Kie - Dziś - Dyś

spłynąłem brakiem cierpkości
z tą wątpliwością porzeczkową
po skórze
skakał strumień
i wtedy się poczęło
strach na pierwsze
strach na drugie

teraźniejszość
jest późną przeszłością

przyszłość
jest ślepa i sapie

liżę co dzień
wonne mazidło
ostatniego sakramentu
liczę dreszcze gdy
nakładam jego zimny
kompres
na obolałości
i ciała pozostałością
łamię łuk ust

jeszcze
ślina mija uśmiech

chyba nie rozumiem tego utworu...

Adamie, idealnie trafiłeś. Dla mnie jest perfekt. Czuję ten wiersz, odbieram go wszystkimi zmysłami. Brawo!

CYTAT (Adam Szadkowski @ Aug 20 2003, 01:41 AM)

przyszłość jest ślepa i sapie liżę co dzień wonne mazidło ostatniego sakramentu

jestem pod wielkim wrażeniem
pozdrawiam

bardzo dobry wiersz Adam,
z właściwej czy też niewłaściwej pozycji - nie obok - go czytam...
przypomniał mi kilka lat paskudnych...
...........................................................
aga

Dziesiątka Mieczy może z łatwością zapuścić korzenie, lecz nigdy nie zakwitnie.

„Indianie z plemienia Hopi posługują się językiem równie wyszukanym i bogatym jak nasz, ale nie ma w nim czasu przeszłego, teraźniejszego i przyszłego. Takie rozróżnienie nie istnieje. Co nam to mówi o czasie?
Dziś już wiadomo, że materia, rzecz najbardziej konkretna i najlepiej nam znana, coś, co można wziąć do ręki i z czego zbudowane jest nasze ciało, to po większej części pusta przestrzeń. Pusta przestrzeń i punkciki światła. Co nam to mówi o realnosci świata?”

Jeśli czas, to tylko ten, który właśnie przelewa się przez komnaty serca. Jeśli carpe diem, to nie tylko dzień i nie tylko łapać. Przez wiele pryzmatów można przepuścić olśnienie. Nawet jeśli jest ono nikłe jak cień domniemania, urośnie w kalejdoskop zdarzeń i zadrży choćby króliczkiem na ścianie, nawet jeśli nie od razu karuzelą barw.

Jeśli rozrywać szaty, to tylko po to, by oddzielić z kocią ciekawością światło od braku światła, jak popiół od maku. By, kręcąc się w kółko jak dziecko, to zbliżać się to oddalać od tajemnicy poznania.

Jest tyle równoległych dróg. I dlatego zardzewiała kotwica Twych słów napawa mnie to lękiem, to smutkiem, to czułością.

Zawiśnij na drzewie. Do góry nogami. I jeszcze raz zapytaj kamień o jego naturę. Kamień, lub jeśli wolisz, porzeczkę.