Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Mały żuczek pchał pod górkę
Skrzętnie ulepioną kulkę
Ulepioną w trudzie, znoju
I co z tego, że jest z gnoju?.

Żuczka to jest przedsięwzięcie
Robić kulki, to zajęcie
A że cuchną – wszystkich wkurza
Żuczka wcale – byle duża.

To nie o to wcale chodzi
Że żuczkowi praca szkodzi
Robić kulki, to nie cud
Ale jak on znosi smród?

Opublikowano

Żartobliwy, zgrabny wierszyk.
Dlaczego: " z g…u?", a nie "z gnoju"?
Ten żuczek nazywa się: żuk gnojowy, lub żuk gnojarz, żuk leśny,
chrząszcz z rodziny gnojarzowatych.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Czuję instynktownie, że Autor ma ogromne poczucie humoru :)
Żuczek robi sobie cuchnące kulki i nic sobie z tego nie robi, że one
śmierdzą gnojem - są żuczki na dwóch nogach, które też robią sobie
kulki z innych dwunożnych żuczków - to cuchnie z daleka...ale co tam!

Ot, tak sobie "pomamajaczyłam";
Twoje proste wiersze mają drugie dno.
Fajnie piszesz :)

Serdecznie pozdrawiam :)

Opublikowano

Oj Teresa ,Teresa Twój post mnie bardzo rozśmiesza
i jak pisał Kochanowski-"niby pełno nas a jakby nikogo nie było, bo jedną maluczką duszą tak wiele ubyło". Coś w tym prawdy jest a może i cała prawda. Lubię proste słowa. Ale widzę też Tereso,że nosisz w serduszku jakąś zadrę, uraz- oby to nie była prawda!
Miło,ze wyrażasz swoje opinie. Mam co prawda odpowiedź wierszowaną na tą okazję ale to może
wrzucę jutro.
Dużo uśmiechu. Fajnie,że zaglądasz.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Janie, nic z tych rzeczy, nie lubię pielęgnować "zadr" tylko wiesz...mam wybujałą fantazję, hehe...lubię interpretować na miarę wyobrażeń :))), a przecież po to są wiersze, by je odbierać na rożne sposoby, nawet takie, o jakich autorowi nawet się nie śniło :))

pozdrawiam ciepło :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Mirek... bo cisza, naprawdę bardzo dużo może... tam gada całe "ja".. każdego... Pierwszy wers czytałam trzy razy... :) niecodzienne porównanie... ale ... w kącie przyziemność.. sprowadza na ziemię.
    • @MIROSŁAW C.   tylko się mogę zgodzić z każdym swoim słowem !   dziękuję.   szacunek.    
    • posłuchaj — w kieliszku ląduje ostatni motyl dnia, tłuste palce miasta sięgają po pustkę, a ja — w tym hałasie, w tym łupie świtu — szukam cień Twojego śladu. zimno jak papier, którym piszesz listy życia, piękne są tylko te, co nigdy nie zostaną wysłane. ulice pachną brudem i nadzieją — tak mylną, jak Twoje “kochanie” rzucane między wódką a snem. pamiętasz — jak śmialiśmy się z naszych upadków, jak światło latarni rysowało twoją twarz, bladość wygraną w bittersie i ciszy, a ja zanurzałem się w okrągłym dźwięku Twojego oddechu. ale noc — stara śpiewaczka — wywijała swoje fałszywe miny, i zataczałem kręgi wokół pustego stołu, czekając, że wrócisz z tą melodią na ustach. teraz — w tym barze, gdzie czas płynie taniej niż wino, żegnam Twoje słowa rzucone jak monety na dno budżetu serca, i piję za nas — za dwoje, których miasto pochłonęło, zanim ktokolwiek zdążył wymyślić imię dla „na zawsze”. a jutro — będę kroczyć pod latarnią, która nigdy nie świeci, i zapalę papierosa w miejscu, gdzie Twoje echo śpiewa: „odchodzę, ale zostanę w każdej szkaradnej chwili, w śmiechu, w łzach, w tym drżeniu, które zwie się życiem”. tak — piję, bo życie nie czeka, i piszę, bo cierń nie wybiera rąk, a jeśli świat to bar, w którym ginę — to zamów ostatnią kolejkę, i spójrz, jak gasną światła.
    • Gdy czytam takie treści, to z tyłu głowy mam obawę, że ktoś balansuje na krawędzi życia i śmierci.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ... planu działań nie podam, ale wiedz, że nie jesteś jedyny, który żyje sam (we własnych kątach), ale do licha.... nie sam.. w ogóle. Tylko przemóc się i wyjść do ludzi, do natury...
    • @Wiesław J.K.   Wiesławie.   zaimponowałeś mi swoim wierszem.   zarówno treścią jak i wykonaniem.   brawo.   pozdrawiam :)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...