Będę blisko

uwierz mi
już nie będę 

niebieskiego słuchał ptaka
łowił w wannie karmazynów
wreszcie chcę dorosnąć - mamo
abyś mogła.. 
lot swój wstrzymać 

obiecuję w łez powodzi
że już będę żył z Nim w zgodzie
będę wiosłem rafy mijał
a gdy wiatr powieje wiosną
nie powącham latorośli..

i na strychu twym położę 
fioletowe skrzydła z wrzosów 
niech tam śpią i schną wspaniale
bo ja już wydoroślałem 

- mamo

spojrzę na ulice wielkie
na pędzące samochody
jestem już gotowy na to
umiem spojrzeć w lewo, prawo.. 

ja już sobie świetnie radzę 
z porzuceniem, trwogą czarną
nocą pustą i obłędem
nic mnie to nie wzrusza - mamo
z powodzeniem los swój przędę

możesz już obniżyć lot swój
pod wznoszące się listowie
możesz już odpocząć - mamo
do ziemi przytulić głowę 

jeszcze.. podaj mi swą rękę

jestem blisko

blisko będę 

to jest w tytule, myślę, że można  pominąć na końcu
monolog z rodzicielką, takie szczere wynurzenia
klawo

pozdrawiam

Czyta się, czyli jest wierszowo, chociaż, pomimo wzlotów i lotów, temat lekki nie jest.

Pozdrawiam

@tomass77 jakoś mi się tak podoba, może przez tą mamę... 

pozdrawiam t.

Słusznie zauważyłeś, mam problem z końcówką. Nie wiem właśnie czy zupełnie to pominąć. Dzięki za odwiedziny. 

Pozd. 

Nie zmieniaj. Czasami taka klamra jest dobra. Spina w całość.

Cześć Tomassie, pięknie o Mamie. 

Czy na pewno nie wzrusza? 

Pięknie też o Synu. Przędę los swój - przywiązanie, jednak nie uzależnienie. 

Cześć! To nie jest problem. Po prostu wyraziłem moją opinię, a wiersz się podoba i już. Pozdrawiam :)))

Nie jestem pisarzem, lubię i potrzebuję wyrażać się w jakiejś formie. Malować nie potrafię niestety, a tę formę sztuki cenię ponad. Mogę operować słowem, lepiej lub gorzej. Szanuję każdą uwagę i jeszcze raz dziękuję za odwiedziny. Tym bardziej, że wiersz się podoba. 

Serdecznie pozdrawiam. 

Wszystko wychwycisz Justyno. Ależ oczywiście, że wzrusza. Sarkazm ubrany w żałobę, ponieważ koresponduję z osobą, która odeszła już dawno. Dzięki, że jesteś.