Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

słuchaj panienko

Jarek_Rendzio
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jarek_Rendzio

Jarek_Rendzio

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

słuchaj panienko
ogłuchła niewiele do niej dociera
nie bajki to ni sen otwórz oczka proszę prędko
dziewczęce marzenie umiera

twój powóz konie strojna kwieciem kareta
czy widzisz dobrze mgłą jaką osnute
blask złota biel z czernią spleciona
ona nie widzi letarg jakby uśpiona
nie budzą jaźni kopyta stalą okute
jest ślepa zmysły zatraca biedna kobieta

z najczystszych uczuć pięknych
owianych mgielnym tiulem
wspomnienie chwil namiętnych
pożegnać przyjdzie z bólem

panienka bezwiednie kroczyć chce w hipnozie
mknąc ku przeznaczeniu w kwiecistym powozie
nie czuła na prośby w zmysły zubożała
konających marzeń dostrzec swych nie chciała


chrząknięciem przeszkodzi snom tym fiakier stary
wyrwie w rzeczywistość wróci z sennej mary
słysząc szloch złowróżbny, płaczek chór żałobnych
wiedziona posępnym uczuciem dziewczyna
złoży garść w modlitwie pocznie rozmyślanie
cóżem uczyniła w zmysłach zniewolona
karawana kalią, kirem wyścielona
złotą nitką tkane w szarfie pożegnanie
mistrzu ceremonii rytuał zaczyna
idzie utykając pośród płyt nagrobnych
przygnębiony stangret mała urna w przedzie
dziewczę podświadomie za nią wzrokiem wiedzie

pyta w głos żałobnych kto spoczął w trumience
odpowiedź wyczyta w lśniącej łzy stangreta
miejsce w niej wypełnia uczuć tych wspomnienie
które to onegdaj czyste w białej szatce
jako żonie dano a następnie matce
dzisiaj splugawione zdały kresu tchnienie
winna jest ich śmierci fałszywa kobieta
skryta jako kryształ w nadobnej panience

I.Chmara

I.Chmara

Opublikowano
Opublikowano

Witam, chciałabym sie z tobą podzielic swoimi refleksjami, jezeli chodzi o poezję wspołczesną.Co to jest?Jestem przerazona,po wielu latach zaczęłam powoli wchodzic we wspołczesny swiat tworczy, poetow, czy moze ludzi ktorzy się za takich uwazają,i jakby ktos nagle zmienił swiat, swiat poezji, cudownych melodii ktore dają cos więcej jak tylko łamanie sobie głowy , i przemysliwan jak podły jest ten swiat i jak okrutny a moze nawet bezwartosciowy.Oczywiscie mozna tez tu znalezc utwory mniej więcej trochę przypominające , czym powinna byc poezja.
Melodią, językiem ktory mozna zrozumiec,ktory MOWI, a nie bełkocze.
Czy naprawde swiat się tak zmienił?
Moze nie mam racji, nie chcę nikogo obrazac,ale wiem jedno, ze poezja to mowa wnętrza, mowa piękna, a nie mowa przypodobania się innym.
Niestety w wielu utworach widzę tylko jedno:im bardziej skomplikowany czy „odwazny“ wiersz tym „lepszy“.Hej ludzie, co jest z romantyzmem, z miłoscią i pięknem swiata?Nie swiat się zmienia ale ludzie, ktorzy coraz bardziej sie komercjalizują?
Proszę o odpowiedzi, chcę uwierzyc ze się mylę, ze piękno umarło…

Przepraszam za pisownię, jestem za granicą i nie mam polskich znakow.

Ja Aqua

Ja Aqua

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak dobrze, że ktoś myśli podobnie jak ja, jak dobrze, że moje myślenie nie odstaje. Jakże się z Tobą zgadzam, że wielu twórców tak bardzo podąża za modą i próbuje jakichś nowotworów, byle przypodobać się krytykom. A przecież poezja to emocje, impresje nie tylko wystudiowana poprawność. Czasem więcej bełkotu jest w formie przyciętej wg szablonu niż
w rozemocjonowanej treści. Ile jest liryki w liryce?
Przepraszam jeśli zakręciłam. Pozdrawiam ciepło. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Zaduszki

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @tie-break To piękny, poruszający wiersz. Uchwyciłaś tę szczególną atmosferę listopadowych odwiedzin na cmentarzu, gdzie spotykają się intymność, rytuał, pamięć i przemijanie. Szczególnie trafia we mnie "Obraz spękań przechodzących z nagrobków na dłonie" – to metafora, która fizycznie pokazuje, jak czas dotyka wszystkich, jak jesteśmy połączeni z tymi, których wspominamy. To bardzo cielesne i prawdziwe. A także pytanie dziecka – przychodzi "nie wiadomo skąd", ale oczywiście wiemy skąd. To pytanie, które rozbija całą uroczystą powagę wizyty i dotyka sedna - prostota dziecięcego niepokoju o ciepło, o troskę. To pytanie brzmi jak echo wszystkich naszych dorosłych pytań. Wiersz bardzo wzrusza.
    • Berenika97
      Przystanek końcowy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon TracyZnowu przypominasz mi nowelę  Edgara Allana Poe.   
    • Berenika97
      Poezja i słowa

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Świetnie łączysz tu konkret z abstrakcją. Szczególnie mocne jest to napięcie między poezją a praktyką życia, między słowem a czynem. Ta puenta "Trzeba się przemóc , Aby coś móc" - zwięzła i celna. I cała ta ironiczna gra z "panem profesorem" dodaje wierszowi pazura.      
    • Berenika97
      z ogłoszenia

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Dla mnie to czuły wiersz o miłości. "Życia ci meblować nie będę" - ta deklaracja na samym początku mówi więcej o szacunku niż tysiąc wyznań - nie chcę ci mówić, jak żyć. Ale mogę ci dać słowa. I potem ta propozycja - tak ostrożna, tak pełna troski - rozłożona na "kilka kątków". Nie wielkie gesty, ale małe codzienności: fotel, koc, kromka chleba, filiżanka herbaty. To dokładnie tak wygląda prawdziwa bliskość - nie w deklaracjach, ale w tym, co drobne i codzienne. A to "mogę?" na końcu - pytasz o pozwolenie. Nawet ta bliskość, ta troska - one muszą być chciane. To wiersz o tym, jak być blisko, nie naruszając granic. Jak dawać, nie narzucając. Piękny.
    • Katarzyna Anna Koziorowska
      Ciężar iluzji

      Przez Katarzyna Anna Koziorowska · Opublikowano

      Nie znam imion Twoich wspomnień. Nie rozumiem ciszy, co zastępuje puste godziny. Pozostanę tu, żebyś pożegnał sny. Moje łzy czekają na prawdę – tę zapisaną w zatrutych gwiazdach.   Milczenie jest najlepszym alibi – dzięki niemu unikniesz krzyku i zawziętych łez. Twoje niebo jest dziś przygniecione chmurami – słońce szuka drogi na skróty.   Być może nauczę się, żeby nie wierzyć Twoim wspomnieniom; to, co spodziewa się kresu, pozostanie na zawsze.   Z nieba sypią się kamienie – jesień spóźni się dziesięć minut. Otwieram szeroko okno – na parapecie czeka księżyc, obleczony w kir.   Może napotkam tę jedyną gwiazdę, jakiej zadedykuję ciąg dalszy? A może zrozumiem ziemię, co znosi ciężar moich iluzji?

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...