Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wielbłąd jest - dwugarbny, bo:
czegoś nie rozumiem - wiersz zaczyna się z małej, by nagle wyskoczyć z Dużej litery ("Mamo"; "Nie budź...")...czytanie stoi na głowie - jakieś dziwactwo w interpuncji i brak konsekwencji;
happeninig?

"przysiadnięci na ex-murkach"...a czemu nie : siedzący, przycupnięci na...? i te "ex-murki"?
zrezygnowałbym z całego tego dziwotworu-wersu...i zaczął strofkę od: "pytają mnie o śmierć";

z tym sprzątaniem w tle kalekiego świata wyszła Wielka Metafora;
chyba warto oczyścić jej przedpole;
J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Trzecia strofa, moim zdaniem, do przeróbki (mnie, mnie)
Może

znasz mnie
udawany śmiech w ruinach

posprzątamy ?


Ciekawy pomysł i dwie pierwsze oki, tylko jeszcze jakieś małe ruchy wokół.
Pozdrawiam :)
Opublikowano

Jakoś tak :

mam lalkę bez nóg
widok na zgliszcza
świat wypadł z torebki
brudno

pytają mnie o śmierć
śmiesznie przy tym są poważni
a przecież to świetna zabawa
bez konsekwencji

ty dobrze mnie znasz
udawany śmiech
w ruinach
posprzątamy

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ha, tekst jest naprawdę dobry! Jednego tylko nie rozumiem: Co oznacza tytuł? Moim malusieńkim zdaniem jakoś mi się nie widzi ten tytuł, albo poprostu nie mogę rozkminić.
Pozdrawiam ciepluchno i pseferdecnie ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tej nocy sen opadł na mnie niczym całun z wilgotnej skały. Zbyt ciężki, by unieść powieki, zbyt gęsty, by znaleźć oddech. Rzeczywistość była tylko pęknięciem w murze, przez które sączył się mrok. Przeszył mnie głos, jak wiatr hulający w ruinach opactwa. Szeptał w nawie mojej czaszki imię tej, której proch dawno już ostygł. I wtedy stanęłaś w drzwiach wykutych z zastygłego cienia, blada, jakbyś piła tylko światło martwego księżyca. Mówiłaś językiem dzwonu bez serca, Rano, gdy pisałam, litery same układały się w modlitwę, której nikt nie wysłucha. Czułam, że każde słowo jest jak cierń wyrwany z relikwiarza bólu - święty i raniący. A każde wspomnienie — to bluszcz, co wrasta w szczeliny grobowca rozsadzając go powoli od środka. To cierpienie nie było ogniem, lecz chłodną architekturą pustki. I zapytałam w ciszy tej nawiedzonej krypty - ile we mnie Hioba, a ile mnie w jego popiołach? Czy Bóg jeszcze patrzy przez zakurzone witraże, czy już tylko słucha, jak kruszą się filary świata, jak spadają imiona , które nigdy nie przestaną się śnić?  
    • @KwiatuszekDziękuję za cudowny komentarz. Pozdrawiam. :) @MoondogBardzo dziękuję! Czasami spotykamy się ze zmianą percepcji w życiu, zwłaszcza w relacjach międzyludzkich. A to prowodzi do nieoczekiwanych skutków. Pozdrawiam. :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Drugie !! @Konrad Koper Poezja jest różna !!
    • @Gerber Dziękuję za te słowa i za refleksję. To piękna myśl o granicach fizyki – i w ogóle nauki. Rzeczywiście, możemy opisać świat w równaniach, policzyć tor kamienia, przewidzieć zderzenie, ale ta najtrudniejsza warstwa – ludzkie intencje, emocje, wybory – wymyka się precyzyjnym formulom. To dobrze,  że nie wszystko da się zredukować do wzorów, że zostaje miejsce na coś więcej. Dziękuję!  @Czarek PłatakDziękuję! 
    • bliżej Ciebie jesteśmy lepsi albo udajemy obecność jak to dobrze że Jesteś nieoczywisty i większy od naszych małych słów  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...