Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Menady. Tren 50-latka

Stefan Nawara
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Stefan Nawara

Stefan Nawara

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

To chyba ja. Ten po prawej. Śmieszny
Mężczyzna - stary. Pod skórą kozła -
Spragniony. Pewny, że już. Bądź nigdy.
Jeszcze podobny. Lecz do czego? Lub
Po co…
Albo ty. Po lewej. Młodszy.
Nieco. O jedno odbicie w lustrze.
Napinasz mięśnie. Idziesz naprzeciw.
Masz. Wiesz. Wciąż walczysz…
Gdy ja raczej tam.
Z tylu. Ostrożnie. By nie szkodzić lub
Się nie narzucać. Nikomu. Sobie.
……………………………………..
Pamiętasz jeszcze? Byliśmy razem.
Ja ją kochałem, tyś poznał lepiej.
Teraz nerwowy tik rozświetla twarz
Naszą. Lub w kącie ust zimnych martwy
Papieros. Twój czy mój? Gdzie i kiedy?
Nie tam, bo tam nas nikt nie pamięta.
Raczej nie wczoraj, bo wczoraj spałem.
Pewnie nie jutro, bo jutra nie ma.
Więc dziś, dziś tylko. Dziś to się musi
Wszystko zakończyć. Później już razem
Nic nie zrobimy. Któryś nie zdąży.
Któryś wychodzi. Zaraz po świcie.
Nie całkiem żywy. Więc nieco martwy.
- Spleceni w walce o ostatni dzień.
………………………………………..
Cóż, że tak biegła lekko i zwinnie,
Skoro odeszła? Że dotykała
Czule lub cierpko, a odfrunęła?
Myśli jej były zawsze zbyt szybkie,
I wciąż wilgotne. Oculus święty
I nasze tajne drzwi do piekieł.
Czy wciąż tak pachną przy źródle Lete,
Skoro już nie śni? Jak szybko więdnie
Jej gładka skóra, gdy nic nie widać?
Czy jest jej zimno? Czy śmierdzi trupem?
Czy smak ma słodki jak zapomnienie?
……………………………………….
Zatem jej nie ma. Tym razem całkiem.
W śnie i na jawie się odwróciłem
I nie pamiętam. Czy to kobieta
Była? Czy tylko walka ze śmiercią?
Więc jaki jestem? Zdziczały… Słaby…
Lecz płynę dalej, gdy ty umierasz.
Bo byłeś szybszy. O ten krok jeden.
Jedno spojrzenie. Ostatni dotyk.
Czy pisk ten słyszysz? Kurz gęsty wisi -
Nad tobą. To one biegną w koło.
I tańczą. Krzyczą, żeś ich. Że pragną.
Że tylko z nimi odejdziesz pięknie.
Do ognia wrócisz. Wejdziesz do wody.
Więc bądź spokojny… Wszak wszystko złe
Już spotkało ciebie i w twoich oczach
Tylko dzieje się ten obłędny taniec.
…………………………………….
Obcujesz z nimi głośno i krwawo.
Pod koniec masz je. Lecz już nie żyjesz.

Anna_Para

Anna_Para

Opublikowano
Opublikowano

Panie Stefanie! Mężczyzna w wieku pięćdziesięciu lat to dojrzały młodzieniec! Ale merytorycznie: wiersz bardzo dobry w mojej ocenie. Odczytałam tu wewnętrzny monolog i rachunek sumienia. Krótkie frazy- urywane wspomnieniami myśli...Planowana rozmowa z rywalem, spojrzenie na fotografię, plany na przyszłość..."Później już razem...Nic nie zrobimy" bardzo mnie wzruszyło. Ach, te Menady! Pozdrawiam, Paraanna

Stefan Nawara

Stefan Nawara

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To żaden rywal. Raczej niewykorzstana szansa bycia
innym, widoczna tylko czasem, w lustrze.
A że młodszy? Silniejszy? Takie są zawsze
lepsze wersje nas samych i zdarzeń z naszym
udziałem. Ale proszę zwrócić uwagę. Ta lepsza
wersja ostatecznie przegrywa...
Pozdrawiam
Stefan
Bachencja_S.

Bachencja_S.

Opublikowano
Opublikowano

Długi wiersz.....
Można go nieco skrócić, moim zdaniem byłby jeszcze lepszy.
Ale i tak padłam z wrażenia.....

Rozmowa ze sobą - genialna po prostu......
(Napisałam kiedyś podobną rozmowę ze sobą - ale zakopuję ją dziś głęboko i po cichu.)

"Nie tam, bo tam nas nikt nie pamięta.
Raczej nie wczoraj, bo wczoraj spałem.
Pewnie nie jutro, bo jutra nie ma.
Więc dziś, dziś tylko."

Zawsze uważałam, że krótkie zdania są bardziej emocjonalne i mają więcej treści. :)
Pozdrawiam.

Bea.2u

Bea.2u

Opublikowano
Opublikowano

nie wiem, kiedy wracasz
nie wiem, czy tu będę, jak wrócisz, wiec dorzucam swoje trzy grosze:

primo. przykro mi z powodu bana.
sama byłam w takiej sytuacji i wiem z czym się to wiąże.

co do meritum
zaskoczyłeś mnie tym 50-latkiem i zastanawiam się, czy to zabieg w stylu mędrkowania i wybiegana w przyszłość. kiedyś chłopak napisał mi wiersz w stylu podróży w czasie zakończony: "ale czy się we mnie starzszym nie zakochasz" a kochliwa raczej nie byłam więc myśę, że rozumiesz aluzję.

co do estetyki wiersza:

nie podoba mi się:
Więc nieco martwy.
- Spleceni w walce o ostatni dzień.

i cały fragment:
Czy pisk ten słyszysz? Kurz gęsty wisi -
Nad tobą. To one biegną w koło.
I tańczą. Krzyczą, żeś ich. Że pragną.
Że tylko z nimi odejdziesz pięknie.
Do ognia wrócisz. Wejdziesz do wody.
Więc bądź spokojny… Wszak wszystko złe
Już spotkało ciebie i w twoich oczach

oraz ostatni wers
Pod koniec masz je. Lecz już nie żyjesz.

wymagają poprawy, bo odstają od całości.

pozdrawiam
/beata

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • JWF
      sprawiedliwość

      Przez JWF · Opublikowano

      sprawiedliwość z szarfą na oczach bosymi stopami po zimnej posadzce ostrożnie tak by nie potrącić nikogo tłum już wyje
    • Simon Tracy
      Radzę Ci, nie zaglądaj do nieba - część I

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      W kompletnej ciemni sklepiku odezwał się ostry dźwięk dzwoneczka uczepionego u górnej futryny drzwi. Te zamknęły się z piszczącym przeciągle skrzypieniem, brzmiąc koszmarnie niczym śmiech upiora ostatniego grabarza, który nawiedzał ponoć nadal cmentarz położony na wysepce pośrodku rozlanej szeroko i bagnistej Mirecourde. Ciemne jej fale. Nieprzejrzyste i brudne od spłukanych do niej grzechów ciała i duszy mieszkańców nie tylko dzielnicy Fauxmorgue I Courbise ale całego Vaulbréant, idealnie współgrały z krzyżami na mogiłach cmentarza i uczuciem grozy, pustki i osamotnienia w tym miejscu spoczynku dla przedwcześnie zgasłych dusz ale również miejscu śmiertelnego zagrożenia dla tych jak najbardziej żywych i ciepłych jeszcze ludzi.      Fakt, że niezbyt wielu z nich się tam zapuszczało. Z rzadka już organizowano pochówki na tej nekropolii, bo spotkać tam można było grobowce i mogiły tych najbogatszych dawniej rodów. Rycerskich i kanclerskich. Bogatych kupców, cyrulików, sędziów czy alchemików. Nikt już nie pamiętał czasów by ktokolwiek z tam pochowanych stąpał jeszcze żyw po łez naszych padole, dlatego też ostatnimi czasy rada miejska wydała pozwolenie, dekretem zatwierdzonym przez urzędnika dworu by chować tam dziecięce niebogi złożone jarzmem niedawnej epidemii.      Nieduże i smukłe łódeczki o łacińskim ożaglowaniu krążyły przez wiele tygodni pomiędzy nabrzeżem de Feu a wysepką, mając na pokładach maleńkie, świerkowe trumienki. Żegnał ich płacz i zawodzenie żałoby, która osiadła jak drapieżne sokoły i puchacze na barkach matek i sióstr martwych dzieciątek. Wiele z nich darło z siebie łachmany sukni i czepki. Były też takie, które postradały zmysły i rzucały się w nurt rzeki w ślad za kilwaterem drewnianej jednostki by odebrać na powrót w swe utęsknione ramiona ciało zgasłego maleństwa. Teraz w środku lata pogrzeby ustały.     Cmentarz kruszał z wolna w pełni lipcowego upału. Wysepka była wyludniona. Choć z pewnością skrywała nie jedną zakamuflowaną melinę złodziei czy przemytników. Z rzadka nekropolia padała również łupem cmentarnych hien i rzezimieszków, którzy w doczesnych szczątkach i kościach, szukali złota, drogocennych kamieni czy florenów.  Jednak w miesiącach wiosny i lata, głównymi lokatorkami wyspy były zielarki, szeptuchy i wiedźmy wszelkiego stanu i cechu. Najbardziej znaną i poważaną, była Mahaute de Rieux zwana przez wszystkie czcicielki pogańskich guseł Nattée ze względu na to że jej siwe już kompletnie mimo wieku włosy były jednym wielkim skołtunionym chaosem podobnym do węzła gordyjskiego lub włosów Gorgony. Była ona niegdyś osobliwością nad wyraz pożądaną w progach najbogatszych posiadłości. Pełniła rolę opiekunki, akuszerki i guwernantki. Czasami ponoć i kochanki dla mężów swych mocodawczyń. Co oczywiście powodowało niemały skandal obyczajowy, wypełniony kłótniami, pozwami do sądów i niejednokrotnie wkroczeniem straży miejskiej by pomogła zaprowadzić ład i pokój pod chrześcijański dach i rozdzielić okładające się po głowach czym popadnie kobiety.      Teraz Mahaute po latach upokorzeń i kłamliwych wyroków trybunałów, zamieszkała w Fauxmorgue gdzie w katakumbach Lés Galeries Moireés założyła swój mały sklepik z ziołami i używanymi suknami. Wykuty w wapieniu sklep pośród kości zmarłych i zletlałych wyziewów, spadających tu z bruku ulic resztek i zabarwionego krwią i winem ścieku deszczówki, nie zapewniał jej jednak ani godnego życia ani spokojnej przyszłości. A częściej był areną do spotkań dla coraz dziwniejszych i tajemniczych gości.     
    • Leszczym
      Ach ta A

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Annna2 Tak, owszem nogi za pas :)) @Marek.zak1 bujający w chmurach nie widzą się pragmatyczkom i to raczej jest oczywistość :)
    • Berenika97
      W mieście M.

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      W przedszkolu, w mieście M. pluszowy miś leży samotnie z urwaną nogą. Na nikogo nie czeka. Cieszy się, że zostało mu oczko. Może spoglądać na okaleczony rysunek: słońce bez promieni, drzewo bez liści, dziecko bez twarzy, nie zdążyło dorysować mamy. Nie płacze, nie pyta, przytula lalkę, rakieta urwała głowę. Krzyk zamarł w porcelanowym gardle, gdy pękło powietrze. Ktoś policzył pociski z żelazną precyzją, lecz nikt nie zważy ciszy, która po nich została, ciężkiej jak gruz, zimnej jak strach.  
    • infelia
      Astronauci

      Przez infelia · Opublikowano

      Na Księżycu w klapkach byczę się na leżaku. Lulki palę peweksowskie z filtrem włącznie, I dumam: skąd tu się wziąłem? no jak? Po weselu zasnąłem w PKS-ie relacji nieznanej.   Co wcześniej, co dalej, co? ach! Świadkiem byłem wielu cudów na zapleczu knajpy I nie tylko... coś więcej? nie, nie, sza... Tańce na stole, tańce dzikie, ciuchcie z babinkami.   Gwizdy, kankan na golasa z piórkiem, Nie, nie za uchem, nie we włosach, nie... Pan wodzirej czkawki dostał i spąsowiał, Padł pod stołów labirynty w mdłościach.   Nić Ariadny chwycił, ciągnie, zwija: "Oddaj mi sznurówki!" — słyszę ryki, wycie. Kopniak z lewej, kopniak z prawej... Biały walc, plując krwią, wreszcie zapowiada.                            ***********   Moja głowa łupie, dzwoni, ząb wybity, nos? wklęśnięty. Krawat osmarkany  cud-wykwintnie, takie to swawole. Okiem rzucam podpuchniętym wkoło: co to? kto to? Typek jakiś obok stęka, kicha w rękaw, pluje.   Ot, towarzysz mój niedoli w poniewierce. Zbratać się wypada, czoło wycałować, druhu drogi, Bracie, co nas zwiodło na te krańce świata? Złodziej żeś, czy alimenciarz, zbiegły z lochu?   "Jam Twardowski" — się przedstawia, czapką majta  "W progi moje zawitałeś, człecze głupi. Zupą nie ugoszczę! ni tu soli, ni wiertarki. Kmiocie wynędzniały!" — ot, nadyma się i pręży.   No, kosmita, myślę, całkiem okazały i pyzaty. Ja z kolędą, dobrym słowem i modlitwą... Drwię z imć mościa gospodarza na salonach, Co okrakiem na skale siedzi dumnie, pewnie.   Coś o interesach śni z diabłem ogoniastym. Rogi mu ja pokazuję, pukam się w czoło, a ten Długim nochalem w pyle rachuby prowadzi  Zysków i strat — ma i winien w rubryce stoi.   Dłuży się czas, a mija jak w kolejce za masłem. Z nudów palce liczę, różnie to wychodzi. Tęskno mi za domem, za ogrodem, psem kulawym I za babą w papilotach, w szlafrok zawiniętą.   Za sąsiadem też, łachmytą zza mojego płota,  Co kopci, dymem truje i śmieci nam podrzuca. Nic już z tego nie zostało, aż żal ściska... Widokówki wam nie wyślę, poczta nie dociera.   W tej niedoli, wniebowzięci, my krajanie  Czasem gramy z nudów w cienie Ziemi, Czasami w Słońca blask lub zaćmienia. O suchej gębie rżniemy w karty i raz, i dwa.   Przegrywam z szują i oszustem, asy zza ucha wyciąga. "Sprawdzam!" wyje, tracę błyskotki widoczne nad głową, Co stawką były w grze o życie, fajki, zapalniczkę. Nawet czas do palców mu się lepi i cofa wieki wstecz.   Zegarek z komunii był w puli  i znikł. Rower na szczęście został w stodole. Kometę przegrałem jak frajer - trąbka, Buty, koszulę i bilet do domu  powrotny.   Cap! do wora fanty nieczysto wygrane Mlasnął tylko spod wąsa kręconego Gwiazd ubywa, czerń nadciąga, pustką zionie, Jakby z kałamarza na zeszyt chlusnęło.   "Patrz!"  wskazuje na ostatnie źródło światła  "O to gramy! Przełóż, łapserdaku!" rozkazuje, szast! rozdanie — katastrofa. Słońce zwinął szuler, myk! bo karta mu szła. W kieszeń schował, szatą machnął, cyk, smyk, i zwiał...

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...