Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

słuchaj panienko

Jarek_Rendzio
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jarek_Rendzio

Jarek_Rendzio

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

słuchaj panienko
ogłuchła niewiele do niej dociera
nie bajki to ni sen otwórz oczka proszę prędko
dziewczęce marzenie umiera

twój powóz konie strojna kwieciem kareta
czy widzisz dobrze mgłą jaką osnute
blask złota biel z czernią spleciona
ona nie widzi letarg jakby uśpiona
nie budzą jaźni kopyta stalą okute
jest ślepa zmysły zatraca biedna kobieta

z najczystszych uczuć pięknych
owianych mgielnym tiulem
wspomnienie chwil namiętnych
pożegnać przyjdzie z bólem

panienka bezwiednie kroczyć chce w hipnozie
mknąc ku przeznaczeniu w kwiecistym powozie
nie czuła na prośby w zmysły zubożała
konających marzeń dostrzec swych nie chciała


chrząknięciem przeszkodzi snom tym fiakier stary
wyrwie w rzeczywistość wróci z sennej mary
słysząc szloch złowróżbny, płaczek chór żałobnych
wiedziona posępnym uczuciem dziewczyna
złoży garść w modlitwie pocznie rozmyślanie
cóżem uczyniła w zmysłach zniewolona
karawana kalią, kirem wyścielona
złotą nitką tkane w szarfie pożegnanie
mistrzu ceremonii rytuał zaczyna
idzie utykając pośród płyt nagrobnych
przygnębiony stangret mała urna w przedzie
dziewczę podświadomie za nią wzrokiem wiedzie

pyta w głos żałobnych kto spoczął w trumience
odpowiedź wyczyta w lśniącej łzy stangreta
miejsce w niej wypełnia uczuć tych wspomnienie
które to onegdaj czyste w białej szatce
jako żonie dano a następnie matce
dzisiaj splugawione zdały kresu tchnienie
winna jest ich śmierci fałszywa kobieta
skryta jako kryształ w nadobnej panience

I.Chmara

I.Chmara

Opublikowano
Opublikowano

Witam, chciałabym sie z tobą podzielic swoimi refleksjami, jezeli chodzi o poezję wspołczesną.Co to jest?Jestem przerazona,po wielu latach zaczęłam powoli wchodzic we wspołczesny swiat tworczy, poetow, czy moze ludzi ktorzy się za takich uwazają,i jakby ktos nagle zmienił swiat, swiat poezji, cudownych melodii ktore dają cos więcej jak tylko łamanie sobie głowy , i przemysliwan jak podły jest ten swiat i jak okrutny a moze nawet bezwartosciowy.Oczywiscie mozna tez tu znalezc utwory mniej więcej trochę przypominające , czym powinna byc poezja.
Melodią, językiem ktory mozna zrozumiec,ktory MOWI, a nie bełkocze.
Czy naprawde swiat się tak zmienił?
Moze nie mam racji, nie chcę nikogo obrazac,ale wiem jedno, ze poezja to mowa wnętrza, mowa piękna, a nie mowa przypodobania się innym.
Niestety w wielu utworach widzę tylko jedno:im bardziej skomplikowany czy „odwazny“ wiersz tym „lepszy“.Hej ludzie, co jest z romantyzmem, z miłoscią i pięknem swiata?Nie swiat się zmienia ale ludzie, ktorzy coraz bardziej sie komercjalizują?
Proszę o odpowiedzi, chcę uwierzyc ze się mylę, ze piękno umarło…

Przepraszam za pisownię, jestem za granicą i nie mam polskich znakow.

Ja Aqua

Ja Aqua

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak dobrze, że ktoś myśli podobnie jak ja, jak dobrze, że moje myślenie nie odstaje. Jakże się z Tobą zgadzam, że wielu twórców tak bardzo podąża za modą i próbuje jakichś nowotworów, byle przypodobać się krytykom. A przecież poezja to emocje, impresje nie tylko wystudiowana poprawność. Czasem więcej bełkotu jest w formie przyciętej wg szablonu niż
w rozemocjonowanej treści. Ile jest liryki w liryce?
Przepraszam jeśli zakręciłam. Pozdrawiam ciepło. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      Pragnienia.

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      Pod wiekowym ciałem świat mój zawirował  rozlał się pod sufit i jak morze szumi oczu twoich błękit rozpromienił nicość  roztrzepał powieki obficie zrumienił.    Natarł z siłą wzgórki drodze się pokłonił  jak spóźnione płatki spadały do dłoni  jak spragnione kwiaty soki zasysały tak widziałem głębię w świetle nocy stały.    Trwały ideały waliły pomniki  przez rozgrzane tafle serca przebiegały  tak zaległy w sobie jak pooddychały mocą dłoni wzeszły i razem dyszały.    
    • Kamil Olszówka
      Czerwonoarmiści

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Wokół sami czerwonoarmiści... Brudni, zawszeni, pijani, Zewsząd słychać głośne ich krzyki, Przecinają pochmurne niebo z ich pistoletów strzały…   Zewsząd same przekleństwa, Wzajemne głośne się przekrzykiwania, Prymitywna sowiecka dzicz rozochocona, Mająca w pogardzie boskie i ludzkie prawa…   Szorstka dłoń zaciśnięta na szyi, Bezlitosnego oprawcy wzrok dziki, Potęgujące grozę rubaszne ich śmiechy, W rosyjskim języku chamskie docinki,   Brzuch przyciśnięty kolanem, Wszelkie wyrwania się próby daremne, Miotane wściekle wyzwiska obelżywe, Przesuwające się po ciele brudne ich ręce,   Nieznośny odór samogonu, Smród ruskich papierosów, Z spękanych i obślinionych żołdaków ust, Budził stłumiony wymiotny odruch,   W twarz wymierzony policzek, Młodej dziewczyny urwany jęk, Zdarty z szyi złoty łańcuszek, Wokół na ziemi guziki rozsypane…   A z tysięcy bezbronnych Polek oczu łzy, Zdławiony szloch w gardle więznący, Dłonią na ustach stłumiony krzyk, Pośród bezmiaru okrucieństwa płacz cichutki…   Pomocy znikąd!... A wokół sama sowiecka swołocz, Do skroni zimna przyłożona broń, Zadany pięścią bolesny cios…   I tylko cicha paniczna modlitwa, W sercu z wolna gasnąca nadzieja, Gdy każda niepewności sekunda, Zdawała się całą wieczność trwać…   I tylko strach paniczny, Nieludzki, odbierający zmysły, Wbijając się swymi szponami, W umysły dziewcząt przerażonych,   Serce każdej z nich przeszył, By wkrótce w wspomnieniach bolesnych, Przez resztę życia się tlić, Pozostając ukryty w podświadomości…   Bezmiaru nieludzkiego okrucieństwa, Na zajmowanych przez sowietów obszarach, Doświadczyła niejedna młoda Polka, Topiąc swą rozpacz w niezliczonych łzach…   Oswobodziciele rzekomi, Naprawdę mściwi bezlitośni kaci, Zasiali swymi okrutnymi czynami, Strach jakiego niepodobna opisać słowami,   Ludzie ci prymitywni i dzicy, Na polskiej ziemi czując się bezkarni, Niewysłowionych okrucieństw się dopuścili, Zastraszaniem i groźbą zacierając ich ślady…   Lecz nam nie wolno zapomnieć, Bólu tysięcy młodych tych Polek, Które w latach wojny nieludzkiej, Sowieckich żołnierzy padły łupem.   O ich niewysłowionym cierpieniu, Winniśmy dziś mówić całemu światu, Przypominając nieukojony ich ból, Pokłosiem będący zdrady aliantów.   By zachłyśnięty nowoczesnością świat, Choć przez chwilę się zadumał, Nad tym jakie sowiecka Rosja, Piekło tysiącom Polek zgotowała.   By ich niezliczone tragedie, Z historii nigdy nie były wymazane, A krzyż jaki niosły przez całe życie, Dla cywilizowanego świata był sumienia wyrzutem…   - Wiersz poświęcony pamięci kilkudziesięciu tysięcy Polek które w latach II wojny światowej i po jej zakończeniu padły ofiarą sowieckich gwałtów.      
    • Robert Witold Gorzkowski
      Umowa o dzieło

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @huzarc idealnie przemawia do wyobraźni. 
    • W_ita_M.
      As pomaca mopsa

      Przez W_ita_M. · Opublikowano

      Karby do gza: zgody brak.     Potworkom Ana: koziołkom smok łoi z oka na mokro. Wtop.     Asa pomaca mop: pomaca mop Asa.    
    • W_ita_M.
      Jeno z suszonej

      Przez W_ita_M. · Opublikowano

      Pyskaty pan: napy tak syp.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...