Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

apetyt rośnie o poranku (21.05.09)

Michał Gomułka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Michał Gomułka

Michał Gomułka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dzisiaj znowu przywitało mnie pragnienie


Dogrzewałem łóżko za dwie persony
umartwiając serce ascetyczną sceną,
w której kreowałem role sobie i Tobie

Tobie przewidziałem bycie uiszczeniem,
stworzycielem pasji, egzegetą moich napięć,
ich uwolnieniem, karmiącą nieustannie
duchem - ciałem

tak chciałem, tak to rozegrałem

lecz w tym spektaklu wciąż brakuje pełnej obsady
dziwnym trafem - głównego aktora;
dałem Ci wolne - nie pamiętasz?
kilka dni animozji za szczerość

właściwie to nie tak...
sama wzięłaś wolne


tak naprawdę,
to nie wiem gdzie jesteś


Więc może chodź tu, dogrzej przestrzeń kilku centymetrów
tą między moim, obiecuję, lepszym a Twoim - jędrnym ciałem
napełnij rozkoszą poranek, a jutro zbudź gorączką oddania

Mam już dosyć zmyślania opowieści
o wiecznych szczęśliwościach

Mam dosyć!

Traf mnie,
beznadziejnie oczaruj
i głupio niech mi się stanie,
że sama rozpinasz stanik
i mówisz

Kochaj mnie Wariacie

Michał Gomułka

Michał Gomułka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Tak, masz częściowo rację. Ode mnie odeszła (kiedyś) "ukochana osoba" i było ciężko. Bardzo... Ale ten wiersz nie jest nawiązaniem do tamtych wydarzeń, to raczej oczekiwanie na spełnienie, to głębokie pragnienie bycia kochanym - totalnie. I wreszcie to uczucie, które dotyczy każdego "zdrowo myślącego" człowieka. Więc ten wiersz jest w pewnym stopniu abstrakcją osadzoną na bazie wyobrażeń. Jak bardzo jest to osobisty twór? Przewrotnie odpowiem, że prawda musi być mocno osadzona i choćby rozgrywała się na bazie iluzji nic nie straci ze swojej głębi, jeśli bardzo w to wierzymy.

Dzięki za czytanie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      W galerii

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Nata_KrukBardzo dziękuję za wizytę w galerii onirycznej :)))
    • Berenika97
      Przystanek końcowy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy Twój tekst działa jak pułapka – zaczynasz od miejskiego realizmu, od nocnego autobusu pełnego zmęczonych ludzi i społecznych wyrzutków, a kończysz metafizycznym spotkaniem, które przewraca cały porządek rzeczy. Najbardziej uderza mnie w Twoim wierszu szczerość. Ten fragment o depresji, o maskach, o płaczu na odludziu to prawdziwy ból, wyrażony bez kokieterii. "Mam uśmiech na twarzy, który kamufluje łzy" – to proste, ale właśnie dlatego prawdziwe. Duch w eleganckim ubraniu to świetny pomysł. Te wszystkie szczegóły – windsorski węzeł, brogsy, tweedowy płaszcz – budują postać kogoś, kto dbał o pozory, o formę, o zewnętrzną perfekcję. I teraz, po śmierci, przychodzi do kogoś, kto także nosi maski. To nie przypadek. Słowa ducha – "Bałem się Drogi Panie życia w samotności i kłamstwie" – to klucz do całego wiersza. I jego puenta: "Teraz już jednak mam spokój. Wieczny odpoczynek od życia." Ale ta puenta jest niebezpieczna. Piszesz pięknie o śmierci jako wyzwoleniu, jako jedynej pewnej przyszłości. Narrator kończy słowami "I już się nie boję" – i to brzmi jak decyzja. Jak zgoda na to, co mówi duch. Masz niezwykły talent.    
    • violetta
      In gloriosa mortem heroum

      Przez violetta · Opublikowano

      @Łukasz Wiesław Jasiński a czy ja krzyczę, jestem taka spokojna, Agnieszka cię kocha:)
    • Alicja_Wysocka
      Zaduszki

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @tie-break Aż łza się zakręciła. Zostawiam słowo do przytulenia. Ja zostawiam wcześniej, co uważam - i robię porządek.
    • Simon Tracy
      Przystanek końcowy

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @tie-break Szczerze to nawet nie wiem jakby opisać taką scenę. Zresztą u mnie nie należałoby się spodziewać dawek humoru i dobrej zabawy a raczej gnilny i pełen rozkładu spacer po opustoszałych ulicach pełnych brudu i odartej z godności klienteli upadku. Zaraźliwy szept śmierci dochodzący z odkrytych bram i zejść do piwnic. Zaułki pełne nieprzebytej mgły w których moznaby zagubić równie dobrze życie jak i człowieczeństwo. Nie lubię filmów Burtona i jego poczucia humoru. Nie lubię przerysowań i nadinterpretacji w których on odnajduje się najlepiej.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...