-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 16 222
cieszmy się każdym nowym dniem
nie martwmy się że noc go dogania
cieszmy się wszystkimi krajobrazami
przez obie pory barwnie upiększane
cieszmy się swoimi konturami od
wieczora do samego rana kochanie
nasze niech będzie przykładem dla
księżyca i gwiazd i innych rajem
cieszmy sobą wszystkich zagubionych
którym los połamał ich drogowskazy
może nasza radość uraduje zaprowadzi
gdzieś tam gdzie sens swój odnajdą
cieszmy się każdą najmniejszą chwilą
radujmy się nią ze wszystkimi ludźmi
spotkanymi na swojej jedynej drodze
która zaprowadzi nas w nieznane0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 50 odpowiedzi
- 1 004 wyświetleń
-
- 40 odpowiedzi
- 757 wyświetleń
-
- 36 odpowiedzi
- 849 wyświetleń
-
- 33 odpowiedzi
- 728 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 567 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez janofor · Opublikowano
Jak cię zwą? Czarnym proszkiem na białej koszuli. Potknięciem w holu, gdy cisza grobowa grzebie zawarte przed ołtarzem faux pas. Poczekaj proszę, chcę by wszyscy wyszli. Albo morderstwem, które ogłoszono najbrutalniejszym na całym Mazowszu aktem miłości istoty najdroższej sercu ofiary — komentuje gorąco... Mam na imię strach — zjadacz białych chlebów, tłustych wiejskich kur i brudnych gołębi. Mam na imię lęk — badacz fenomenów ległych u podstaw, jak pijanych zręby. Mam na imię Trzy — tylko proszę nie mów mi po imieniu, tylko proszę nie krzycz. -
Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano
Polska* przekaże więcej pieniędzy na pomoc Palestyńczykom ze Strefy Gazy i jak przekazał rzecznik Ministerstwa Spraw Zagranicznych - Paweł Wroński - do specjalnej agencji Organizacji Narodów Zjednoczonych z polskiego budżetu - w dwutysięcznym dwudziestym piątym roku - trafi na ten cel milion dolarów więcej, a rok wcześniej na pomoc Palestyńczykom Polska przeznaczyła blisko osiemnaście milionów dolarów. Źródło: Wirtualna *zrobiłem drobną edycję - treść bez zmian i jak widać - warto wywierać presję na każdy rząd Łukasz Wiesław Jan Jasiński -
Przez piąteprzezdziesiąte · Opublikowano
O i tu mi się podoba :) -
Przez yfgfd123 · Opublikowano
Nazwałbym to moim pierwszym romansem z przemijalnością. Miałem wtedy może z 11 lat, mroźne jesienne poranki zazwyczaj zajmowała mi droga do szkoły przez szeregi posowieckich bloków, szarych, nieprzyjemnie nastawionych, ale proletariacko autentycznych. Pośród nich, już niedaleko szkoły zawsze stała ona - niska i ruda, przytłoczona między blokami, jakby szukała przy nich schronienia przed wszędobylskich wiatrem. Otaczała ją aura tajemniczości, która działała cuda w moim nastoletnim mózgu, aczkolwiek nie miałem nigdy w sobie na tyle odwagi aby uczynić przed nią pewny ruch, dopiero przy niej zaczynałem czuć w kręgosłupie pierwsze przymrozki października, przyśpieszać swój krok oraz naciągać czapkę. Oczywiście nie oznaczało to, że mi się nie podobała, od zawsze miałem tendencję do ukrywania mojego zainteresowania, ze wstydu czy strachu, efektywnie kopiąc pod sobą dołki w relacjach z innymi. Moje podchody zacząłem jeszcze przed pierwszym śniegiem, z początku ostrożnie zmieniłem swoją trasę do szkoły tak, aby przechodzić tuż przed nią, czekając aż jej oczy, kiedyś pewnie zeszklone, dzisiaj wyznaczające jedynie dwa ciemne punkty na frontowej fasadzie, spotkają się z moimi, obiecującymi dawno zapomnianą młodzieńczą energię. Wkrótce zacząłem chodzić do szkoły również w soboty - przynajmniej tak pomyśleliby moi sąsiedzi, bowiem do szkoły nigdy nie dochodziłem. Siadałem na ławce po drugiej stronie chodnika, starając się docenić to jak działało na nią dojrzałe, południowe słońce, odkrywając nowe zakamarki, podnosząc przede mną grama jej spódnicy. Wcześniej niedostrzegalne cienie raz nadawały jej ponury, niedostępny charakter, raz zapalały ją całą namiętnością, rudą zalotnością, tą samą która rozpalała moje blond włosy, tą samą która pozostawiała ciepłą sensację na mojej skórze. Już wtedy wiedziałem, że nie zadowolę się samym wzrokiem, że krótkie upalne momenty w kwiecie jesiennego dnia nie tylko za niedługo zanikną, ale że nawet w przyszłym roku, będą jedynie półcieniem spełnienia mej żądzy. Moje ciało po raz pierwszy domagało się ostatniego ze zmysłów, poczucia bliskości i zjednoczenia wcześniej jeszcze przeze mnie nie zaznanych, wiedziałem że będę musiał ułożyć plan, jak do tej jedności doprowadzić, jak wreszcie, raz na całe życie, pozwolić sobie na śmiały ruch. -
Przez piąteprzezdziesiąte · Opublikowano
Och, te róże z karpiowymi usteczkamiZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się