Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

a ty trzymałaś w ramionach jakiegoś martwego żołnierza
bez prawej ręki i krzyczałaś znał go ktoś? i teraz
jest bezimienny, wy chamy
. to było na plaży, niewyschniętej jeszcze
po przypływie, który zabrał większość ciał. oczy rosły ci bardzo szybko
na podobieństwo ojca, który też tutaj był i też dostał odznaki. żołnierza
pośmiertnie ochrzciłaś Łazarzem i odeszłaś, żeby dać mu czas na
zmartwychwstanie. gnił w oczach, przedawniał się i zostawiał plamy na sukience.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wojna rzecz straszna. każda katastrofa, także ta pojedynczego człowieka - jeszcze straszniejsza. bo, właściwie, za Stalinem - śmierć jednostki to tragedia, milionów - statystyka.
Opublikowano

okrutny, niepokojący wiersz. świetny.
jedynie przyczepiłabym się tego "zmartwychwstania", które niejako automatycznie
kojarzy się z łazarzem. no i można się go domyśleć, a szkoda, żeby to psuło tamto.

ale nie marudzę :P pamiętaj, nic nie szkodzi ;*
angie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no ale Żelka, słuchaj. jak wywalę zmartwychwstanie, zostawiając czas - zostanie sens czasu, ale nie zrobi mi przerzutni do następnego wersu o gniciu. poza tym, wstawanie z nieżywych spina mi tutaj dużo rzeczy. muszem, po prostu muszem zostawić ;)

dzięki, że przyszłaś.

pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja najpierw taka czepialska uwaga, że po to żołnierze noszą nieśmiertelniki, żeby nie pozostać bezimiennymi, i jeśli strona logiczna wiersza jest tu istotna to może ta moja uwaga się przyda :)

A wiersz znakomity i gotowy. Ja to od razu widzę plażę Omaha (miałem kiedyś małego świra na tym punkcie:) Fantastyczne, filmowe obrazowanie przechodzące niepostrzeżenie w refleksyjną pointę. Która też zresztą obrazowa i dlatego zachwyca tym bardziej. Eksperymentu nie widzę tu żadnego, ale widzę za to
Świetny wiersz
Pozdrawiam
Adam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to może załóżmy, że dziewczynka nie umie czytać, co? bo jak mi się wiersz logicznie przewróci na plecy i zacznie pokwikiwać - nie będzie fajnie ;)

dziękuję bardzo, szczególnie cieszę się z prywatnego skojarzenia, bo te są dla czytelnika ważne.

pozdrawiam.
Opublikowano

Udało Ci się, Rachel, stworzyć klimat i obraz. Wiersz brzmi, płynie. Super.
Gdyby to nie sprawiło kłopotu - wyjaśnij mi proszę rosnące szybko oczy, bo obraz, który mi tu chodzi po głowie jakiś taki trywialny mi się wydaje.

Opublikowano

Mnie ten wiersz kojarzy się z książką Ericha Marii Remarque'a,
pt. "Na Zachodzie bez zmian". Teraz jest jeszcze wiele innych książek
o okropnościach i bezsensie wojny, ale ta, była jedną z pierwszych, jakie na ten
temat czytałam i zrobiła na mnie, duże wrażenie.
Podobne odczucia wywołał u mnie ten wiersz.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Rachel! Wracałam tu wiele razy. Mnie też kojarzy się z "Na Zachodzie bez zmian". Każda wojna jest największym złem ludzkości. Historia kołem się toczy i ... okropności wojen się powtarzają. Dobry wiersz. Nie można przejść i zapomnieć. Sam przez się budzi refleksje.

Serdecznie pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie spodziewałam się. witam w moich skromnych progach, serdecznie witam ;)

oczywiście, że wyjaśnię, i najpewniej ta trywialna interpretacja jest prawidłowa. rosnące oczy to wyraz przerażenia, a odwołanie do ojca jest z kolei świadectwem o przyspieszonym kursie dojrzewania (więc oczy rosną właściwie na dwa sposoby ;))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


brałam się ostatnio za powyższego bajarza, ale jakoś nie idzie. może to jeszcze nie czas, może nastrój nie ten. spróbuję później.

dzięki, Babo, za odwiedziny i pozostawienie swoich ważnych, czytelniczych odczuć ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


o, jak się cieszę. tym bardziej, że nie było zgłoszeń o trudnościach interpretacyjnych (oprócz oczu, ale nic z ciężkiego, fundamentalnego kalibru ;))
naprawdę bardzom szczęśliwa, że wzbudza refleksje.

dziękuję.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...