Ranking

Óma i Matulka rozmjiyte bojki noma pozieduwała o kóboldach, rycyrzach i królach z dalekygo śwata. Zawdy tedy siułka pomyślała, a potam tak splytała coby szurki i dziywczoczki, jene i druge byli łuradowane. Z Twierdzy Boyen ktoś woła, że wszystkie drogi prowadzą do Mrągowa. Piękna Pani z Dzieciątkiem też głos ze Stoczka słyszy, "zapiski więzienne" Prymasa czyta. Słowa Księcia Poety też bierze pod uwagę, bajki i krytykę zawartą w "Monachomachii". Tropami Smętka iść tłem ukazującym trudne relacje mieszkańców moich Ziem. Wańkowicz zapożycza symbol z XIX poematu Derdowskiego. Tak bardzo Smętek uwiera, że trafia do indeksu ksiąg zakazanych. Poezja dłutem rzeźbi w bryle języka, efemeryczny i księżycowy pył liter. Struny trąca niewidzialnych dla oka gitar. Między słowami biegnie, słońcami świta. pozieduwać- opowiadać noma- nam zawdy- zawsze siułka- chwilka splytać- zmyślać szurek- chłopiec dziywczoczek- dziewczynka (Gwara warmińska) -cdn-

chyba ciut zbladłam trochę mi słabo tak jakoś sprawnie słowem zaprzątasz chowam co widać popadam w popłoch byś nie zobaczył tego co w kątach w jednym ugołku mieszka nieśmiałość w tym po ukosie troszeczkę wstydu nie lubię sprzątać niech sobie będą nie znam luksusu tym bardziej wygód i cóż powiedzieć kiedy darujesz cuda upięte finezją zmyśleń tulę do siebie a lokatorów omiotę wzgardą do diabła wyślę

Mówisz, że kochasz, lecz głosem Cnotliwszym niż u mniszki, co śpiewa Cichutko sobie nieszpory Kiedy mszalnych dzwonków dźwięk rozbrzmiewa— O kochaj mnie szczerze! Mówisz, że kochasz, lecz uśmiech Twój jest zimny niczym wrześniowy świt, Jakbyś Kupidyna była Mniszką, zachowującą suche dni— O kochaj mnie szczerze! Mówisz, że kochasz, lecz usta Twe koralowe szczęścia nie dają, Nie bardziej jak koral w morzu— Do pocałunku się nie skłaniają— O kochaj mnie szczerze! Mówisz, że kochasz, lecz dłonie Twoje nie drżą na moje muśnięcia; Są jak u posągu, martwe,— Gdy moje rozpalone z napięcia— O kochaj mnie szczerze! O szepnij słowo lub dwa ogniste! Uśmiechnij, jakbym miał spłonąć na te słowa Obejmij jak kochankom trzeba—Pocałuj I w swoim sercu mnie pochowaj— O kochaj mnie szczerze! tu wyjaśnienie - suche dni (days of Ember) to nieco dziś zapomniane dni postne (środa, piątek i sobota) na początek każdej pory roku. John mówi wręcz o tygodniach, ale tu przesadza. I John: You say you love; but with a voice Chaster than a nun’s, who singeth The soft vespers to herself While the chime-bell ringeth— O love me truly! You say you love; but with a smile Cold as sunrise in September, As you were Saint Cupid’s nun, And kept his weeks of Ember— O love me truly! You say you love; but then your lips Coral tinted teach no blisses, More than coral in the sea— They never pout for kisses— O love me truly! You say you love; but then your hand No soft squeeze for squeeze returneth; It is like a statue’s, dead,— While mine for passion burneth— O love me truly! O breathe a word or two of fire! Smile, as if those words should burn me, Squeeze as lovers should—O kiss And in thy heart inurn me— O love me truly!

Zamkniemy się w domu, Za oknem zostanie zmęczony świat. Przyniosę tylko ciepłą herbatę i garść lasu po burzy. Nasze miękkie słowa ukoją duszę jak żywiczny mech. A potem cisza – puszysta jak koc i dotyk, co budzi pragnienia. Znajdziemy tu wszystko, czego nie dał nam dzień.

pieniądz to nie bogactwo jest nim miłość i kochanie to one otwierają drzwi do lepszych chwil pieniądz to nie światło jest nim szacunek do tego co było jest oraz będzie pieniądz to nie Bóg Bogiem jest wiara w to że człowiek głębszym sensem pieniądz to nie grzech grzechem za niego się sprzedać nie być sobą trudną drogą iść pieniądz to wariactwo trzeba się go nauczyć otwierać nim sobie kolejne noce i dni

Kiedy naród podzielony, mąż i żona z innej strony, to z rozwodem się nie czeka, bez rozprawy sąd orzeka. Zbytnia zwłoka sprawić może że spotkają się na SOR-ze.

gdy człowiek już wie że jutro lepsze czeka jakiś raźniejszy jest chętnie się uśmiecha i nawet ciężar dnia który bardzo ciąży niesie bez zmęczenia po myślach nie błądzi bo wie że jutro tuż że tylko jedna noc nawet gdy będzie dłuższa niż zawsze jutra nie popsuje

Draśnięte drzewa i postawiona tama lubicie bobry?

Małe i duże Pieski* mają żywot królewski. Bo są kochane i rozpieszczane. Gdy piesków brak – są łezki. _ Podobno 1 lipca 🦮🐕‍🦺 mają swoje święto. *Pieski – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim

zbożowe żniwa za kombajnem dwa boćki widok wspaniały

@Wędrowiec.1984Dobry trop, postanawiam być sobą, ale co z tego wyjdzie - nie wiem, dziękuję i pozdrawiam :) @Marek.zak1 Wpadam, albo wchodzę w kałużę - dzięki :) @violettaEch, Ty Fiołku Leśny, piszę o bałaganie w głowie :) @FaLcorNDziękuję za piosenkę, lubię Grechutę :) @StarzecWitam i dziękuję :) @any woll, Tobie również :)

Oszukujemy samych siebie . Do czego dążymy ? Nie wiem . Nie chcemy siebie , lecz ciągle przekraczamy zakazy naszych serc ...

W samolocie Wiele osób to robiło mówią, było bardzo miło. a największe czuli szczęście, kiedy przyszły turbulencje. W pociągu Kiedy bardzo tego chce się, można, ale w toalecie, wtedy fajnie podróż mija, chyba, że się ktoś dobija. W samochodzie Gdy na was spadnie miłości lawina, to pojazd szybko trzeba zatrzymać. i pamiętać o ważnej regule: zawsze zaciągać ręczny hamulec.

mówili patrz piękna oczy jak chabry w pełnym rozkwicie skąpane rosą w których szklą się drobinki przezroczystych mgnień ceglaste piegi na zgrabnym nosie krucha istota bez fałszywej tożsamości dla ciebie kieszonkowe niebo dla innych marionetka wisząca na cienkich przęsłach serce niby ulepek wykrztuszony przez kota małe to takie niepozorne nadal drga przenosząc czerwoną ciecz w osamotnione komory pełne usta jak przerysowane węglem dawno nie czuły wilgoci spękane bagno na wyciągnięcie języka ssij

jasne i kolorowe w mojej pamięci choć wycięte z dnia i bez jutra pochłonięte nocą żywe są we mnie

Posiadam dar proroczy. Wstydzę się…

Odpadł, bo nie chciał zanadto podpaść. Po co komu upadek? Wybrał bardziej półwiatrem dopłynąć, bo przecież chyba głównie chodzi o to, by dopłynąć, albo odpłynąć, co zależy również od perspektywy. Jedni uciekają przed startem, a drudzy gonią za metą. Warszawa – Stegny, 03.07.2025r.

Panna Ludmiła spod Białowieży, grała w pokera z grupką żołnierzy, ale w rozbieranego. Lecz nic nie wyszło z tego, bo w mig zabrakło na niej …odzieży. Czubek Walenty z miasta Żagania, miewa skłonności do wariowania. Szczególnie sobie ceni, objawy schizofrenii. Nawet małżonce dał imię …Mania. Gienek Ponury z Czarnego Boru, nie miał od dawna wcale humoru. Poszła więc baba nieboga, po radę do psychologa, lecz i on też coś…był bez wigoru.

@Starzec Szczęścia nigdy za wiele :)

@Alicja_WysockaSuper. Finezyjnie się od (u) kryłaś :) Pozdrawiam:)

@Alicja_WysockaBardzo dziękuję za wyjaśnienie, z tekstu rzeczywiście to wynikało (pomyślałam o zakamarku). A rosyjskiego zupełnie nie znam. Pozdrawiam.

@Alicja_Wysocka ja mam czysto, ale ubogo:)

Na ratunek olej z ogórecznika :) Fantastycznie @wierszyki, że piszesz o wspimagających roślinkach, ziołolecznictwo w Polsce ma się nieźle, ale i tak niewystarczająco dobrze. 🌻🌼🌻🦋🐞🪳🦗🐝🐝🐝🐝 Tylko nie kasuj! Pamiętaj! Zrobisz cykl i ludki będą wiedzieli, u kogo szukać wskazówek. :) Napisz haibun :]

@Berenika97Ugołek (z rosyjskiego) kąt Myślałam, że to wynika z treści, nie Bereniko, to nie jest neologizm, raczej zapożyczone słowo. Dziękuję i pozdrawiam :)

@Alicja_WysockaTaki wewnetrzny bałagan jest mi znany, to bardzo emocjonujący wiersz. Czy słowo "ugołku" jest celowym słowotwórstwem?

świat płynie ku nieskończoności warto spróbować zabrać się z nim nie musi to być wagon pierwszej klasy byle nie sypialny śnić najlepiej w łóżku w życiu warto płynąć a jeszcze lepiej frunąć sięgać marzeń dotykać snów 7.2025 andrew

@Wędrowiec.1984 Niezwylke cieszą mnie Twoje słowa. 🙂 Dziękuję @Marek.zak1Bardzo dziękuję i serdecznie pozdrawiam. :) @Waldemar_Talar_TalarBardzo dziekuję, również serdeczne pozdrowienia. :) @Berenika97Rafael Marius - bardzo dziękuję za serduszko. :)

Serca blakną Tak jak gwiazdy Nocą na niebie A ja tylko wypatruję ciebie Kiedy wrócisz W moje ramiona A nadzieja będzie tym Co pozwoli mi czekać Cierpliwie...

@Rafael Marius można różnie interpretować. Dziękuję za komentarz 😀

@Robert Witold Gorzkowski Jak zwykle, Robercie. Poezja Pozdrawiam

Jestem jak mrok między gwiazdami. Każdy na mnie patrzy, ale nikt nie dostrzega. Jestem jak milczenie między słowami. Jak cierpienie między najpiękniejszymi chwilami. Pamiętam wszystko... Widzę, słyszę, czuję, ale nie jestem jak wy.. Egzystuję nocami, płaczę literami, wypełniam pustkę między galaktykami. Kiedy dotykasz mnie snami, dotykasz pustki między nami.

@FaLcorN ...po czym wyrosną nam skrzydła. Dziękuję za ślad, pozdrawiam.

@Berenika97 Dzięki, my też to wiemy, a politycy wciąż niestety stosują. Pozdrawiam serdecznie.

@Marek.zak1Lubię fraszki, Twoja jest bardzo fajna. Gdy się ludzi dzieli, to się nimi rządzi. Już Rzymianie to wiedzieli. Kto nie wierzy - ciągle błądzi.

na szlaku górskim szemrze ukryte źródło - pomimo ciszy

@Marek.zak1 Bardzo fajne, ale SOR to skrót. Powinieneś napisać: na SOR-ze.

z wielkim upodobaniem czytam Anulko twoje opowieści warmińskie są i ciekawe i dobrze napisane a tematów chyba nie zabraknie... byłabyś świetnym przewodnikiem po Warmii ale chyba już nim jesteś ;-) *

Witaj - fajnie że lubisz - dziękuje - Pzdr. @Berenika97 - @Rafael Marius - dziękuje -

@Annna2 i oby nam nie zabrakło bliskich którzy przekazują nam podania historyczne klechdy i po prostu jak tam drzewiej bywało. Bo bez tej historii człowiek nie ma umiłowania do ziemi i narodu, stąd jesteśmy i jaka by nie była ciężka i niewygodna nasza przeszłość i spuścizna bądźmy z niej dumni.

@Robert Witold Gorzkowski Dzięki, uśmiech łagodzi obyczaje. Pozdrawiam.

Mas Tra Art Sam A Mamor Meteor Oro Ete Mro Mama Ej Mów Roma A Mor W Umie A Mro Wi I Wor Ma Mort Et Rom Aj Ukaram Marakuja A Jaku Ukaja

Rozwijam skrzydła jak Tonny Halick lecę w przestworza i chmur oddali kocham te miejskie wysokie loty Gdy patrzę w niebo i piękne obłoki Jak syn Dedala ateńskiego kowala wysoce tak ja w locie Ikara z góry widok jak ze szczytu Tatr chcę wznosić się i czuć wiatr oczy mi wychodzą ponad obrbity gdy słyszę słabe miejskie skity odkrywam kosmos i galaktyki czar czuję światło gwiazd i ich żar nie popadam w życia marazm wybijam się ponad nie upadam dłonie rozkładam nad widnokręgiem lece nad Wami upalony skrętem / jestem dla Was poza zasięgiem

@Nefretete dzięki

@Robert Witold Gorzkowski Robercie. LIsty zawsze mają moc, lecz bez 'przewarunkowań' (neologizm) Pozdrawiam

@Robert Witold Gorzkowski Miło mi Robercie, dziękuję. Długo siedzę nad tytułem, a najdłużej nad puentą, bo to ona nadaje głębię i jest potrzebna w moim przekonaniu jak kropka nad i. Przyczynia się też do zapamiętania. Dawno temu przeczytałam wiersz i zapamiętałam tylko puentę. Tylko ona zapadła mi w pamięć, nie wiersz. Dwa pytania Zastanawiałeś się kiedy człowiecze, Po co dostałeś od Boga serce ? Rzekniesz - odpowiedź prosta przecie, Bym mógł kochać wielce. I ja się z tobą zgodzę, To wspaniały dar, Spotkać kogoś na swej drodze, Kto rzuci na ciebie swój czar. Lecz jeszcze jedno mam pytanie, Ono być może cię zaskoczy. Jeśli rolą serca jest zakochanie, To po co ci do tego jeszcze oczy ? Adam Kępkowski

@Nefretete ciągle zabiegany w końcu się wypowiem choć krótko muzyka słowa i przede wszystkim ten kod słońc po których przebiega mój wzrok rewelacyjnie mnie nastraja aż lewituję wśród nieskończonych pikseli w tym zero jedynkowym obrazie. Pod wrażeniem dzięki

Super:) pięknie Ci wychodzą i rymowane wiersze:) pozdrawiam:)

białosine niebo dziurawi się nad wydłużonymi koronami drzew za stodołą ulęgałka gubi dzieci jedno po drugim wypada z bezpiecznych ramion roztrzaskując głowę deszcz puścił się kłusem ku ziemi pod wiatą szeleści tabaka jędrne niegdyś liście pod wpływem słońca zżółkły niebawem otuli je miękka bibuła równe rzędy śmierdzących falban przyjmują kropla po kropli słyszysz jak stuka damfa tym swoim jednostajnie nieprzerwanym zawodzeniem oddziela ziarno od plew skosztuj rozetrzyj w dłoniach omieć językiem maleńkie grudki nie będzie z tego chleba

czuję cię to tak jakby ktoś pocierał liściem o krawędzie dłoni linie papilarne zatopione pośród chlorofilowych strupków i wypukleń przestaję dyszeć wybacz że tak nieładnie kręślę słowa wyobraziłam sobie świat między nami na dotyk to nie jest wiersz o Annie zaledwie kilka zdań które drapią gardło ilu ludzi tyle nieszczęść a ja wierzę w powroty

Zgasły latarnie, żarówki… Giną aleje i skwery. A także wieże, świątynie… Potykam się o człowieka. Ciemność zabrała nadzieję. Los nawet nie dał mi świecy.