Ranking

Spotkałem cię - i wszechświat zadrżał w swoim śnie, jakby ktoś wcisnął pauzę na oddechu Boga. Niebo się pochyliło, a czas rozlał po ziemi jak wino z rozbitego kielicha. Twoje oczy - dwa okna w pamięć świata, w których przegląda się to, co było, i to, co jeszcze się nie odważyło zaistnieć. Nie wiem, czy cię widzę, czy raczej to, co przez ciebie patrzy - może to sama świadomość, która na chwilę wzięła kształt człowieka, żeby przypomnieć mi, że wszystko jest jednym. Kiedy mówisz, język staje się światłem, które rzeźbi z ciemności znaczenia. A gdy milczysz - wszystko, co żyje, zaczyna słuchać. Bo w twoim milczeniu jest coś z matematyki wieczności, z porządku, który zna każda cząstka atomu. Miłość nie jest pragnieniem - jest pamięcią, która wraca, żeby nas dokończyć. Nie dotykasz mnie naprawdę - tylko przypominasz mi, że kiedyś już byliśmy jednym oddechem. I wiem, że kiedy dotkniesz mojej dłoni, świat się nie skończy - on się zrozumie. Rozpadnie się na znaczenia, a cisza stanie się alfabetem, którym Bóg kiedyś napisał światło. Wtedy zostaniemy - niedoskonali, rozżarzeni, współtworzący, i nicość pochyli się nad nami, jak nad swoim pierwszym dziełem.

ja się uwzięłam czy jesień? to ona pierwsza przychodzi, w szelestach liści, w purpurach, aż oczy mrużę z pozłoty czy można grzeszyć oczami? lubię bogactwo i przepych, więc czasem mnie gryzipórce jakiś brylancik przyczepi ot, choćby z nici pajęczych lub deszczu, koral z jarzębin i tren z włóczymglistych zamyśleń na woal cudny wykłębi masz dla mnie coś lepszego? chętnie się o to wzbogacę, odwróćmy zatem pytanie - chciałbyś być moim latem?

Porwała mnie jeśeń porwały wiatry Do knajpy w tle słysząc psów ujadanie Gdzie tania wóda i sprośne żarty Mają umilić wszystkim poranek Tu jedni piją od lat ten sam toasat Ale mnie w kącie pochłania wiersz We wszystkich tutaj jest inny obraz We wszystkich podobny sens Obok latarnie w których gasły zorze Stoją cierpliwie czekając swej warty Nim sny się wysypią niedokończone I w uliczek ślepych wpełzną katarakty

Chcę drzwiami trzasnąć nadciąga jesień Ciągnę palcami napinam mięśnie Lecz mimo potu na moim czole Nie mogę ruszyć ani na jotę. I nieprzytomnym wzrokiem pobłądzę Po kartkach ściennych stron kalendarzy Mimo iż w książkę je znowu wklejam Nic dziś się nie chce dalej wydarzyć. Ani drgnąć nie chcą ani popuścić Może ktoś dopchnąć by pomógł dzisiaj A szparka mała pchają się przez nią Choć kolorowe to liczne liście. A wolność była tak bardzo blisko Może na snopek może dmuchawiec A skrzydło ciągnąc miast wziąć za klamkę To między szpary włożyłem palce. Cóż ja niemądry ręce już krwawią Ale odwrotu z tej sprawy nie ma Przyjdzie tak umrzeć lato wypuścić Choć tak niewiele zabrakło teraz. Przymuszam palce miażdżę w szczelinie Dla dobra świata i życia mego A i po trosze to nie ukrywam Na chwałę szczepu z gruntu mojego. Zapieram ciało palce sinieją Wkrótce drzwi trzasły dłoni już nie ma A za wrotami w obcej przestrzeni Kikuty palców leżą na ziemi. Ręce podnoszę w triumfie krzyczę Aż dziw mnie bierze nikt mnie nie klepie Nikt nie buduje pomników chwały Nikt nie umieszcza na schodach sławy. Wtedy dochodzi do mnie rzecz nowa Podczas gdy walcząc by domknąć wrota Ktoś dom rozebrał bez błysków fleszy Bo bez rozgłosu trwała robota. Zafrasowali się obcy ludzie Przywódcy starych mądrych narodów Że choć ja żyję w ich dobrobycie Znów o trzy palce skruszyłem kopie.

Nie mów mi że ten jeden wers miał nie nastąpić że nawet w słowach jakże okrągłych bywam nieumiejętny nie mów że to nie wiersz i nie mów że jeśli wiersz to co najwyżej zupełnie jesienny prawie zimowy więc zmęczony i zrezygnowany i szary jeszcze opiszę co nie do opisania jeszcze gram i wygram i nagram i rozegram ale tylko gdy będzie ktoś coś do wygrania nie mów mi że trwam tylko bo w to niepozorne trwanie wkładam wszystkie moje siły a nawet więcej bo wielobarwne intencje nie mów mi nie zmykaj nie zamykaj nie mknij albowiem ucieczka jest od zawsze jedynym moim wymiernym przestępstwem jedynym chcianym przeze mnie szaleństwem grzechem co go kiedyś rozsadzą rozsądzaniem powiedz tylko i zapewnij ze dopiero kiedyś tak zrobią, bo zawsze tak robią, że uczynią a jakże, ale że dopiero za jakąś dużą liczbę pełnych zaciekawienia sezonów. Warszawa – Stegny, 21.10.2025r.

Ciągle gubię jakieś oczka, w rękach sweter życia plotę. Plączę nitki, kolor wkładam. Póki żyję - mam robotę. Idealne to to nie jest, porównuję wizję z szlaczkiem; jak pijana czasem biegnę, śmieję się, a potem płaczę. Z każdej strony coś wystaje, rękaw krótki, poła świeci. Kawał swetra plotę mamo i okrywam nimi dzieci. Z modą nie mam nic wspólnego, spod maszyny nie wypadłam. Samoróbka - tu mi bliżej - o mym życiu - taka prawda. Wolę myśleć - samorodek :D - bez przepisu i bez planu. Los ugniatał i uciskał. Jestem sama sobie panem. xxx Skoro sensu smak poczułam i znam swoje po horyzont, to ciekawam innych ludzi. Napisz, co u Ciebie słychać.

jesienią jesteśmy sobie bardziej potrzebni kiedy mgły podchodzą do okien a chmury gromadzą na czole wsłuchani w rzewną skargę wiatru kołyszemy do snu wzajemność

Nie powiem, że było łatwo, bo było ciężko. Wielki świat sypał się, ruletka ruszyła. Ale nasz mały rozkwitał — była kolorowa telewizja i Ameryka. Kilkusekundowa reklama, jak sen o luksusie. Wszystko już było. Bajki — starannie czytane przez matkę, o dzielnych rycerzach i śpiących królewnach, zdawkowo o smokach. Na katechezie dorodne anioły śmiały się słodko, a diabły zdawkowo. Te czaiły się namacalnie, jak dzikie koty w podziemnych przejściach — narkotykiem w czarnych żyłach i w szemranych bramach, kreszowym kastetem na szczęce. A ja ustawiałem widzialną ręką dwie armie plastikowych żołnierzy na brzegu stołu. Tak — od zawsze walczę z historią. Dziś rozpad nie jest połowiczny. Orkiestra gra na pokładzie. Żałoba musi być W dobrym stylu. Trwa spór o smak w karcie dań, na wyspach szczęśliwości, dokąd ten rejs ma na końcu dopłynąć, jak mawia niejedno pismo. No cóż… Dobre intencje są cnotą umierających cywilizacji. Ale nie ma chętnego do służby w maszynowni, aby doglądać barometru i zaworów. To przecież brudna robota, a każdy chce mieć czyste sumienie i gładkie dłonie. W trzeciej klasie buzuje ferment, Nieważne… ale muzyka gra i gra.

Bywa, że zima doskwiera i na nic z niebiosów promienie, duszę płatami mróz ściera siarczyste kąsa cierpienie. A bywa chłody dokoła a w tobie przebiśnieg zakwita i radość duchowa cię woła i wiosnę ożywiasz w zachwytach. I bywa, że gubisz swe myśli i lecą z czerwienią i złotem i tylko się cały zamyślisz ochoty odkładasz na potem. A czasem jak słońce zachwycasz rozświetlasz, zmarzniętych ogrzewasz i wszędzie to światło przemycasz i Bogu dziękczynny hymn śpiewasz. Tak mija lato za wiosną i zima odchodzi z jesienią. Ty zostań tą cząstką radosną, niech serce twe iskrzy zielenią.

miasto z perspektywy najwyższego piętra wygląda imponująco delikatne światełka połyskują miarowo w domach jak ćmy płoną kobiety w objęciach żarówek latarnie zapalają się jedna od drugiej srebrna łuna pod stopami tylko siwy płaszcz odcina o czym myślę spadając głową w dół czy chwytam ostatnie hausty powierza a może tworzę w głowie film i każdy metr staje się oddzielną stop-klatką pikuję coraz śmielej nie ma mnie już nie ma za chwilę rozbełtane niebo z mułu wspomnień i wzruszeń stanie otworem obiecana światłość wiekuista

Trzecia nad ranem. Miasto pachniało deszczem i zmęczeniem. Nie spałam — znowu. Bezsenność siedziała naprzeciw. Milczała. Wiedziała wszystko. Za oknem neon żarzył się jak wyrzut, którego nie da się stłumić. Miasto udawało, że śpi, słyszałam jego tętno — równe, głębokie, szurało po korytarzach, odpalało silniki, nawoływało. Kawa stygła na stole. Bezsenność uśmiechnęła się krzywo, szeptała o błędach, których nie da się cofnąć. Spod skóry wypełzały wspomnienia, rozpinały czas, wciskały się pod powieki. Myśli krążyły jak koty na zapleczu baru, głodne, czujne, gotowe do skoku. Zostałam sama - z nocą. ze sztucznym światłem, które nie gaśnie, z prawdą, że dziś to ja jestem duchem.

Zapadł we mnie głęboko, gotowy, nienasycony. Atramentowa noc rozlśniła zapłonęła, burgundową miłością. Czule spadały gwiazdy, kiedy brutalnie zrywał sukienkę rozpuszczając, twarde groszki wilgotnego ciała. Krzyczałam chcąc więcej.! Nie przestawał.! Pogryziona i lepka, roztarłam ślady szminki z jego ust. Spytałam kusząco… czy jeszcze przyjdzie.?

nie można tak na serio brać dziecięcych naiwności i nie można pozwalać żeby samo się krzywdziło na cale dalsze życie więc składam ten tu wniosek zażalenie największe przed sądem sumienia składam o różowy latawiec dobre ma serce dziecko chce się nim dzielić za wcześnie za dużo i z byle kim z żalu czy z własnej niewiedzy że to niesprawiedliwe więc ja dziś protestuję tu są ważne dowody że nie został oddany że ktoś ciągle używa a jesień taka piękna mogłoby biegać po polach i patrzeć jak szybuje opalizujący w słońcu romb co w spadku dostało jego różowy latawiec

w porannym ogrodzie śpiew niosą od piano do forte źdźbło przy źdźble i trzepot skrzydeł nasza lotność i wyobraźnia pnąca się w górę w feerii nieznanych barw mgłami przepasana codzienność w jednym przypadkowym spojrzeniu kojącej magii nieskazitelny promień słońca poprzez pierwsze dojrzałe czereśnie przez rosy wilgotne wsuwa się i drży pośród zbudzonych klawiszy na strunie G kapie miód na piasek południowych mórz

Zginę na dnie brudnej kałuży w mieście bez nazwy na skraju dnia pod górą ponurego dymu ciężkiego jak ostatni oddech światła pod pancerzem gwiazdy spadającej czarną miazgą w mgłę wypalonych powiek jak leje rozlane w zapach krwi ostatniej jak czas złamany w podziemnym grzęzawisku wojny życia ostatnim obowiązkiem tylko kruki będą miały ucztę nocą ze mnie

patrzę na niebo miliony gwiazd my ludzie jesteśmy pyłkiem we wszechświecie pyłkiem nadającym mu sens 10.2025 andrew Piosenka AI z mojego wiersza I created this song with Soniva Music. Hope you enjoy it: https://player.sonivamusic.com/?shareId=529d3e31-1223-4a75-8e04-ad9e86112f79

Ta noc istnieje tylko dla nas, gwiazdy zaspały, księżyc zgasł ponad chmurami krople pragnień, oddały zmysłom cały blask. Milczałam uniesieniem ciszy, w zbielałych dłoniach czarny kwiat i byłam lekko niewidzialna, jak w głębi lasu światło miast. Słyszałam szelest skrzydeł ptaków gdy powracają szlakiem gniazd i odpływałam nurtem rzeki, którą zatrzymał ziemski czas. Ta noc istnieje tylko dla nas, wskrzeszeniem słońca wstanie świt po drugiej stronie lustra brzegu, tęsknota zbudzi sny.

Pragniemy miłości uśmiechu prawdy pragniemy świata bez łez i głodu Ale te pragnienie to wysoki mur ocean trudnych słonych słów Na jego falach niewiadoma dryfuje szukając otwartych drzwi Za którymi lepsze pokonuje zło a człowiek jest szczęśliwy

Z łokciami na poduszkach, ciekawscy, Wyglądamy przez okno na świat, Chwytając łapczywie ostatnie podmuchy Ciepłego powietrza i promyki słońca. My, widzowie kina ulatującego czasu, Wskazujemy sobie palcami szczegóły z życia: Tam był park, gdzie chowałaś się Przede mną na randce, jak przed zbójem. „Oj głupi, ja za tobą na paluszkach tuptałam, ślepoto!” A tam, na przystanku, gdzie czwórka jeździ, Wyciągnięto cię za uszy z tramwaju, co za wstyd! „Bo zagrałam na skrzypcach wyuczone Nuty Tekli i się troszkę wzruszyli ludkowie.” Patrz, rondo pobudowali – jeżdżą w kółko, Trąbią, mrugają, ryczą jak niedźwiedzie Na rowerach w cyrku tresowane. Nie ma już mięsnego u Pana Janka I kolejek po pęto kiełbasy, balerony. „No nie ma już z kim się pokłócić I zdzielić torebką po plecach – a masz!” Trzepak zniknął, piaskownica i huśtawki. Gdzie podziały się hul­taje i osiedlowe gangi? Tancbudę na wzgórzu korniki zjadły. „Nie szturchaj mnie, dziadu niemiły. Tam było nasze cudowne, głośne weselisko.” Ech, co nam zostało – gapić się bezrozumnie W ten zwariowany kalejdoskop świateł. Oczopląsu dostaniemy na widok zmian. Lepiej już usiądźmy przy herbacie gorącej, Ciastkiem przegryziemy cienie na życiorysach. Wzrokiem się przeszpilimy jak detektywi W poszukiwaniu zatajonych prawd i romansów. „A może lepiej zgasić światło i zasłonić okno. Dać się porwać naszym bajecznym historiom, Wskrzesić czuły dotyk dłoni na policzku, Pomiziać się nosami, odnaleźć stęsknione usta?”

* * * niedźwiedź brunatny z samicą w krótkiej rui zasypia w gawrze * * * parki już w liściach drepcze rok ku końcowi nowy w zadumie październik, 2025

Nie mam z tym problemu, by się odwrócić plecami do ludzi. Forsuję się ucieczką w najdziksze, nieodkryte ludzką stopą bory, wilgne od ciszy pradawnej, opalizujące błyskiem rubinowych ślepi, zawezwanych przez gęślarzy, z zaświatów widziadeł, klątwą najmroźniejszych wichrów, rozsadzających gałęzie i pnie, ostatnich konających tu z wolna drzew. W bezdni leśnych parowów. Lecz ludzie to też zwierzęta. Najgorsze, bezmózgie. Z psami gończymi u boku. Polują na nas. Dostojne wilki. Na własną zgubę szukają ran i dużych kłopotów. Jeśli trzeba życie oddam za swą naturę i wolność. Obława, krzyki i strzały. Niosą się na kilometry w pełnych grozy, cząstkach powietrza. Przybyłem do najświętszego zagajnika. By ukryło mnie w swych potężnych, prastarych korzeniach. Drzewo wszelkiego stworzenia. Ja omen śmierci i morderca niewinnych. Skomlałem wesoło i tarłem sierścią o pancerz boski z jego pooranej zmarszczkami wieków, brunatnej kory. Niech przyjdzie tu ta łaknąca krwi sfora. Ja im rozoram pazurami, karki i trzewia. Gardła strzaskam z lubością aż wywalą na wierzch, spienione w krwistej agonii jęzory. Przybyła w porę jednak odsiecz. Las stał się pułapką w jednej chwili dla gniewnej pogoni. Labiryntem mitycznego monstrum. Duchy biją w dzwon puszczy. Leszy nawołuje swe wilcze dzieci. Odgłosem świętego rogu. Znamy dobrze jego ojcowski dzwięk. Wesołe wycie, szybuje do uszu demona. Czuję dobrze gniew swych dzieci. Pragnienie krwi, sączące się z rozwartych szczęk. Labirynt zamknął swe ściany na wieki. Nastała z wolna noc. Deszcz na runo i mech, cicho siąpie. Trzask gałęzi tak jednaki z odgłosem łamanych kości. Co chwila przerywa błogość snu. Pod drzewem stworzenia, odgłosy uczty wystawnej. Muchy wesoło brzęczą w ustach. Żuki wturlają się we wnęki oczodołów. Uczta w imię zwycięstwa i przeciw naturze człowieka. Na świeżym jeszcze, myśliwego trupie.

@Berenika97 Historia wciąż nas potrzebuje, aby wygrywać… Dzięki za serdeczności @Migrena @Alicja_Wysocka @violetta @Rafael Marius @Nata_Kruk Jeszcze raz wszystkim bardzo dziękuję:)

@Klip Dzięki, brzmi ciekawie. :) Yayamito samuraj spod Uto Przyrodzenie miał twarde jak dłuto Więc gdy zaszła potrzeba To mógł tak nim przy...walić Że rozbijał w proch uran i pluton

Świeżo malowany paznokieć złamałam, Chcąc pogłaskać cię ze współczucia po głowie. Jesteś szorstki, skarbie, glacę masz z agrestu, Krzywisz się, gdy cię całuję namiętnie. Chociaż kłów nie wystawiam, jadem nie truję, Smoka nie widziałeś? później się umaluję. Patrzysz na mnie zza gazety tępo, Jakbym ukradła ci schabowego z talerza. Do matki dzwonisz, gdy mleko mi z gara wykipi. Są dni, kiedy rozmawiamy po niemiecku, I takie, jakbyśmy byli sławnymi solistami W wiejskim zespole metalowym „Krzyk” Córka przed nami się chowa pod stołem I z klocków buduje domek wariatów, A my w nim mieszkamy – tanim, bo bez klamek. Głupcze, naucz dziecko jeździć na rowerze! I po gałęziach skakać – wie, jak z procy strzelać? Pokaż jej psikusy, niech sąsiedzi drżą ze strachu. Daj mi dokończyć szalik z włóczki pod choinkę. Obiecałeś kąpiel w stawie na golasa – i co? nici? Do Egiptu już mnie nie zabierzesz na wielbłądy, Cioci z Ameryki nie zobaczę ani jej dolarów. Pozostały nam wycieczki do warzywniaka. Antoś, ty fajtłapo moja, ja cię kocham, Choć życie nasze nie bywa lukrowane, W nim wszystkie drogi zbliżają nas ku sobie. Wystarczy, że rano budzimy się rozmarzeni... Mamy cały wszechświat do przemierzenia.

Czasem nucę pieśń nad pieśniami i zrywam chwasty położone w mojej głowie nie widzę przez nie nic ciągle wracam do miejsca, w którym są niebieskie chmury po to tylko, by rozwinąć skrzydła i spaść na ziemię w porze jesiennej kiedyś patrzyłem dalej miałem oczy sokoła i mokre włosy z których wiązałem liście i szedłem do ciemności, a później do światła by rozłożyć grzech na części w południe zamykam oczy i nie widzę ludzi pogrążonych i żartujących w pracy są spękani jak ziemia ledwo naciskam przycisk wróć a zaraz jestem gdzieś indziej w nocy, która oddycha mną rozwiązuje mi oczy i siada na moich barkach by przycisnąć mnie do ziemi.

Lubię Cię zobaczyć, choćby na chwilę, Bo za każdym razem moje serce przyspiesza, Z ekscytacji. Lubię Cię poczuć, choćby na chwilę, Bo z każdym oddechem przesiąkasz me płuca, Doszczętnie. Lubię Cię dotknąć, choćby na chwilę, Bo z każdym zbliżeniem doznaje miłości, W ekstazie. Lubię Cię całować, choćby na chwilę, Bo z każdym pocałunkiem, jesteś słodszy, Mój Drogi. Lubię o Tobie pisać, o Tobie żyć, Lubię być przy Tobie i o Tobie śnić, Lubię Cię w myślach oglądać, nachalnych, Lubię bardziej gdyś jest namacalny, Lubię kiedy mnie koisz pocałunkami ust swoich, Lubię, bo nie myślisz czy przystoi, czy nie przystoi, Lubię kiedy to w gorące mnie chwytasz ramiona, Lubię, bo mówisz "Moja żeś jest, tylko moja".

Młody zdolny kartograf z Rawenny Miał ostatnio ciąg nocy bezsennych Bo z ambitnym zacięciem Z urodziwym dziewczęciem Tworzył mapę jej stref erogennych

Oczy pełne złych krajobrazów, i serca ciemne jak głazów urwiska. Gasną sznury plecionych włosów, wstążek życia, smsów i słów pogorzeliska. Powietrze ślepnie od dymu i blasku, powietrze pełne parzącego piasku nie oddycha. Ktoś zapamięta wstążki hodowane w kolorze tych włosów, Ktoś poszuka pachnącego ciepła po omacku.

Ona mówi, że musi dalej iść. \/<= Popija drinki wolnej woli. Nic nie smakuje lepiej, niż wolność uwięziona, w hucie szkła — ciała. Ona mówi, że musi dalej iść \/<= Doprzodyzm dopada mnie codziennie. Symfonią budzika razi jeszcze uszy, otwiera jeszcze oczy, wymusza jeszcze — dziś. Dusza w cyfrowym świecie chciałaby: przestrzeni o długości numeru konta bankowego, ale nie ma czasu, by opisać się w PESELu. Nowe nie chce jeździć maluchem po autostradzie. Chce gnać dwa razy szybciej niż można i zasłaniać się — immunitetem skończoności. Ale czy nowe istnieje? W tej pętli z tysięcy lat, jestem Rubikiem z dwóch kodów, albo z czterech, albo razy dzieje i płynę — do ujścia. Spadek to jedyny kierunek. Pozostaje głębia morza czasu i głębia Matki Ziemi.

Ty przecież jutro spłoniesz — w ciszy, skrycie, w biurze, w bitwie, lub w łazience, z herbatą. Ktoś wpisze w notatniku twoje życie, bez bólu, jak się wpis do ksiąg wprowadza datą. A teraz mów o wierze i heroizmie, o tarczy, która drży jak serce w dłoniach, o matkach, które krzyczą w mgłach — aż przyśnią się w krzyku liści — w ciszy na zagonach. Nie będzie pieśni, ni spiżu w ołtarzach, tylko kurz w aktach, i echo po wiecach, i twoja twarz, co w szumie reklam zgasła, zastygła w świetle — jak fotografia w piecu. A ktoś, kto pali papierosa w bramie, spojrzy — jakbyś był kimś, kogo pamięta, i może powie: „znam go...”, po czym zgaśnie żar w jego dłoni — jak wspomnienie święta. Bo każda wojna rodzi bohaterów, co giną, zanim przeminą wiadomości, a każde zdjęcie w ramce – wśród pionierów jest lustrem świata i grobem młodości.

Wiersz - manifest Pochwała sztuki i modernizmu. Spowiedź poety- wyklętego. To w końcu moje życie i moja niezależna decyzja, nie stojąca w sprzeczności ani z etyką ani z żadną filozofią, tak tych roześmianych, bezkompromisowych hedonistów. Jak i stoicką martwotą, stalowych źrenic, zastygłych w niedoli losu defetystów. W końcu przestali mnie przekonywać. Choć widziałem dobrze, że moja upartość nadal stała w otwartej sprzeczności dla ich bądź co bądź, niedorzecznych racji. Przewieźli mnie do południowego skrzydła. Gdybym przemierzał oddział, usytuowany na jego pierwszym piętrze, sto lat temu. Byłbym jedynie wyprutą z człowieczych włókien jestestwa lalką. Leczoną metodami katów nie wybawicieli. Zgasłym żywotem bez blasku duszy. Skupionym, mętnym wzrokiem, zupełnie pustych oczu. W jeden nieodgadniony punkt, osadzony w planszy rzeczywistości. Moja skóra byłaby, spalonym wrakiem. Szczerniałym i owrzodziałym ropnymi pęcherzami, powstałymi od metalowych pasów, podłączonych czerwonymi kablami do elektrycznej klatki. Moja czaszka niczym księżyc, nosiłaby ślady lobotomicznych wyrw. Głęboko szukano wówczas przyczyn obłędu. Zupełnie niepotrzebnie i błędnie. Co mnie doprowadziło do obłędu i miejsca w którym teraz się znajduję? Do jasnego, dużego, lekko kwadratowego pokoju o jasnozielonych, krzywo szpachlowanych ścianach. Mojej izolatki. Samotni jakiej pragnąłem. Na moje ostatnie dwadzieścia cztery godziny. Ostatni ziemski dzień. A potem ostatnie zamknięcie powiek. Wolę zamknąć je sam. A potem już tylko korytarze świateł i wspomnień. I tak przez wieczność. Mam taką nadzieję. Bo nie boję się śmierci. Przeciwnie. Boję się nie odczuwania bodźców. Wyłączenia istoty poznawczej. Niespełnienia się mitu życia po życiu. Jak to być może, że mózg umiera? To niesłychanie niedorzeczne. Ja chcę istnieć. I myśleć. I tworzyć. Po wieczność. Ale wróćmy do przyczyn obłędu… Główną i niezaprzeczalnie pierworodną przyczyną ludzkiego obłędu jest moment fizycznego poczęcia. Zaiste czarny to humor. Człowiek rodzi się jedynie po to by umrzeć. Wzgardzony. Zniszczony. Porzucony. Rozbity. Naiwnie ostały w oparach bezideowej wiary. W lepszy dzień. Dostatniejsze jutro. Zaiste człowiek jest istotą prymitywnie prostą. Śmiesznie łatwowierną i skorą do ulegania manipulacjom. Powiesz mi zapewne mój prosty Przyjacielu, życie jest piękne i trzeba bezsprzecznie wykorzystywać jego dobrodziejstwa do ostatniej, słodkiej kropli esencjonalnego nektaru. A co jeśli powiem Ci w zupełnie antagonistycznym lecz nie oschłym tonie, że to właśnie życie jako droga przez mękę I jego wszystkie makabrycznie, sadystyczne wydarzenia wzmagają obłęd w umysłach często wielkich a ostałych na zawsze w nieludzkim cierpieniu. Tak rodzimy się my. Poetyckie szczenięta brudnych, hulaszczych ulic i zaułków. Modernistyczni mędrcy, uwięzieni w sidłach małostkowej, płytkiej doczesności. Opartej o nie istniejące standardy Boga i miłości. Nędzarze o brodach po pas. Brudni i zawszeni. Nie robactwem rozplenionym w ścianach zagrożonych zawaleniem, pijackich, okadzonych dymem opiumowym suteren. A słowem robactwa dostatku. Ludzi, którzy myślą że złapali tego swojego Boga za nogi i dlatego wszystko chcą i wszystko mogą. Na już. Na teraz. Jakże ja nienawidzę robactwa! Ono mnie kąsa. Więzi mnie. Torturuję od zawsze. W imię postępu. Mordują inność. Dlatego gardzę i zawsze gardziłem tym światem. Dlatego żądałem odłączenia mnie od aparatury. Na ostatnie dwadzieścia cztery godziny. Być do ostatniego oddechu, przeciw. A zarazem być wierny. Gloryfikować umysł, sztukę i samego siebie. Nie mogę powiedzieć, że nie wierzę w nic. Bo jeśli tam nie ma nic. To coś. Cokolwiek. Trzeba wymyśleć. Bo jak można istnieć w niebycie? Zimnej próżni. Przecież jakoś trzeba pojmować i niebyt. Trwać choćby jako mgielne mgnienie w ogonie międzygalaktycznych komet. Na chwałę ludzkości. Sztuki i własnych czynów. Teraz jestem już bardzo zmęczony. Samym istnieniem. Chcę zamknąć już oczy. Osiągnąć to czego zawsze mi brakowało. Czego tak naprawdę nie dane mi było zaznać. Powieki osunęły się ostatni raz. Cisza.

snuje się... ale ja nie mam innego życia niż moje co było co będzie co teraz?

Nie płacz , uśmierzę ból. Kładąc dłonie na piersiach, oddechem dam tlenu. Włosom nadam gojenie ran, by żądło stało się życiem. OSA,

to czas po końcu wszystkiego. Nie było światła. Nie było też ciemności - bo nie było już nikogo, kto mógłby ją nazwać. Tylko pył, drżący w oddechu nicości, szukający formy jak dziecko, które nie zna jeszcze swojego imienia. Z resztek spalonego Boga unosiły się iskry. Nie miały celu, tylko pamięć. Z tej pamięci wypłynął pierwszy ruch - cichy, powolny, jakby sam czas próbował nauczyć się chodzić po nowo narodzonym bezkresie. Czas był wtedy jak rana, która jeszcze nie wie, że będzie blizną. Niebo było teraz wnętrzem ziemi, a ziemia snem, który śnił sam siebie. Nie istniało „góra” ani „dół”, tylko puls, bez rytmu, bez ładu, z którego wyłonił się kształt - jeszcze nieświadomy, że jest stworzeniem. A gdy otworzył oczy, nie zobaczył nic - więc nazwał to Bogiem. Tak zaczęła się druga Biblia, pisana nie słowem, lecz popiołem. Każda litera miała smak spalonej modlitwy, a każdy wers - ciężar milczenia. Z ruin ludzkich czaszek rosły drzewa. Nie dawały owoców. Dawały wspomnienia. Ich korzenie ssały łzy z gleby czasu, a liście szeptały w języku, którego nikt już nie pamiętał. Kto zjadł jedno, pamiętał, że kiedyś był. Kto zjadł dwa - przestawał istnieć znowu. Nie było raju, tylko równanie bez wyniku. Nie było piekła, tylko echo dawnych krzyków, rozciągnięte w nieskończonosć jak biała nić. A wtedy coś - może cień, może nuta dawnego sensu - wyszeptało w tej pustce: „Stwórzmy człowieka jeszcze raz.” I pył, znużony samotnością, podniósł się w kształt. Nie z gliny. Nie z ciała. Z błędu. Pierwsze stworzenie zrodzone z pomyłki. Spojrzało w nicość i rzekło: „Niech będzie światło.” I było. Ale tym razem światło nie służyło oczom. Było jak wspomnienie ognia, który marzył, by znowu być słońcem. Służyło wspomnieniu tego, co zostało z Boga - iskrze, która już nie wiedziała, czy jest dobrem, czy tylko pragnieniem bycia czymkolwiek.

@Robert Witold Gorzkowski To jest gorzki, inteligentny wiersz o tym, jak Polska walczy o "wartości", o "tradycję", o zamknięcie drzwi przed "obcą" Europą - a tymczasem ta Europa po cichu robi swoje. Buduje, zmienia, działa. Bez patosu, bez krwi na drzwiach.

@Simon Tracy zaczynam się o Ciebie chłopaku niepokoić Bo widzisz takie jesienne niepokoje czasami nasilają objawy depresyjne a to już krok do "skoku" Mam nadzieję że jednak stabilnie w głowie i moje obawy są przedwczesne? @Amber dziękuję Bursztynu za czytanie Miło że wiersz zatrzymał 🙂

@Leszczym Jest prawie niemożliwym zrozumieć to, co teraz. To kwestia wielu sezonów, żeby stworzyć obraz, który rozwieje niedomówienia dzisiejszego dnia i najprawdopodobniej zawsze będzie za wcześnie. Czas zmienia historie.

Płonąłem żarem nie z tego świata gdy całowałem cię iskrą w szyję ogniem wiecznego pożądania czułem że płonąc żyję drżała ziemia namiętnością oczy jak ogniki błyszczały kochaliśmy się z miłością ty dla mnie cała ja dla ciebie cały między nami napięcie co wciąż narastało budziło podniecenie aż wszystko się stało leżeliśmy przytuleni patrząc w oczy błyszczące tysiące pragnień ogni prosiło by nie stało się końcem wspomnienie jak wulkan przygasa nie ma nas nie ma ognia została ze mnie wypalona zapałka łza samotna gorąca – popiół z nas

@Alicja_WysockaBardzo dziękuję! To chyba uniwersalne doświadczenie - leżysz w nocy, a miasto gra swoją symfonię. Te agregatory to najlepsze - daleko, ale słyszalne, jak bicie serca. Może właśnie dlatego ludzie z bezsennością tak dobrze się rozumieją - mamy wspólną ścieżkę dźwiękową! :)) Pozdrawiam! @KOBIETA "W neonowym świetle własnych myśli" - ale pięknie to ujęłaś! To dokładnie to - ta trzecia nad ranem ma swoją specjalną moc. Kiedy świat śpi, a my widzimy to, co za dnia się chowa. Bardzo dziękuję! @Waldemar_Talar_Talar Bardzo dziękuję! Cieszy mnie, że poczułeś ten klimat. Ta Bezsenność naprawdę bywa taką towarzyszką - milczącą, ale wiedzącą wszystko . Pozdrawiam. :) @Nata_Kruk Ale pięknie to opisałaś! "Wojna myśli" i ta podwójna słyszalność - dokładnie tak to jest. Każdy szmer się wzmaga, każdy dźwięk jakby specjalnie dla ciebie grał. Dziękuję za te życzenia - bohaterka na pewno je przyjmie z wdzięcznością. Bardzo dziękuję! :) @Robert Witold Gorzkowski@LeszczymBardzo dziękuję:)

@TectosmithWielkie Dzięki! Sin City to naprawdę fajne skojarzenie - nie spodziewałam się, że aż tak to zabrzmi. Dziękuję za zgubione "się". :) Pozdrawiam. @MigrenaBardzo dziękuję! Ależ Ty potrafisz! "Nie potrafię pisać komentarzy" - a tu mi Jana Gerharda wyjmujesz, i ten galop konia, i całą analizę rozkładasz jak profesor! A Jan Gerhard i "Niecierpliwość"? Nie znałam, ale teraz muszę przeczytać - to właśnie kocham w takich rozmowach, że wzajemnie się obdarowujemy odkryciami. Pozdrawiam. @viola arvensisBardzo dziękuję! Podniosłaś mnie na duchu, bo kiedyś zupełnie nie myślałam o personifikacji, wręcz bałam się jej użyć w wierszu. :) Pozdrawiam. @andrewBardzo dziękuję! Pięknie komentujesz, Twój wiersz jest wzruszający. @Simon Tracy Dzięki wielkie! Samotność w tłumie to jeden z tych paradoksów, które mnie nie przestają fascynować. Podobnie jak klimat noir. Pozdrawiam.

@Alicja_Wysocka jestem to się od razu uaktywniam pod Twoim wierszem :) jest to przepiękna, bogata jesienna liryka ! mistrzowsko uchwycony moment, w którym materialny przepych natury skłania do filozoficznego zamyślenia nad istotą lata. a na pytanie......chociaż żem przecież nie pytany, odpowiem tak: a chciałbym ! a co ! Alu - piękny wiersz napisałaś !!!

@viola arvensis Twój wiersz jest o zmienności stanów duszy i o tym, jak niewiele mają one wspólnego z tym, co dzieje się na zewnątrz. Podoba mi się ten kontrast: zimno dokoła, a w środku rozkwit – albo odwrotnie. Szczególnie trafiła do mnie strofa trzecia – "gubisz swe myśli i lecą z czerwienią i złotem". To ma w sobie coś lekkiego, marzycielskiego, jakby te myśli były liśćmi unoszonymi wiatrem. I to "ochoty odkładasz na potem" – tak zwyczajne, a jednocześnie tak prawdziwe dla tych momentów, kiedy jesteś gdzieś indziej duchem. Zakończenie to piękne błogosławieństwo – "niech serce twe iskrzy zielenią". Zieleń jako kolor nadziei. To optymistyczne! Twój wiersz jest przepiękny!

@Waldemar_Talar_Talar... Dziękuję Waldku... :) @Berenika97... oraz @Migrena... Wasze bukiety słów opisujące treść wiersza, są przemiłe dla mnie, jako autorki, a za wychwytanie wielu szczególików i odniesienie się do tego... bardzo, bardzo Wam dziękuję... :) Trójeczce.. życzę słonecznego dnia. @beta_b... dziękuję za ślad czytania.

Refleksja o ciągłości istnienia Nawet zamknięty poczujesz w dłoniach dotyk pianisty — lekkie muśnięcie. Nie będzie dźwięku, nie będzie pieśni. Jedynie obraz i jego znaczenie. Nim się obudzisz, upłyną chwile, a na klepsydrze pojawi się imię. To nie jest koniec, ale początek wszystkiego, co w końcu przeminie.

Mam takie marzenie, zwyczajne i proste, Że wracam do domu, po pracy znużony, Witają mnie usta i uściski mocne, Szczęśliwych, radosnych ramion mojej żony. Już zupa gorąca na stole mnie czeka, Już mały przyjaciel łasi się i szczeka, Swych oczu stęsknionych nie spuszczam z Twej twarzy, Nasycam się Tobą, gdy jemy już zrazy. Już zmywam Kochanie, idź usiądź, odpocznij, Ja zaraz herbatę przyniosę i soki, Ciasteczka kupiłem po drodze, w sklepiku, Tak lubisz delicje, są gdzieś tam w koszyku. Tak błogo przy Tobie, Twe ciepło tak czuć, Czas płynie szczęśliwie, patrz miła, noc już. Przed spaniem wyjdziemy na wieczorny spacer, W wannie woda gorąca, na poduszce jasiek. Już oczy znużone nie trzymają powiek, Już jestem Kochanie, tuż obok, przy Tobie. Śpij słodko ma Miła i wyśnij nam sen, Szczęśliwie powita nas jutrzejszy dzień. Zwyczajne marzenie, ktoś powie "banalne", Lecz dla mnie .....niesamowite i wprost .....nierealne. Chłód i obojętność dziś przyszło mi znosić,... Daleko od szczęścia i mojej miłości.

dziś zakładam szalik i wychodzę ten sam szalik od lat wielu chmury pełzają w cieniu miasta zakrywają słońce zakrywają twarz wszystkie kolory nieba ujadają na mojej smyczy oswajam się z ludzkim szczekaniem po śladach słów wracam do moich drzwi

Na alarm piszczało wszelkie polne zwierzę Gdy z lasu ciemnego wyszli królewscy żołnierze Pobłyskują w słońcu epolety złote Krok w krok idą buty, umorusane błotem Wkroczyło czterdziestu w dolinę zieloną Otworzyła przed nimi swe kwieciste łono Ostoją im była od ciemności lasu Błękit nieba - obietnicą lepszego czasu W ostatnim szeregu Jędrzej, najbardziej zmęczony i głodny Choć wszystkim brakło prowiantu, czuł się pożałowania godny Za zgodą porucznika Jędrzej poszedł za potrzebą Raz na kwiatki co podlewał spoglądał, raz na niebo Gdy nagle doliny wiosenne dźwięki Przerwał głos czyiś słodki „Czy już kończysz, maleńki?” Jędrzej się odwrócił i oczom swym nie wierzył Gdy widział, jaki cud futrzasty zęby białe szczerzył Rozmiaru i smukłego kształtu dzikiego lamparta Stała tam, o skałę wdzięcznie oparta Ogonem długim jak biczem powietrze bije Pędem bluszczu ozdobiła mocną swą szyję Oczy piękne, człowiecze, a jednak nieczłowiecze Długa grzywa granatowa, i tak do niego rzecze: „Rzadko w tych stronach widuję podróżnika A w twoim spojrzeniu żądza jest dzika Ale i niepewność, bo sam chyba nie wiesz Czy uciec, czy pozostać - pytasz sam siebie” Wyciąga broń Jędrzej, bo bez strawy jest marnie A taką zdobyczą cały pluton wykarmi I nie obchodzi go, że ona też człowiek „Zupełnie inna od nas” - tłumaczył to sobie I szybko celuje w głowę kociska Bez cienia skruchy spust karabinu wciska Lecz zaraz śmiech jej słyszy i widzi, że chybił! Kulą swoją tylko dziurę w trawie wybił On, doskonały strzelec, trafić w bliski cel nie może Do diaska! Co się dzieje? Czy może być gorzej? Raz wtóry strzelił, znów chybił - wściekłość go ściska Lecz do pięknej podchodzi, by przyjrzeć się jej z bliska A ona bezczelnie w oczy mu się śmieje Jędrzej, dziwnie roztkliwiony, nie wie co się z nim dzieje „Nawet ręka twoja słuchać ciebie nie chce Walczyć ze mną nie próbuj, i tak zrobisz jak zechcę Zamiast marnować kulę jedną i drugą Mógłbyś milszą mi się uświadczyć przysługą Przywódczynią jestem potężnego plemienia Lecz zabawić się lubię, tego nic nie zmienia” Żołnierz, słysząc te słowa, do reszty zimną krew stracił I w miłosnych igraszkach z kociskiem się zatracił A w jakiej żałosnej rozkoszy wzdycha niebożę Gdy mu bestia pazurami bezbronną pierś orze I gdy szarpie zębami jego włosy złote A on ma na to więcej niż ochotę! Gdy ich lędźwie w szalonym tępie łączą się w jedno Gdy mu nogi rozkosznie drętwieją i więdną I gdy głaszczą jej futro zakrwawione dłonie I pulsują krwią gorącą jego potrzaskane skronie Porucznik usłyszał jego jęk głęboki I za skałę wnet zajrzał, zamiast w obłoki Aż w trwodze zawołał resztę plutonu Aby wiedźmę ogoniastą zabić po kryjomu Lecz ona nagle okrzyk dziki wydała I tym sposobem kobiety plemienia zwołała I wnet gibkich kocisk czterdzieści przybywa I każde żołnierza w objęcia porywa I każdej się żołnierz ochoczo oddaje Gdy ona swój okrzyk triumfu wydaje I wnet zakipiało w dolinie od miłości Takiej, co szarpie na sztuki, nie znając litości Takiej, co wiele zabiera, a niewiele daje I co nią żarłoczna kochanka się naje Przez tę miłość, choć nie było pory obiadu Czterdziestu żołnierzy znikło bez śladu!

@Berenika97 , tak, bez senność to dobry materiał dla poezji. Może zabrzmi to paradoksalnie, ale wydaje mi się, że mój wiersz "życie przez sen" opisuje podobne klimaty. Bo tak, jak sen jest przeciwieństwem bezsenności, tak senność, która towarzyszy człowiekowi w pewnym sensie przez cały dzień zaczyna w jakiś sposób, w mojej ocenie, przypominać stan bezsenności, ponieważ stan bezsenności raczej nie kojarzy się z czasem owocnie i aktywnie spędzonym.

Witaj - Bezsenność siedziała naprzeciw. Milczała. Wiedziała wszystko. - pięknie to brzmi - wiersz na plus - ma klimat - Pzdr.jesiennie.

@Migrena Ten wiersz jest bez wątpienia ambitny, totalny i silnie metafizyczny. Stanowi zapis kosmologicznego apokryfu, na wzór wielkich mitów o stworzeniu. Łączy ich tradycje ze współczesną poetycką metafizyką. Tworzy zatem własną mitologie po końcu świata, czyli pisaną językiem poezji „po Bogu i po języku” i układa w ten sposób poemat metafizyczny najwyższej klasy, o sile i ambicji rzadko spotykanej w poezji współczesnej. Znakomicie łączy język teologii, kosmologii i poezji.