Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Z jakich powodów piszecie, a przede wszytkim umieszczacie wiersze na orgu. Motywacja bardziej wewnętrzna (samorealizacja, radość z tworzenia) czy zewnętrzna (aprobata, chwalenie się)? W ogóle czy nie sądzicie, że motywacja im bardziej zewnątrzsterowna, tym jakość utworu gorsza?

ciekawa jestem waszych opini.

dygam

Opublikowano

Joasiu, to proszę zrób mi wykładnie tych czterech punktów w odniesieniu do pisanego wiersza.
"Samorealizacja" to jakiś pokrętny termin, wolałbym "samonakręcanie się"
"radość z tworzenia" - pomijając fakt, że czasem człowiek pisze jak jest smutny
"aprobata" - ale kogo i czyja? Otoczenia?
"chwalenie się" - a to je dobre. Na to uczciwie się nie odpowiada

I bardzo podoba mi się to: "zewnątrzsterowna"

Koleżanka pisze jakąś pracę? Bo te terminy są jakby żywcem wycięte z podręcznika.

Opublikowano
poetą jest ten który pisze
i ten który nie pisze

poetą jest ten który zrzuca więzy
i ten który sobie więzy nakłada

poetą jest ten który wierzy
i ten który wierzyć nie może

poetą jest ten który kłamał
i ten którego okłamano

ten który upadł
i ten który się podnosi

poetą jest ten który odchodzi
i ten który odejść nie może

T. Różewicz

czyli zadała pani, pytanie retoryczne, bo tak naprawdę piszemy z tysiąca powodów, publikujemy, bo jest internet, nie ma reguły, nie ma zasady
są tylko wady

a czasem plus na termometrze
(-:
Opublikowano

Panie Krzywak pracy nie piszę. Terminów znak kilka (jak każdy), lae nie wydaje mi się, żeby były trudne w odbiorze;p
Nie wiem tylko, czy mogę odpowiadać na pytanie skierowane do Wuszki. Na razie się wstrzymam. :)

Macieju po części się zgadzam, ale pogrupowałabym powody, aby zobaczyć co przeważa.

Opublikowano

Ja piszę z boskiego powołania, wpadam w furor poeticus i nawiązuję wonczas kontakt z wyższymi sferami. W końcu jam jest poeta, medium i prorok. Jak w wierszu Puszkina, objawił mi się sześcioskrzydły Serafin z misją zbawiania świata! Nie mogę się powstrzymać, ponieważ gdy tylko odkładam pióro serce me krwawi.

Opublikowano

Na temat motywacji mogłabym powiedzieć wiele, szczególnie, że zawodowo zajmuję się właśnie motywacją, ale nie to, że można zmotywować się do pisania poezji. To naturalna cecha – albo się ją posiada, albo nie. To raczej wewnętrzny przymus, nie wybór.

Opublikowano

To pytanie mogłoby być cenne, gdyby było skierowane do naszych mistrzów grafomanii. To ja zapytam - koledzy i koleżanki grafomanii - dlaczego uparcie wklejacie swoje wypociny do działu Z?
I tutaj możemy szukac motywacji:
- próba dowartościowania się
- kurza ślepota
- marzenia o byciu kimś
- mitomania
- obłęd

Opublikowano

ja ostatnio właśnie nie mam motywacji, chyba wybrała się gdzieś z weną na wycieczkę i to mnie unieszczęśliwia...

generalnie piszę, kiedy wymyślę coś, czym chcę się podzielić;
można powiedzieć, że nakręcam się sama, przy Waszej pomocy

pozdrawiam!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Michał ;-) ...Wklejanie do Z nie wynika z braku dowartościowania, a przewartościowania ...
Przecież nikt z wyżej opisanych nie zakłada, że źle pisze.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Michał ;-) ...Wklejanie do Z nie wynika z braku dowartościowania, a przewartościowania ...
Przecież nikt z wyżej opisanych nie zakłada, że źle pisze.

To podchodzi pod "kurzą ślepotę" :)))
Opublikowano

Panie Krzywak samorealizacja to w tym wypadku chyba chęć rozwijania własnych zdolności, dożenie do nazwijmy to ideału, i ogólnie pięcie się ku górze. Radość tworzenia, fakt niedopowiedziana, bo może to też być oprócz zwykłej satysfakcji swoiste katharsis. uwzględniając te motywy sztukabyłaby bardziej robieniem czegoś dla sameg siebie.
Motywacje zewnętrzną rozumiałabym jako "pisanie na zamówienie", z chęci bycia docenionym, pochwalonym przez społeczność i takie tam. Zanikałby wtedy po części pierwiastek tworzenia dla samego tworzenia.

mały dzielny tosterze więc hobby to raczej podpisać pod wewnętrzna można;p. ja też moje gniotki przed rodzina ukrywam :D

adamie fajny sposób na nude. ja wtedy oddycham i łaże na przykład :)

Mr.Suicide chylę czoła przed tak chwalebna a zareazem jakże uciążliwą "przypadłością" ;p

Ewo K. zgadzam się, że człowiek niepoetyczny jedynie przez samą motywacje poetycznym stać się nie może. Mnie jednak chodzi bardziej o motywację osób poetycznych bardziej. Czy wpływ innych osób może zakłócić proces twórczy, albo obnizyc wartość dzieła?

ulu dzięki za opinię. wena a wraz z nią motywacja pewnei wróci w październiku: )

Tomaszu więć codziennie jeden wiersz i po drzemkach też? : )

dzięki za opinie : )

Opublikowano

Panie Krzywak samorealizacja to w tym wypadku chyba chęć rozwijania własnych zdolności, dożenie do nazwijmy to ideału, i ogólnie pięcie się ku górze. Radość tworzenia, fakt niedopowiedziana, bo może to też być oprócz zwykłej satysfakcji swoiste katharsis. uwzględniając te motywy sztukabyłaby bardziej robieniem czegoś dla sameg siebie.
Motywacje zewnętrzną rozumiałabym jako "pisanie na zamówienie", z chęci bycia docenionym, pochwalonym przez społeczność i takie tam. Zanikałby wtedy po części pierwiastek tworzenia dla samego tworzenia.

po pierwsze - dążenie!!! Jak już dążyć do doskonałości, to od podstaw ;)

A ja tak nie uważam, bo wg mnie nie da się tak skrajnie oddzielić motywacji. "Katharsis" bardziej kojarzy mi się z odbiorem sztuki, niż z własnym tworzeniem, ale ogólnie wiem, jak to rozumieć. Teraz kolejny paradoks - żeby pisać, potrzebny jest talent, bo nawet na zamówienie trzeba to umieć robić. żeby znowu rozwijać się, nie należy się zamykać. Robienie czegoś dla samego siebie - czyli pisania wierszy to skrajna teza obrończa dla grafomanii, bo szczerze wątpię, żeby ktoś pisał tylko i wyłącznie dla siebie (chyba, że marząc o pośmiertnej sławie).
Dlatego w tym wypadku nic nie może zanikać, może się ewentualnie uzupełniać. Bo wg tego schematu jak ktoś nie daj losie da do przeczytania komuś swój wiersz automatycznie przechodzi na stronę zewnętrzną!!!

Opublikowano

Co za hipokryzja i ile w tym obłudy, cynizmu, szczytowania i dominacji nad prostolinijną i spontaniczną postawą Autorki wątku.

Kasiu; pisze się z powodów bardzo samolubnych, a motorem naszych działań są tak niskie pobudki, że musimy sobie do nich co jakiś czas domontować sprytną i "wiarygodną" ideologię - i to też robimy dla siebie - z wrodzonego samolubstwa, megalomanii, podejrzenia, lub pewności o wyjątkowości - i tak się dowartościowujemy i oszukujemy dla własnego zdrowia psychicznego, że w owo "wybraństwo" w końcu zaczynamy wierzyć.

I nie daj Bóg najechać nam w takim etapie na ambicję, poruszyć ogromne pokłady samoukochania - artyści, a przede wszystkim "artyści". to egocentrycy i ekscentrycy, bufony i wyizolowani emocjonalnie socjopaci. A najgorsi są geniusze, których ja osobiście uwielbiam najbardziej.
Oczywiście są też nieliczne wyjątki w każdej z grup - ludzie obdarzeni talentem i pokorą - trzeba mieć ogromne szczęście, żeby los postawił ich na drodze - czego z całego serducha (małe mam) tu i teraz Ci życzę - więc patrz uważnie, zwłaszcza w głąb siebie, bo przecież też piszesz.

Tak więc piszemy najbardziej dla siebie, a zaraz potem dla chwały, cokolwiek ta "chała" znaczy.
Oczywiście, że nie powiem Ci wszystkiego, bo daleko mi do "wyjątków", ot - w telegraficznym i z biegu.
Pozdrawiam :)
kasia


p.s.
i weź tak nie przepraszaj i nie dziękuj wylewnie...

Opublikowano

Panie Krzywak fakt, że ktoś da komuś swój utwór do przeczytania wg mnie nie implikuje od razu motywacji zewnętrznej. Chyba nie do końca się zrozumieliśmy. Chodzi mi o to jaka myśl i idea przyświeca nam w momencie tworzenia. Jesli tworzymy z myślą, żeby pokazać komuś swój utwór i sie pochwalic zdolnościami, zdobyć szeroko rozumianą nagrode itp.;p(zaprzeczenie, jest to jeden z głównych motywów publikacji byłby hipokryzja;p) to faktycznie jest to motywacja zewnetrzna. Jednak, gdy inicjuje i towarzyszy tworzeniu wewnętrzny impuls publikacja utworu staje się wówczas wynikiem czy też "efektem ubocznym", więc nie grałaby tu aż tak dużej roli mot. zew.
Nie twierdzę, że sama motywacja wystarczy do napisania wiersza, czy też stworzenia czegokolwiek. Talent jest tu najważniejszy, ale nie możemy wykluczyć działalności różnych czynników. Dlatego chciałam się dowiedzieć, co najbardziej wpływa na rozpoczęcie a później trwanie procesu twórczego u orgowych poetów. Ja przyjmuje opcje, że wskazane przeze mnie typy motywaćji przeplatają się i wzajemnie na siebie wpływają. Zastanawia mnie jednak co się stajne gdy jeden typ motywacji przeważa nad drugim. Wydaje mi się, że zbyt wysoka motywacja zewnętrzna i ingerencja osób trzecich wpływa na powstanie dziełą gorszego, niż miałoby to miejsce w przypadku dominacji mot. wew.


Kasiu bardzo dziękuję Ci za Twój post. Właśnie o taka odpowiedź mi chodziło. Żeby było bez zbędnych hipokryzji i owijania w bawełne. Uważam tak samo, że w głównej mierze chęć bycia :sławnym motywuje nas do działania. Wszelkiego rodzaju jak to ujełąś hipokryzja i ile w tym obłudy, cynizmu, szczytowania i dominacji może wynikać jedynie z faktu samooszukiwania się i próby wmawiana, że jeste się ponad marnych grafomanów.
Pozdrawiam i jescze raz dzięki, na prawdę podniosłaś mnie na duchu (mój jest bardzo chudy), bo juz byłam bliska załamania; )

p.s. chyba faktycznie nie powinnam, ale jakoś ciężko mi się przestawić. Myślałam, że może w ramach zwrotności emocji tez ktoś miły będzie ; )

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
    • @KOBIETA no tak, odmładzam się:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...