Chwila zwątpienia

[Agata Dubel]

Nie wierze, nie ufam
i nic nie oczekuje,
poprostu jestem,
jak fala, która o brzeg uderza
rozbija się i cofa


Targają mną dwa uczucia,
jedno jest miłe i takie ludzkie,
normalność tłumaczy ich sens,
drugie jest puste i takie obce,
nie obiecuje już nic


Dziś te chwile się rozmyły
został tylko jeden gest
podać ręke człowiekowi
podprowadzić go pod brzeg
żeby mógł wstać

dalej pójdzie sam!!!

[Michał Gomułka]

No i co? Nieźle. Naprawdę nieźle. Dwie pierwsze zwrotki właściwie bez zarzutu. Trzecia... mogłaby tak pozostać, ale bym ją nieco przemodelował.

Dziś te chwile się rozmyły
został tylko jeden gest
dając rękę człowiekowi
podprowadzić blisko brzegu


dalej sam już pójdzie...
(albo)
dalej pójdzie
sam



W takiej konwencji ostatnia zwrotka nabywa pewnej śpiewności, uporządkowania. Ale Twoja też może pozostać. Wówczas inaczej trzebaby ją interpretować. Mimo to, jak dla mnie za dużo słów.

Dobry wiersz.

[ogrodniczka]

Bardzo wymowny,ładnie napisany.Podoba mi się.Pozdrawiam.

[Zagubiona Ana]

Ciekawy i fajnie sie czyta. pozdrawiam

[Syntia_Maxnatura]

Jak najbardziej na TAK! Wiersz w moim ulubionym klimacie. Pozdrawiam:)