kołysząc razy trzynaście

bardziej zasypia ode mnie ta droga ciemna
po której zdałaś się woalką kroczyć dumnie
i chociaż cichnie melodia kroków przyziemna
śpi coś czego razem pisać nie umiemy - nie

aż nic nas pcha jak mgielne światła tą że nocą
w bardziej i mniej wydumany schemat zadziorny
bo kiedy ty mi płacić każesz za ton ten i
blichtr którego oczy poety nie zniosą bo

mogą jedynie się pławić jak nieme usta
posejdona poematów morskich i niemych
na ciałach nimf popłynie każda ma bzdura

by się łagodnie plecami oddzielić od niej
tej przeklętej męki całego plemienia ech
ułudy dodaj udręce prawdy kruchej jak

ja

sonet? wymuszony mój drogi Mirku:) i nie w Twoim stylu:)
pozdr. aga

Jest w tym ładunek. I to jaki!
Dwa ostatnie wersy w roli detonatora.

Pozdrawiam mimo szoku.
(Czy wymuszenie daje w wymazie ślad emocji?)

A.

przedostatnie zwortka może mi się podobać, a w ostatniej najwięcej energii. pozostałe, jak dla mnie, poplątane i wydumane.

Ta droga ciemna, którą nas wiedziesz na manowce, Mirku, ech...kolejna ułuda, jak mi się zdaje.

Pozdrawiam
A.

No cóż... Kosztował mnie ten wiersz trochę. Muszę pewnej osobie podziękować za niebywałą wprost inspirację :)
Pozdr.

Ależ Pani Ewo... Skupmy się może bardziej na "środkach artysytcznych" użytych do budowy tego wiersza :)

bo kiedy ty mi płacić każesz za ton ten i
blichtr którego oczy poety nie zniosą - Twój ton naprawdę jest podniesiony, dobry manewr

zastanawiam się czy to wiersz miłosny czy pożegalny "by się łagodnie plecami oddzielić od niej" bo trochę brzmi jak seria wyrzutów

podoba mi się melodia tego utworu

A niech Cię, zmuszać mnie do myślenia o tej porze. Ale warto było, lubię Twoje poczucie humoru :)