U nóg twych kładę: o żałośna wdowo
Polskie ludu! O Matko w żałobie
Tych, co śpią w krwawym pochowani grobie,
I tych - co wierzą, że wstaniesz na nowo;
O! ty gotowa twą krew chrystusową
Rzucić na twarze wątpiące i blade,
WARSZAWO! tę pieśń ci pod nogi kładę
I nóg skrwawionych twoich sięgam głową.
Bo ja nie wierzę, żebyś ty się zlękła
Carskiego czoła i carskich rycerzy;
A gdy mówiono, żeś przed nim uklękła,
Tom był jak człowiek, gdy grom weń uderzy;
Potem schyliwszy czoło zamyślone
Rzekłem: żeś klękła ty po tę koronę,
Co spadła z głowy i u nóg ci leży.