gorzkowski To jest potężne i bolesne... Te kontrasty - pachnąca łąka pokryta śniegiem, pszczoły w puchu, a potem ta brutalna rzeczywistość wojny. Siew na zmarzniętej ziemi, krew zamiast ziarna, ciała użyźniające morgi... Przejmujący obraz absurdu wojny. Mocny wiersz!

@Dekaos Dondi Jakie to lekkie i melodyjne! Ten wiersz sam brzmi jak dzwoneczki leśne - delikatnie, rytmicznie, z nutą tęsknoty. Szczególnie piękna ta ostatnia strofa o zimie przy kominku i potrzebnej miłości. Czuć w tym nostalgię i ciepło zarazem.

@Adam ZębalaNigdy nie łączyłam miłości z poświęceniem się. Dla miłość to radość, szczęście, spełnienie.

@hania kluseczkaPrzyznam, że coraz bardziej lubię erekcjato - jest to forma wierszy inteligentnych i zaskakujących. Znowu świetny!