Ranking

Afrodyzjak zwany wiernością dokładnie pół wieku wstecz, w dniu Piotra i Pawła z obu ust, skierowanych ku sobie, wypłynęło credo. ja patrzyłem w jej hipnotyczny blask ( sąsiadka Turzańska kiedyś do mojego ojca: — panie Pawle, synowa ma piękne oczy) ona odwzajemniła unikalnym półuśmiechem i za chwilę, dwie pary rąk jednocześnie chwyciły za ster. to nie była łatwa podróż, należało patrzeć przed siebie, my byliśmy wpatrzeni w siebie. * kochani! którzy stoicie w porcie, czekając na nas, nie! nie śpiewajcie sto lat; nie! niech ksiądz nie unosi rąk i nie mówi: — niech Pan wam błogosławi na dalsze, bo to tylko refleksja, jednej, samotnie dryfującej, pamięci. 29.06 – 2.07.2018 Wiktor Mazurkiewicz

jadę autobusem który nie ma kierowcy nie ma rozkładu jazdy nie ma na swojej drodze przystanku siedzisz obok zerkasz w moje oczy z nadzieją próbując znaleźć odpowiedzi na pytania na które sama nie znam rozwiązania autobus jedzie stale napędzany przez emocje to przyśpiesza to zwalnia jak nasz oddech toczy się po błyszczącym asfalcie nie potrzebujemy rozkładu jazdy aby wiedzieć dokąd zmierzamy nie potrzebujemy przystanku aby znaleźć odpowiedzi na pytania potrzebujemy siebie

zanim odejdziesz uśmiechnij się ręką pomachaj żeby upiększyć to co w tej chwili psujesz dopiero wówczas obróć się i idź idź do diabła próbując zamazać łzami własny wstyd a nie zachowuj się jak tchórz któremu zabrakło odwagi na zwykły ludzki gest

Witaj - to i ja się podpisuje plusem pod twym wierszem który miły w czytaniu. Uśmiechu zyczę

podoba się, pozdrawiam fajny wiersz, fajnie się czyta!!!

Ale z nieba leje upał, jakiś pan spocony upadł. Jasne słońce żarem dzisiaj nie denerwuj swego misia. Jakąś panią rozłożyło na kocyku, że aż miło. Żaby skwierczą, nie ma błota, bo wysechło. Tak, spiekota. Na ławeczczce tuż pod drzewem jakiś menel sobie drzemie. Nie zabrakło dziś gorąca, masz po zimie trochę słońca. Ludziom trudno jest dogodzić, teraz krzyczą: chłodzić, chłodzić. 03.06.2018r.

Tak, to jest mocny, życiowy tekst. Każdemu z nas pewnie zdarzyło się, że odwagi na ten "zwykły ludzki gest" zabrakło, w zasadzie nie wiadomo, dlaczego. Później tego gorzko żałujemy. A takie nakazy, jak ten w wierszu (pod)świadomie odrzucamy, a przynajmniej - tak jest w moim przypadku. Pozdrawiam, Waldku :)

Marysiu, cudnie, jak w tańcu. Raz krok w prawo, raz w lewo, środek, i na prawo. Fajnie. Szczególnie: A jednak wie - dorasta owa nastolatka, dojrzewa: Jest "gęsię" ale nie gęś, gąska, jeno gałązka No to trochę już o przemijaniu, tak odczytałam. Wersy ponadczasowe, tak może powiedzieć i młoda osoba, i dojrzały człowiek, filozof również. Z polubieniem Justyna.