W ogrodzie strojnym w rzeźb klasycznych szereg,
Pełnym róż, mirtów, jaśminów, tuberoz,
W gronie wykwintnych paziów i pasterek
Renesansowy cicho stąpa Eros.
Ostrożnie leci jego złota strzałka
Pomiędzy pary rozmarzone słodko,
By nie skaleczyć pieszczonego ciałka,
A tylko tajną podrażnić łaskotką.
Wytworne damy, poeci, artyści,
Sztuki smakosze, dworacy i pazie
W cieniu laurowych grupują się liści,
W półtonach płynnych, w mistrzowskim obrazie.
Lekkie westchnienia, przelotne uśmieszki,
Spojrzenia słodycz niosące przez chwilę,
Wdzięczne pokusy, eteryczne grzeszki
Krążą w powietrzu jak płoche motyle.
Nie domówione wśród urwanych szeptów
I niby siatką spowite pajęczą,
Z ust estetycznej alchemii adeptów
Słowa muzyką przytłumioną brzęczą.
I płynie myśli subtelny aromat...
Wyszlachetniony w cieplarnianej szkole,
Przystępny tylko dla wybranych gromad,
Odczuwających nastrój i symbole.
I w estetycznym roztopione smutku,
Co z prozy - życia powszedniej wyrwany,
Nadobne pary szepczą po cichutku,
Do bladolicej wzdychając nirwany.
Jest im niezbędny wśród wrażeń przesytu
Gorzki, trujący nicestwa narkotyk -
Więc rozpaczają nad marnością bytu...
I w nowy zaraz przechodzą erotyk.
* * *
Poza kratami ogrodu - w ulicy
Tłum się gromadzi i przed bramą staje -
Jacyś nieznani barbarzyńcy dzicy...
Niesforne, brudne i obdarte zgraje.
Pomiędzy nimi nie Eros różany
Na blade twarze rzuca blask przewodni -
Lecz jakaś wiedźma ubrana w łachmany
Potrząsa drzazgą płonącej pochodni.
W źrenicach krwawe zapala im błyski
Widokiem bogactw kuszących ogrodu
I budzi instynkt poziomy i niski,
Brzydkie uczucie zwierzęcego głodu.
Twarde ich pięści zaciska kurczowo,
Jadem zawiści serc przyspiesza bicie,
Na usta kładzie złorzeczenia słowo
I ten głos w ostrym wydobywa zgrzycie:
"Gdy nasze dzieci wśród wilgotnych ciemnic
Duszą się - żądne mleka i powietrza,
Gdy nasze siostry na chlebie najemnic
Nie mogą wyżyć - nam sztuk waszych nie trza!
Kto w jarzmie pracy nie dośpi i nie zje,
Gdy go z rodziną przyciska potrzeba,
Klnie waszą mądrość i waszą poezję,
A łaknie ziemi, powietrza i chleba.
Was nie obchodzą nic losy milionów
Ani nędzarzów pospolite troski -
Przeto w przepychu woni, barw i tonów
Do szczętu zagon trwonicie ojcowski.
Lubicie ludzką wzruszać się niedolą,
Gdy ją widzicie w książce lub na płótnie -
Ale was rany nasze nie zabolą
I trud żywota obcy wam, o trutnie!"
Tak coraz głośniej wykrzykuje tłuszcza,
Patrząc na państwo fantazji bogate -
I coraz dziksze spojrzenia zapuszcza
W siedzibę zbytku, przez ogrodu kratę.
Ale w ogrodzie estetyczne damy,
Trubadurowie, sztukmistrze i pazie
Nie słyszą burzy, co huczy u bramy,
Tonąc w lubieżno-mistycznej ekstazie...