Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

proste nieco inne od Twoich / bardziej srogo przedstawione / mniej zabawnie mniej ugłaskane ale głębokie równie co inne przemawiające przez swoją prostotę / może uderzasz często w podobny deseń egzystencji i wiary w nie tylko egzystencję z kolei / ale piszesz - i tu się powtórzę - prosto spokojnie i z wyważonym przekazem / może nie zachwycająco ale zastanawiająco i przylegasz /

uszanowanie /

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Wielkie dzięki Tomaszu za odwiedziny i za miły kom.
Zdaje sobie doskonale sprawę że poezja w mym wykonaniu
jest uboższa ale staram się być sobą i tylko sobą bez
naśladowań innych a to najbardziej w tym cenie i chyba
nie tylko ja .
ukłon należny od Waldemara
Opublikowano

Gdyby nie końcówki słów wskazujące na formę opisywanego zjawiska, wiersz ten byłby uniwersalny. Oczywiście można naciągnąć formę i powiedzieć: o życiu owszem, ale także o świecie, innych ludziach, a mi się to podoba. Raptem dwie strofki.

Opublikowano

Hm pojawiają się pytania: czy walka musi wykluczać się wzajemnie z zachwytem? czy "zakładanie masek" nie jest naturalne, ponieważ w każdej sytuacji/otoczeniu zachowujemy się inaczej, tak naprawdę nie ma czegoś takiego jak prawdziwa twarz i maski, tylko po prostu różne odcienie prawdziwego zachowania.

Mimo wszystko cieszy mnie prostota, powinno być więcej takich wierszy.

Arek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Waldi- przekonałam się na własnej skórze że z zyciem nie trzeba walczyć, należy barć jakie jest i zachwycać się jego urokami
bardzo przekonujaco piszesz
cmoook

Dzięki Stanisławo za poświęcenie chwili i za te -przekonujące .
Nie tylko ty się przekonałaś - dużo z nas również .
pogodnej niedzieli życzę
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Witaj Arku - dzięki za ciekawe rozważanie na temat wiersza.
Cieszę się również że cieszy a nie smuci prostota jego.
Również czasem myślę sobie czytając innych że zbyt
wielkimi środkami chcą coś nam przekazać
coś co skromnością się nazywa.
pozd.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • zdawałoby się  że ja i Ty …   a my  my tak daleko od siebie    pozory  gra słów  wszystko wygląda logiczne  nawet może się podobać  ale wewnątrz  wewnątrz pustynia  i w codzienności gdy znikniemy sobie z oczu przepadamy  często i w nieskończoności    patrzą na nas  mówią  ci to muszą być szczęśliwi  tacy zawsze....   8.2025 andrew   
    • @Waldemar_Talar_Talar dziękuję bardzo również pozdrawiam twoje słowa są bardzo ważne 
    • Nie rozkochał mnie w sobie. Rozkochał mnie w poezji. Poznaliśmy się w górach - wędrowaliśmy w większej grupie, szliśmy obok przypadkiem. Oboje gadatliwi, trochę śmieszni, trochę zapatrzeni. Nic wielkiego - ot, kilka dni na szlaku, rozmowy między krokami, wspólna herbata z termosu. Na koniec wymieniliśmy adresy. Tak zwyczajnie, niezobowiązująco, „na wszelki wypadek”. I to on napisał pierwszy. List przyszedł po kilku dniach. Pamiętam, że czytałam go przy kuchennym stole, w półśnie, z herbatą, jakby z lekkim niedowierzaniem. Był inny. Nie opowiadał tylko o tym, co słychać, ale miał w sobie rytm, swobodę, lekkość. Czytało się go jak książkę, jak opowieść. A na końcu - wiersz. Nie jego. Jakiś klasyk. Tęskny, miękki, trochę tkliwy. Zaskoczyło mnie to, bo nikt wcześniej nie przesyłał mi wierszy. A już na pewno nie na końcu listu, jak puenta. Odpisałam. A on znowu - odpowiedź, i znowu wiersz. Zaczęłam czekać nie na same słowa, ale właśnie na ten fragment na końcu. To był moment, który rozświetlał dzień. W domu nie było zbyt wielu tomików poezji - może Mickiewicz, jakieś lektury. Zaczęłam więc szukać wierszy sama. Najpierw dla niego - by też coś pięknego mu wysłać. Ale z czasem... Zaczęłam je czytać dla siebie. Złapałam się na tym, że kiedy dostaję list, zaczynam od końca. Wiersz był najważniejszy. A potem - pewnego dnia - pomyślałam: „A co tam… Może i ja bym coś spróbowała napisać.” Napisałam pierwszy wiersz. Niepewnie. Tak, jakby słowa znały drogę, ale ja nie byłam pewna, czy mam prawo je prowadzić. Nie pokazałam go nikomu. Jeszcze nie. Ale napisałam. I to nie był koniec, tylko początek. Pierwszy raz opublikowałam wiersz w internecie - na stronie, którą prowadził ktoś, kto już pisał. Kto miał swoje miejsce, swoje słowa. On powiedział: „Nie ma się czego wstydzić.” A ja - choć z drżącym sercem - mu uwierzyłam. To było jak uchylenie drzwi. A potem były kolejne - inne strony, portale, przestrzenie, gdzie poezja mogła być nie tylko czytana, ale i usłyszana. I tak doszłam - do teraz, do dzisiaj. Dziś wiem, że nie trzeba się bać własnego głosu. Bo kiedy wiersz się rodzi - trzeba mu dać światło. Nawet jeśli nie wiadomo, czy ktoś go przeczyta, zrozumie, przytuli. Bo może gdzieś, kiedyś, ktoś przeczyta od końca. I od tego zacznie się jego własna opowieść.    
    • Ładnie, a peelka widać z tych kochliwych. Pozdrawiam
    • @Wiesław J.K. serdeczne dzięki za te nuty jak malowane to jest fakt czy też melodię mi przyniosły bo póki co słowami gram :)))     @Annna2 lato każdego niespokojne przechodzi burze oraz deszcze umie wyciszyć i ukoić wzdychamy; mogłoby być lepsze :)))  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...