Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

puste kąty w domu
coraz więcej więcej
wydeptana ścieżka
na trasie okno-drzwi
przystanek nie-pokój

przygarbione ściany
obserwują mnie kątem oka
spoglądając na zegar
by wieczorem bielą chichotać
z dziury wywierconej w suficie
wprost na moje oczy
sypie się echo
drwiąc każdej nocy
nie warto nie warto
czekać

czas zrobić remont

wygładzić ścianom plecy
obsiać ścieżkę dywanem
dziurę w suficie
zalepić powiekami
zamurować okna i drzwi

a jeśli ktoś zapuka
nie otworzę

to już nie będziesz ty

Opublikowano

'a jeśli ktoś zapuka
nie otworzę

to już nie będziesz ty"

ojej, koniecznie otwórz! nigdy nic nie wiadomo...a remont i owszem, trzeba;
masz dar obrazowego opisywania; kiedy czytam, wchodzę do wnętrza, widzę, czuję, nawet "słyszę" myśli peela...nawet utożsamiam się z nim; bardzo lubię takie klimaty (samotność, tęsknota itp jak na żywo); podoba się i już :)))

pozdrawiam Pablo :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a jużci tak zaglądam że aż "wpadam" ale wpadki mnie nie powstrzymają:)))
Aluno jak miło słyszeć znów od Ciebie obiecane Poblasko
pamiętam jaki był warunek, utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że wywiązałem się
ogromnie cieszy

szacuneczek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tereso wiele dla mnie znaczy gdy czytelnik tak odbiera mój wiersz
ale do tego też chyba potrzeba daru, Ty go masz

a z tym otwieraniem... peel pomysli
szacuneczek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tereso wiele dla mnie znaczy gdy czytelnik tak odbiera mój wiersz
ale do tego też chyba potrzeba daru, Ty go masz

a z tym otwieraniem... peel pomysli
szacuneczek

dobej nocki i owocnych przemyśleń Pablo :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a jużci tak zaglądam że aż "wpadam" ale wpadki mnie nie powstrzymają:)))
Aluno jak miło słyszeć znów od Ciebie obiecane Poblasko
pamiętam jaki był warunek, utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że wywiązałem się
ogromnie cieszy

szacuneczek
Nawet nie wiesz jak milusio...!
Słonecznie ,pomimo że wieczorek puka do Twoich i moich drzwi!!!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


a jużci tak zaglądam że aż "wpadam" ale wpadki mnie nie powstrzymają:)))
Aluno jak miło słyszeć znów od Ciebie obiecane Poblasko
pamiętam jaki był warunek, utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że wywiązałem się
ogromnie cieszy

szacuneczek
Nawet nie wiesz jak milusio...!
Słonecznie ,pomimo że wieczorek puka do Twoich i moich drzwi!!!
ano puka i zaraz "wpadnie"

szacuneczek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



budująco o remoncie Judyt no to kielnie w dłoń:)))
szacuneczek

ja robiłam sama kiedyś w swoim pokoju
i nikt mi nie pomagał,
no ale pewnie mówisz o innym remoncie, J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Choćby najwyższy sąd tu zadziałał  To familijną będzie tak sprawa Nazwisko nieznane ród rozwiedziony  A co ważniejszym jegomość to sprawia Data nieważna koledzy klapą  Małpą odchaczyć a na przybitkę uderzyć łapą   Wywód bez końca poprowadzony Rodowód zwodu już wywiedziony
    • @infelia dziękuję bardzo jestem marzycielem może ktoś kiedyś?
    • @infelia dziękuję bardzo za miłe słowa pozdrawiam serdecznie 
    • Przygniata mnie ten ciężar nocy. Siedzę przy stole w pustym pokoju. Wokół morze płonących świec. Poustawianych gdziekolwiek, wszędzie. Wiesz jak to wszystko płonie? Jak drży w dalekich echach chłodu, tworząc jakieś wymyślne konstelacje gwiazd?   Nie wiesz. Ponieważ nie wiesz. Nie ma cię tu. A może…   Nie. To plączą się jakieś majaki jak w gorączce, w potwornie zimnym dotyku muskają moje czoło, skronie, policzki, dłonie...   Osaczają mnie skrzydlate cienie szybujących ciem. Albo moli. Wzniecają skrzydłami kurz. Nie wiem. Szare to i ciche. I takie pluszowe mogło by być, gdyby było.   I w tym milczeniu śnię na jawie. I na jawie oswajam twoją nieobecność. Twój niebyt. Ten rozpad straszliwy…   Za oknami wiatr. Drzewa się chwieją. Gałęzie…. Liście szeleszczą tak lekko i lekko. Suche, szeleszczące liście topoli, dębu, kasztanu. I trawy.   Te trawy na polach łąk kwiecistych. I na tych obszarach nietkniętych ludzką stopą. Bo to jest lato, wiesz? Ale takie, co zwiastuje jedynie śmierć.   Idą jakieś dymy. Nad lasem. Chmury pełzną donikąd. I kiedy patrzę na to wszystko. I kiedy widzę…   Wiesz, jestem znowu kamieniem. Wygaszoną w sobie bryłą rozżarzonego niegdyś życia. Rozpadam się. Lecz teraz już nic. Takie wielkie nic chłodne jak zapomnienie. Już nic. Już nic mi nie trzeba, nawet twoich rąk i pocałunku na twarzy. Już nic.   Zaciskam mocno powieki.   Tu było coś kiedyś… Tak, pamiętam. Otwieram powoli. I widzę. Widzę znów.   Kryształowy wazon z nadkruszoną krawędzią. Lśni. Mieni się od wewnątrz tajemnym blaskiem. Pusty.   Na ścianach wisiały kiedyś uśmiechnięte twarze. Filmowe fotosy. Portrety. Pożółkłe.   Został ślad.   Leżą na podłodze. Zwinięte w rulony. Ze starości. Pogniecione. Podarte resztki. Nic…   Wpada przez te okna otwarte na oścież wiatr. I łka. I łasi się do mych stóp jak rozczulony pies. I ten wiatr roznieca gwiezdny pył, co się ziścił. Zawirował i pospadał zewsząd z drewnianych ram, karniszy, abażurów lamp...   I tak oto przelatują przez palce ziarenka czasu. Przelatują wirujące cząsteczki powietrza. Lecz nie można ich poczuć ani dotknąć, albowiem są niedotykalne i nie wchodzą w żadną interakcję.   Jesteś tu we mnie. I wszędzie. Jesteś… Mimo że cię nie ma….   Wiesz, tu kiedyś ktoś chodził po tych schodach korytarza. Ale to nie byłaś ty. Trzaskały drzwi. Było słychać kroki na dębowym parkiecie pokoi ułożonym w jodłę.   I unosił się nikły zapach woskowej pasty. Wtedy. I unosi się wciąż ta cała otchłań opuszczenia, która bezlitośnie trwa i otula ramionami sinej pustki.   I mówię:   „Chodź tutaj. Przysiądź się tobok. Przytul się, bo za dużo tej tkliwości we mnie. I niech to przytulenie będzie jakiekolwiek, nawet takie, którego nie sposób poczuć”.   Wiesz, mówię do ciebie jakoś tak, poruszając milczącymi ustami, które przerasta w swojej potędze szeleszczący wiatr.   Tren wiatr za oknami, którymi kiedyś wyjdę.   Ten wiatr…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-10)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...