być drugim Herbertem

Jak to się u nas mawia i do Herberta pasuje bardzo - "nie ma rady na układy"

Fajny zabieg z tym drugim.

Ciężko jest być takim jak Herbert, Różewicz, Białoszewski, nawet Szymborska nie wymieniając całego szeregu innych polskich i zagranicznych. W sumie całe życie do dupy, ale obcowanie z poezją- to jednak pierwsza klasa. Lepiej mieć życie podłe (lub takie sobie) niż żyć dobrze (lub w miarę dobrze) ale  nie wg swojej drogi.

Sorry

@iwonaroma Wiesz, cały czas myślę tam samo i chcę w to wierzyć. Ale kilka dni temu miałem rozmowę z emerytowanym wojskowym, który dzisiaj z perspektywy czasu żałuje dwóch decyzji. Pierwszej, że jako młody żołnierz zakwestionował pisemnie i listownie rozkaz przełożonego, który został pozytywnie rozpatrzony przez centralne biuro wojskowe (nie wiem czy na pewno tak się ono nazywało ;) przez co miał problemy z uzyskaniem przydziału na mieszkanie i kosztowało go to bardzo dużo stresu i zdrowia jego żona wówczas była w 7 miesiącu ciąży. A drugiej to - nie wstąpienia do partii i skorzystania ze wszystkich przywilejów i apanaży. Wszyscy, którzy to zrobili podarabiali się i mięciutko weszli w okresie treansformacji z kapitałem na start własnej działalności gospodarczej. I weź takiemu powiedz, że ideały są ważniejsze... sam już nie wiem co o tym wszystkim myśleć...

Pozdrawiam

Pan Ropuch

"jadłodajnie", 'Herbert'? Widzę, że może i chyba zahaczyłeś o tą burleskę   

Myślę, że czasy się zmieniają. Niemniej jednak dla artystów, często wybitnych, rzadko kiedy bywały przychylne. Fakt. 

Zauważyłam, że wywiązała się dyskusja porównująca ideały z materializmem. Cóż, od siebie mogę dodać, że w zasadzie nie widzę wielkiej sprzeczności między nimi. Pasja jedno, praca drugie. Kiedy nie przymierasz głodem, choćbyś był zmęczony, wena cię chwyci, o ile dasz jej szansę. Gdy jest na odwrót, możesz okazać się jednak nie tak samo produktywnym. Piramida Maslowa.

Warto pamiętać, że pieniądze są zawsze środkiem, a nigdy celem samym w sobie. Nie ma co tracić twarzy przed samym sobą za trzydzieści srebrników, tak samo jak i nie ma co na siłę buntować się przeciw przełożonemu w sprawie, która warta jest tyle samo co wspomniane srebrniki. Zwłaszcza w perspektywie poczucia bezpieczeństwa, stanowiącego dobre podłoże do rozwijania samego siebie, swoich pasji i swoich idei, które w przyszłości - być może - przyniosą nam fortunę, o której nawet nie marzyliśmy. Czym by ona nie była. Taka ekonomia pozwalająca zachować balans między wiernością ideałom a naszym celem (nie ma co za bardzo pastwić się nad niektórymi detalami, warto się pytać: co jest moim celem?), inaczej - to tak jakby marnować energię na walkę z mrówkami (które w zasadzie nie wyrządzą nam wielkiej krzywdy) zamiast szykować się na starcie z... nie wiem, prusakami chociażby czy co tam po kuchni może nam chodzić, czy gdziekolwiek. W sumie mrówki w kuchni to też poważna sprawa, no ale mam nadzieję, że czaicie bazę. 

Da się to wszystko wypośrodkować, zwłaszcza w 2020 roku, bo - o ile mi wiadomo - żyjemy w niepodległym państwie, więc świat - tym bardziej - nie jest czarno-biały. Indywidualiści mają trudniej, ale drogą, którą wybrali, da im większą wiedzę - więc i te trudności szybciej pokonają. 

Będzie dobrze, trzymaj się.
Pozdro!

@Tomasz Kucina Może i stary, ale trzyma się świetnie.

@Sekret Być czy mieć? jeszcze nie tak dawno, tak sprawę stawiano ;) Ty zaproponowałeś - byciomieć :DDD z czym się poniekąd zgadzam. Otóż głód, czy też lekkie przymieranie głodem jest chyba najproduktywniejszym czasem artysty, tak gdzieś to wyczytałem :D ale mogę się mylić. Kiedy patrzę na szklankę z wodą, której linia przebiaga idealnie w połowie - widzę szklankę od dna do połowy pełną wodą i od połowy do bezkońca wypełnioną pustką :DDD How about that??? :DDD

Pozdrawiam

TuTam Ropuch

Spodobało mi się jak to ująłeś:) I cała koncepcja wiersza także, jak i dalsze rozważania. Trudny temat. Idea a ustawienie się w życiu/ unikanie zagrożenia. Może z wyrzutami sumienia, ale z pełnym portfelem/bezpiecznie. Serce podpowiada to pierwsze, ale no właśnie, nie każdy ma siłę i ochotę na trudy i niejako masochizm. Szczególnie, gdy ma się rodzinę do utrzymania. I w drugą stronę - różnie się potem znosi patrzenie w lustro, gdy wybierze się oportunizm. Myślę, że każda sytuacja jest inna, jak i waga problemu/wyboru. 

Pamiętam jak czytałam dawno temu wywiad z poetą, który przypadkiem zagrał Wojaczka w filmie. I jak potem zaproponowali mu reklamę za pieniądze, za które mógłby spłacić właśnie zaciągnięty kredyt. Jak chodził od znajomych do znajomych pytając co o tym sądzą, czy warto się sprzedać. Nie zrobił tego, i pamiętam, że byłam wtedy z niego dumna. Ale teraz przypomina mi się to co jakiś czas, patrząc na reklamy, widząc kto i za ile, że może jednak mógł zapewnić sobie trochę komfortu? Ale czy wtedy nie zostałby odtrącony przez resztę? Nie ma jednej odpowiedzi, i dziś przy wielu sytuacjach trudniej mi się określić twardo po jednej, tej "wzniosłej" stronie. 

PS. Gdyby wszyscy artyści, malarze, pisarze etc. poddali się po chwili życia w nędzy, czy po prostu na gorszej stopie życia niż każdy inny robotnik, myślę, że nie byłoby ponad połowy wielkich dzieł, jeśli nie więcej...

Pozdrawiam. Wiersz jest zgrabny, do tego zaprasza do refleksji i rozmowy, także chyba dobrze wyszło:) 

@Luule Dziękuję, że wpadłaś i za kawał mięsistego komentarza też dziękuję! To jest właśnie najtrudniejsze - podejmować w życiu nie dobre, a słuszne wybory. Tak to właśnie widzę i dzielę na słuszne-niesłuszne wybory. Gdyż dobry jest zbyt odległy od złego tak jakby to były jakieś ekstrema, a często bywa i tak, że ta granica pomiędzy nimi jest praktycznie niezauważalna. Naprawdę fajny przykład z tym aktorem i tym jego dylematem. Niewielu potrafiło odmówić, nawet najwybitniejszy aktor według wielu i mnie zresztą też - Pan Gajos nie potrafił w tej kwestii odmawiać w nieskończoność. 

Pozdrawiam

Pan Ropuch

@Jakub Adamczyk Dziękuję!

@Lily Hamon Dziękuję!

@Jan Paweł D. (Krakelura) Dziękuję!

@Tomasz Kucina Dziękuję!

@Radosław Dziękuję!

@Luule Dziękuję!

@huzarc Dziękuję!

@Sekret Dziękuję!

@iwonaroma Dziękuję!

@dmnkgl Dziękuję!

@Somalija Dziękuję!

@Franek K Dziękuję!

@Czarek Płatak Dziękuję!

@Marek.zak1 Dziękuję!

@Nata_Kruk Dziękuję!

@Marcin Krzysica Dziękuję!

@beta_b Dziękuję!

@MIROSŁAW C. Dziękuję!

za SERDUCHA! :DDD

Pozdrawiam całą Osiemnastkę!

Pan Ropuch

@Pan Ropuch 'Pedros? Nie, Gajos'?;) ja od niedawna staram się już tego nie oceniać, ale niegdyś surowo odburkiwałam pod nosem 'o, ten też się sprzedał'. Trzeba by znać wszystkie aspekty, żeby w ogóle móc oceniać czyjeś wybory i pamiętać, że sami do końca nie wiemy co zrobilibyśmy w danej sytuacji. Ja mam notoryczny problem, że jestem gdzieś pomiędzy, argumentami i kontrargumentami, mój znak zodiaku wpił się we mnie na maxa;) Iść swoją drogą chciałoby wielu, ale każdemu trafia się inne podłoże i ilość schodów czy pięter, inne nogi i kręgosłup. 

Z pojęciem 'słuszny wybór' mam chyba więcej problemu, jakby miał kilka oblicz. Niby kojarzy mi się właśnie z odpowiedniością, poprawnością, a więc ideą. Zaś w bardzo opresyjnych sytuacjach już widzę to.. elastyczniej;) oczywiście do granic. Panie Ropuch, kończę, bo toć to teraz i rozprawkę możnaby napisać

@Luule Pisz pisz, wiedz, że Pan Ropuch lubi czytać :D Czyli jesteś wagą?? albo bliźniakiem, że tak odważę się pozgadywać. Z tymi schodami ładnie napisałaś, obawiam się, że to gdzieś wykorzystam ;) chyba, że sama coś nam napiszesz. :) Ja próbuję przeprojektować te moje wybory na słuszne-niesłuszne co jeszcze mi nie do końca wychodzi. Pierwsze wnioski: znacznie mniej moralności, wyrzutów sumienia, ale i żalu czy retorsji. Zdecydowanie więcej spokuju ducha i mniej pośpiechu. Z tą moralnością wiem brzmi strasznie, ale jak ma się kurs obrany na słuszne to proszę mi wierzyć, wciąż jest daleko jeszcze do upadku :DDD

Pozdrawiam

Pan Ropuch

Waga;) hehe ze schodami możesz zapożyczać, ale powiem Ci, że po napisaniu tego też miałam zalążek pomysłu i już miałam wykasować to zdanie, ale stwierdziłam, że w najbliższym czasie raczej nie wykorzystam. Przyznaję, że podczas komentowania wiele razy wpadała mi metafora, którą usuwałam, żeby zaraz napisać wiersz hehe także orgowanie było mi, swego czasu, samonapędzającą się machiną weny;)

No to życzę jak najwięcej słuszno-dobrych wyborów:P

Kiedyś pewien znany gość powiedział: pragnienie bycia kimś innym to strata tego kim się jest. I ja się z tym zgadzam :)

Świetny wiersz

@Luule Mi to komentowanie, czytanie i interakcja - szalenie pomaga. Nie wiem już sam ile wierszy poleciało dzięki temu na pewno więcej niż kilka. Dziękuję za życzenia, póki co ciągle mnie się trzymają te zmiany językowe, które siłą rzeczy będą wprowadzane do języka. W Nowym Jorku jest obecnie 31 różnych tożsamości płciowych usankcjonowanych prawem, czeka nas dużo pracy z przyswojeniem tego wszystkiego. ;)

Pozdrawiam

Pan Ropuch

@Czarek Płatak Dzięki za obecność i ślad!

Pozdrawiam

Pan Ropuch

Niektórzy rodzą się poetami, choć niekoniecznie musi się to przekładać na pisanie wierszy. Jak się przekłada, to dobrze. Jak nie, to mamy problem, bo poetyckie nastawienie do życia nie daje większych szans na odniesienie sukcesu zawodowego, ani tym bardziej finansowego. Ktoś o naturze poety raczej nie będzie dobrym inżynierem czy menadżerem, a zatem nie będzie opływał w dostatki (choć oczywiście są wyjątki). Cóż zatem pozostaje? Pisać. A nuż napisze się coś wiekopomnego? Nigdy nie wiadomo.

Dzisiaj chyba jest niebywale trudno być i poetą czy pisarzem. Myślę, że introwertycy nie mają najmniejszych szans się wybić. Trzeba niestety brylować w mediach, komentować wydarzenia, pisać felietony okołopolityczne czy okołoświatopoglądowe i być ciągle obecnym w socjal mediach. To jedyna droga by wwiercać się w podświadomość i mechaniczne odruchowe skojarzenia, jak wrócimy w pełni do sytuacji z przedlockdownowej, znów o wyborze książki będzie decydowała jej ekspozycja i skojarzenie nazwiska czyli kilkusekundowa historia. No bo jak ma się do tego inaczej i na jakiej innej zasadzie funkcjonuje Pani Blanka Lipińska. To ma być jak cheeseburger ze złotych łuków, podany w kilka sekund w okienku szybkoobsługowym, z dumną nazwą samego przybytku - restauracja.

Pozdrawiam

Pan Ropuch

@Pan Ropuch

No właśnie. Można by na ten temat godzinami... Weźmy np. zespół KSU. Chłopaki grają ponad 40 lat i w zasadzie niczego się nie dorobili. Grają koncerty za "czapkę gruszek". A tu pojawia się np. taki M. Szpak, który jest produktem popkultury. Trzeba go wypromować, sprzedać i zarobić. I są ludzie, którzy to (go) kupują. Świat splastikowiał do reszty. Smutne to. 

Moje dziewczyny go uwielbiają, a ja jako niedoszły śpiewak powiem, że po Górniak jest pierwszym piosenkarzem, który ma głos i umie śpiewać, zna wokalizę, panuje nad emisją i oddechem. 

Pozdrawiam

@Marek.zak1

Ha. To mnie przyłapałeś :) Na muzyce od strony technicznej się nie znam, więc jego możliwości wokalnych nie neguję. Chodziło mi raczej o otoczkę - promocja, marketing, image itp..