Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

idzie na deszcz
wezbranie lada moment wypuści krople
zieleń łakoma krynicy tka dywan
na kanwie soczystych kolorów
ptasi rejwach

przy wtórze wietrzyka ćwiczy
weselnego marsza pod sosnami
mrówcze zastępy znoszą żywiczny budulec
na dom pod błękitną kopułą

wkrótce zakwitnie
drzewko życia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Marlett!
Zastanawiałam się nad tytułem...moim zdaniem stanowi klamrę z pointą i wynika (metaforycznie) z treści...deszcz, poruszenie, przygotowania (ruch, pośpiech niczym burza)
i potem "tęczowa brama" (też symboliczna - azyl, szczęście itp.)
Dziękuję za sugestie.
Serdecznie pozdrawiam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Beatko, ten deszcz jest ożywczy, taki typowo majowy, gdy deszcz i słońce występują jednocześnie (wczoraj tak było i czułam się tak fajnie mimo, że zmokłam odrobinę:)...w życiu jest podobnie:) dziękuję i przesyłam całusa :):)
Opublikowano

Osobiście nie zmienałbym tytułu, a to dlatego, że jest indywidualny i wyjątkowo jest celny do całości treści, a i ba jest inny zaskakujący, to nie kaszka z mleczkiem, co do treści to , co można napisać bardzo ciekawe przedstawienie przyrody , a i można też rozumieć dwuznacznie, że drzewko życia to np narodziny dziecka, czyli jak zawsze Krysiu podoba się hehheh kiedy będę pisał jak TY !!!!!!!!!!!!

Pomocy Pani Krystyno w pisarskiej karierze
nic nie wychodzi na czystym papierze

serdecznie

13

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Utwierdzasz mnie w zamyśle...nie zmienię. Pięknie odczytujesz, a jeżeli dopatrzyłeś się dwuznaczności, tym większa radość.
Droga "13"-stko! Nie musisz pisać jak ja. Pisz po swojemu. Pisz dużo i uważnie wsłuchuj się w mądre rady, zmagaj się, poprawiaj, a będzie tylko coraz lepiej. Lubię Twoje wiersze.
A tak po cichu zdradzę: 13-stka zawsze przynosiła mi szczęście :)
Dziękuję za cenny koment.

Serdecznie pozdrawiam :)
Krysia
Opublikowano

Krysiu , tylko nie wsłu--chuj proszę, a i mi przynosi szczęście. Ja zawsze Cię czytam , gdyż mam wtedy radość z czytania, gdyż poezja to piękno, ale nie w każdym wierszu je dostrzegam , a w Twoich zazwyczaj zawsze niekiedy mam jakieś zgrzyty wewnętrzne, ale jak przeczytam jeszcze raz to przestaje zgrzytać:):):)

powodzenia Pisarko

serdecznie

13

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Bereniko, muszę chyba więcej pisać, bo tak ładnie komentujesz :) @viola arvensisDzięki, Violu, no widzisz, kwitnie nawet jesienią :)
    • Życie.... To ròwnia pochyła Z tym że człowiek Nie powinnien po niej się staczać Lecz piąć się do gòry.  
    • My, ława przysięgłych — głos ludu: Uznajemy tego oto osobnika, obwiesia, Winnym skradzenia w podstępny sposób Całusa od panny tutaj oto zapłakanej.   A było to zuchwalstwo pierwszego stopnia. Sąd podjął decyzję i skazuje łobuza: Na dożywotnie, bez prawa do ułaskawienia, Obdarowywanie poszkodowanej bukietem róż.   Noszenie jej na rękach o każdej porze dnia i nocy, Bez mrugnięcia okiem i sapania z bólu. Chłopcze, wyrok jest surowy i czeka cię ciężka dola. Do lochu nie trafisz — a teraz zmykaj do kwiaciarni!   Pani Jolu, proszę najpiękniejszych kwiatów, Ile tylko dźwignę na plecach chuderlaka, Takich, żeby Ewka nie zrzuciła mnie ze schodów. Oj, dziwaku, nie ilością, lecz symbolem   Podkradniesz się do serca lubej — popatrz: Oto czarodziejska żółta róża, cudna, rozwinięta; Niesie z sobą moc uczuć, przyjaźni, pamięci. Biegnij i to chyżo, niech ci się szczęści!   Kamykiem w okno pyk, pyk; firanka się uchyla, Widać gest podrzynania gardła — brryy. Cóż, postoję pod blokiem, może zagram na grzebieniu, I zaśpiewam coś o kropeczkach lub mydełku Fa.   Pierwsza gwiazdka zaraz wzejdzie, czas do domu, Pochlipać w poduszkę; nagle: „a ty, gdzie, gamoniu?” Słychać, i łups! tupnięcie nogą: „aresztuję cię! Ręce do góry! teraz to ja będę kraść całusy...”  
    • @Annna2 Stworzyłaś niezwykłą podróż przez czas i przestrzeń, gdzie lew z Pireusu staje się przewodnikiem po całej cywilizacji śródziemnomorskiej i europejskiej. Naturalnie splatasz w tej wizji starożytność z nowoczesnością. Szczególnie poruszający jest moment przejścia od tego przemierzania świata do intymnego "narwij agrestu" – ta nagła zmiana skali, od wielkiej historii do prywatnego, zmysłowego wspomnienia, jest bardzo poetycka. Lew z runami losów na łapach to piękna metafora tego, jak nosimy w sobie całą przeszłość, wszystkie miejsca i doświadczenia. A na końcu – "pięć sekund już lwu z Pireusu to za mało" – ma w sobie melancholię przemijania. Twój wiersz oddycha historią, ale jest równocześnie bardzo współczesny w swoim niepokoju i nienasyceniu. Ciekawa jestem kontynuacji. Pozdrawiam.   
    • Oj szybko ci przytrafiają miłości. Intensywnie piszesz, ja to jestem taka spokojna, rozwlekła:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...