Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zastanawia mnie, czy piszecie pod wpływem emocji. Słyszałam, że od tego o krok (albo bliżej?) do grafomanii, a najlepiej się pisze w ciszy i spokoju - kiedy bierze się pomysł na warsztat. Z drugiej strony - może jeśli pisać przeżywając, łatwiej o szczerość?
Co o tym myślicie?
Pozdrawiam - Zuzka ;)

Opublikowano

może to śmieszne ale mnie pomysł na coś fajnego zawsze przychodzi kiede siedze na kiblu.Ostatnio zabawiłem tam czas niemały i tak siedząc właśnie na tym tronie przyszła myśl o pustyni i w puszczy...i tak powstał wiersz "Słoń King i narkomańskie dzieci".A więc choć emocje są wskazane to nie są konieczne moim zdaniem:)

Opublikowano

Emocje u mnie są konieczne, ponieważ to co czuję decyduje zwykle o tematyce wiersza... Jeżeli jestem zdołowany, zły, to napiszę wiersz w którym zrzucę z siebie te negatywne uczucia; jeśli jestem rozluźniony, to napiszę coś przyjemnego, wesołego.
Ale to, co decyduje u mnie o tym, czy napiszę wiersz czy nie, to przede wszystkim sam pomysł, mały przebłysk; zbiór myśli, który ułoży się w spójną liryczną całość. Zwykle to fragment, który potem trzeba dokończyć i, w razie potrzeby, poprawić. A sam pomysł może mnie dopaść w każdej chwili, więc u mnie chyba nie jest to tak zależne.

Opublikowano

emocje odgrywają niemałą rolę, ale najważniejszy jest efekt, tak jak powiedział a.mrozinski:))

jeśli chodzi o mnie, pisuję wiersze od ręki, na komputerze i wcześniej się nad tym co napiszę lub czy cokolwiek napiszę nie zastanawiam.. ot, otwieram okienko i podczas grzebania w necie przychodzą mi na myśl jakieś sentencje, zdania, spływają ze mnie emocje z minionego dnia, które zapisuję i dopiero później jakoś przyzwoicie łączę...;) wychodzi na to, że w tworzeniu poezji znalazłam sobie jakiś taki złoty środek;))

Opublikowano

Marta Fox napisała kiedyś:
[quote] Moment, kiedy przeżycia, choćby autentyczne i najprawdziwsze nabierają formy, stając się wierszem, opowiadaniem... jest momentem, w którym przestają być osobiste i są przeżyciami wykreowanymi na użytek czytelników. (...) Pisarz, który tworząc płacze, bo cierpi, jest grafomanem a nie pisarzem. Brakuje mu w akcie tworzenia dystansu, który jest ostoją piękna, jak powiedziałby Simone Weill.



Ale skoro grafomania to nasze drugie imię? ;)
Ja osobiście nigdy nie mam dystansu do napisanego przez siebie tekstu. A piszę juz zupełnie bez dystansu. Leżę, kwiczę, wierzgam nogami, płaczę, czy co tam jeszcze przy pisaniu. A jaki efekt? Nie mam pojęcia, bo nie mam dystansu ;))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ale skoro grafomania to nasze drugie imię? ;)
Ja osobiście nigdy nie mam dystansu do napisanego przez siebie tekstu. A piszę juz zupełnie bez dystansu. Leżę, kwiczę, wierzgam nogami, płaczę, czy co tam jeszcze przy pisaniu. A jaki efekt? Nie mam pojęcia, bo nie mam dystansu ;))

pociesz się że jesteś grafomanem wyższego stopnia. na dole ewolucji jest grafoman pospolity (grafomarius vulgaris), który nawet sobie nie zdaje sprawy z tego, że jest grafomanem. Ty doznałaś oświecenia i jesteś grafomanem oświeconym/uświadomionym
:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Toś mnie dowartościował ;)
Poczułam się, jakbym na drabinie ewolucji była nawet nad pantofelkiem ;)

A grafomania przyjemnym jest zajęciem ;)pzdr. Zuzka ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Toś mnie dowartościował ;)
Poczułam się, jakbym na drabinie ewolucji była nawet nad pantofelkiem ;)

A grafomania przyjemnym jest zajęciem ;)pzdr. Zuzka ;)

i lepiej usuń tego starego zbaraniałego stalinowskiego komucha ze stopki
:-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Stary dom przy ulicy Klonowej oddychał ciszą. Miał w sobie coś z zamyślenia — jakby jego ściany były świadkami historii, których nikt już nie opowiada. Wysokie sufity, skrzypiące schody, zapach desek nasiąkniętych wiekami... To nie był dom młodych ludzi. To był dom, który się pamięta, nawet jeśli się w nim nigdy nie mieszkało. Remont strychu miał być formalnością. Nowe ocieplenie, wzmocnienie belek, może kilka szafek na sezonowe graty. Robotnik — pan Janusz, człowiek ze złotymi rękami i sercem do drewna — pracował z pokorą wobec materiału. Gdy podniósł jedną z desek, skrzypnięcie było inne niż zwykle — jakby dom zadrżał, nie chcąc zdradzić swojej tajemnicy. Pod deską spoczywały rzeczy owinięte w pożółkłe prześcieradła i gazety z datą 1937 roku. Kurz zatańczył w powietrzu, a światło latarki zatańczyło wśród wspomnień, które nie powinny być poruszone. — Proszę państwa... coś tu jest. Anna i Michał — właściciele domu — wbiegli na górę, niepewni, czy będą świadkami czegoś niezwykłego, czy jedynie kolejnej zagubionej walizki z poprzedniej epoki. Pan Janusz rozłożył pakunek z taką ostrożnością, jakby dotykał relikwii. Najpierw ukazała się zastawa stołowa — porcelana cienka jak papier ryżowy, z delikatnym złoceniem wzdłuż brzegów. Każdy talerz zdobiony był ręcznie malowanymi kwiatami — nie takimi z podręczników botanicznych, lecz tymi z dziecięcych wspomnień: róże, niezapominajki, maki. W filiżankach drżały jeszcze cienie dawnych rozmów, a spodeczki milczały jak dno studni, z której kiedyś czerpano śmiech. Potem pojawiły się świeczniki — mosiężne, z misternymi żłobieniami, na których czas osadził zielonkawą patynę. Ich kształt przypominał kolumny ruin, a wosk zastygły u podstawy mówił: tu kiedyś płonęło światło. Obok nich leżał wazon z opalizującego szkła, w barwach porannej mgły — szarość przechodząca w błękit, jakby uchwycono moment, w którym noc oddaje dzień w ręce światła. W jego wnętrzu spoczywał suchy, zbutwiały płatek róży. Może ślad po ostatnim bukiecie. Może dowód miłości, która nie zdążyła zwiędnąć. Najmniejsze, lecz najbardziej osobiste było pudełko — drewniane, z metalowym zamknięciem i wyblakłym napisem: „Dla Marii, na zawsze.” W środku — fotografie. Czarno-białe twarze, które kiedyś miały imiona. Kobieta z miękkim spojrzeniem i włosami upiętymi w koronę codzienności. Mężczyzna w mundurze, którego ręka spoczywała na ramieniu dziecka — może ich syna. Były tam też pocztówki — z Paryża, Lwowa, Wenecji. Pisane starannym pismem, słowa: „Tęsknię. Czekaj na mnie. Twój Janek.” Anna wzięła jedną z kartek i przeczytała półgłosem, z drżeniem: — „Miłość nie zna granic, ani czasu, Mario. Gdy zamkniesz oczy, będę obok.” Głos jej zadrżał, a w oczach zalśniła łza, nie wiadomo czy cudza, czy jej własna. Michał stał w milczeniu. Nagle poczuł, jakby dom przemówił — nie słowem, lecz obecnością. Jakby ich życie właśnie zostało splecione z losem tych, którzy byli tu wcześniej. Jakby każdy ich krok po tych deskach od teraz miał być uważniejszy, cichszy — w szacunku dla tych, którzy milczą. — Może nie jesteśmy tu przypadkiem — powiedział w końcu. — Może ten dom nas wybrał, bo wiedział, że go usłyszymy. Anna spojrzała na niego z czułością. Była w tym momencie jakaś dziwna, cicha intymność — nie między nimi, lecz pomiędzy nimi a przeszłością. Jakby czas przestał istnieć.
    • @Rafael Marius   Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.
    • poezja to nie tylko pisanie wierszy to życiowa droga która częstuje smutkiem radością i żalem  
    • Ojej...   Łukasz Jasiński 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Prawidłowo, wreszcie.   Skąd masz takie informacje? No chyba, że chodzi o osoby bez diagnozy, nieświadome bycia w spektrum, to się zgadzam. W neurotypowym świecie trzeba jakoś się odnaleźć. Wiele osób w spektrum maskuje zachowania neurotypowe, co skutkuje prawie zawsze po prostu niesamowitym wyczerpaniem.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...