Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Plecy zgarbione od życia,
które socjalizm połamał,
serce ma żal do świata-
dlaczego to mnie spotkało?

Nie mogę odwrócić losu
wrosłem w kajdany tyranii,
nawet myśli za kratami,
którym podcięto skrzydła.

Za późno to zrozumiałem,
gdyż wszędzie zakłamanie.
Wszystko zostało zabrane
oprócz ołówka i kartki.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



plecy zgarbione życiem
złamane przez sosjalizm
serce ma żal do świata
dlaczego nie mogę
odwrócić losu

w kajdanach tyranii
nawet myśli za kratą
z podciętymi skrzydlami
gdy wciąż wokół trwa
zakłamanie

dopiero zrozumiałem
że wszystko mi zabrano

prócz
ołówka i kartki

Bestio, przepraszam...wczytałam się w Twój wiersz tak po swojemu;
zaciekawił, bo porusza bardzo ważną kwestię;
nie narzucam takiej formy, tylko wyłoniłam to,
co istotne wg mnie, żeby zrozumieć...tak dla siebie:)

serdecznie pozdrawiam :)
Opublikowano

Teresko dziękuję za pomoc, gdyż nie grał mi w 2 miejscach ten wiersz i spojrzałem na Twój i wena me zmysły zakręciła nasuwając inny tok. Jeszcze czegoś brak lub nie brzmi mi wers ale cóż.
więcej zadumy i heh sam sie już pogubiłem

serdecznie pozdrawiam

bestia

Opublikowano

Alunko dziękuję za, jak zawsze miłe słowa i wiarę ale coś jest nie tak ja to czuję z tym wierszem, ale co?pytanie za 100 pt::):):):)

ciepło i serdecznie pozdrawiam, a i dawno tutaj nie wstawiałem wiersza, gdyż za wysokie progi, a ten przez pomyłkę tu jest pomyliłem działy a lubię tylko warsztat, gdyż tutaj za wiele mędrców, więc nie dla mnie miejsce Lubię Cię Alunka, tylko za co? Za wiarę w litery buzka w czółko po przyjacielsku:):)


bestia

Opublikowano

wers 1 i 2 - zdecydować się - albo plecy zgarbione, albo połamane ;)
wers 3 - banalne "serce"
wers 4 - no system, panie podmiocie, system...

Potem już lepiej, jednak przyznam się, że nie chciałbym już słyszeć słowa "socjalizm" współcześnie. Szczególnie, że w tym momencie cenzurują Chiny - jak widać czerwone monstrum długo dogorywa...
Razi mnie jednak wykonanie, szczególnie 1 strofy.

Pozdrawiam.

Opublikowano

M Krzywak plecy zgarbione przez zycie, a połamane przez socjalizm to dwie różne kwestie.
Pierwsza dot. wyzysku szarej masy przez były ustrój komunistyczny, druga jest wyraźna przemoc np SB. Serce może i jest banalne, ale dlaczego się urodziłem w komunizmie raczej nie jest banałem, gdyż ludzie zyjący jako demokraci, liberałowie itd byli pokrzywdzeni tylko przez to że urodzili się na ziemiach splugawionych przez kontrolę nawet umysłów. Myślę, że to wyjaśni pierwsza strofę, co potwierdza w 4 strofie system ale zniewolonych mas.

Odnośnie wykonania to nie potrafię inaczej pisać, jednak wiem, że nie każdemu musi się podobać, więc pozostawiam to dla odbiorcy i skoro szwankuje forma i nie przypadł do gustu to chwała za to, gdyż nie lubię samych pozytywów. Cenię krytykę , więc tylko mogę schylić głowę.

Serdecznie pozdrawiam za wnikliwy komentarz

bestia

Opublikowano

Wasilewski może i jest dosłowny na pierwszy rzut oka, gdyz głębia tego wiersza jest bez dna.
Przekaz może i prosty ale zawierający wiele i to bardzo wiele historii, jak i losy ludzi pokrzywdzonych przez despotyczne rządy w postaci kochanego socjalizmu.

Jednak serdecznie pozdrawiam i dziekuję za przeczytanie i opinię

bestia

Opublikowano

mnie nie razi "socjalizm" Jako wyraz też nie:) Były takie czasy i nawet jeśli nie będziemy wymawiać tego wyrazu, to i tak nie zdołamy zatrzeć tego co było nam dane przeżyć:)
Na pewno jest w wierszu dużo oczywistości i może wlaśnie dlatego tyle prawdy? Srdecznie pozdrawiam.:)) Ewa.

Opublikowano

Ewa miło Cię gościć i serdeczne podziękowanie za przeczytanie, komentarz i wizytę

Wiersze typu historycznego, czy opiewającego życie w dosłowności tego słowa są ciężkie do napisania, gdyż nie ma za wiele możliwości np stosowania metafor. Zresztą nie o to chodzi, pamięć o ludziach straconych, jak np Akowcy powinna wciąż żyć, gdyż wtedy i oni żyją

Ciepło i serdecznie pozdrawiam

bestia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
    • @Maciek.J Nasza Polska jest piękna= cała. dzięki @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Naram-sin  dziękuję.   @Alicja_Wysocka dziękuję @Jacek_Suchowicz piękny Twój wiersz @Roma, @Rafael Marius, @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję bardzo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...