Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w komunikacji miejskiej

kiedy naprzeciw mnie siedzą ruda i brzydal
brzydcy i rudzi ale dla siebie

kiedy gapię się na białą mini oblizuję
twarz dwa razy nie odrywając myśli niech wie

kiedy nie mam nic do pisania

2008

Opublikowano

Muszę stwierdzić, że ten wiersz bardzo mi przypadł
do gustu, zaciekawił, zainspirował.
Mam przekonanie, że masz Autorze spore poczucie humoru,
nie weźmiesz babie - za złe, babskiego spojrzenia na
tę samą sprawę:

"Najbardziej jestem kobietą

w komunikacji miejskiej

kiedy naprzeciw nas siedzi rudy stary brzydal
nic nie mamy do niego poza tym że jest obleśny

kiedy gapi się na białą mini oblizuje
twarz dwa razy nie odrywając wzroku

niech wie

że nie przez pomyłkę rozchylam uda
niech się ślini"

Pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Baba Izba,
zostałaś gwiazdą pod moim wierszem, zniszczyłaś mnie, nigdy Ci tego nie wybaczę:P

złamane skrzydło,
racja, dobrze, że nie łabędź.

kasiaballou,
uczę się właśnie... do egzaminu.

teresa943,
no dzięki:P

Tomasz Piekło,
może kiedyś jeszcze do tego przysiądę.

Judyt,
trudno.

Dzięki za komentarze, pozdrawiam (Babkę Izdebkę podwójnie)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Skruszona przepraszam najmocniej jak umiem, proszę o łaskawość i zrozumienie,
to był impuls, jedna chwila, jedno zapomnienie.
Ty Mr.Żubr byłeś, jesteś i będziesz Wielki, a ja - cóż, wygłupiłam się!
Dziękuję za podziękowanie, jeszcze nikt, mi nigdy - tak ciepło - a ja?
Obiecuję poprawę.
Twój wiersz, moim zdaniem - świetny!
Serdeczności - baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Skruszona przepraszam najmocniej jak umiem, proszę o łaskawość i zrozumienie,
to był impuls, jedna chwila, jedno zapomnienie.
Ty Mr.Żubr byłeś, jesteś i będziesz Wielki, a ja - cóż, wygłupiłam się!
Dziękuję za podziękowanie, jeszcze nikt, mi nigdy - tak ciepło - a ja?
Obiecuję poprawę.
Twój wiersz, moim zdaniem - świetny!
Serdeczności - baba
No. Tak lepiej.

:D

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • To jest zbiór cząstek, z których każda stanowi zamknięty obraz, sama w sobie i sama dla siebie.  Zawarte w tych cząstkach impresje są bardzo ładne (pomijając rozedrgane powietrze - mam uczucie poetyckiego déjà vu po przeczytaniu), ale brakuje mi czegoś, co połączyłoby je w całość, czegoś więcej niż pustynna tematyka. Widoczna wprawdzie jest oś czasu (brzask - potem zamknięcie dnia), lecz choć wiersz krąży po różnorodnych obrazach, wydaje się bardzo statyczny. Metafory zlewają się ze sobą i w rezultacie żadna nie może w pełni się rozwinąć w wyobraźni odbiorcy i zrobić mocnego wrażenia - może to też wina tego, że utwór jest dość długi. Pierwsze pięć cząstek opiera się na tej samej formie gramatycznej: posypują, błyszczą, wznoszą, łamią, smakują - od pewnego momentu monotonia zaczyna się w irytujący sposób kumulować. Są dwie opcje - zastanowić się, jak głębiej połączyć ze sobą te obrazy, jak stworzyć między nimi jakiś dialog i jakieś interakcje, ewentualnie - zrobić z tego cykl miniatur, wtedy każda cząstka nabierze wyjątkowego wymiaru, bo nie będzie się kisić w jednej beczce z pozostałymi. A przypomniało mi się, że też kiedyś coś o pustyni chodziło mi po głowie; jak znajdę, to może wrzucę w ramach kręgów na wodzie.
    • W dłoniach trzymam pieczęcie echo niesie zaklęcie:   - Wy, którzy spojrzeniem karzecie zuchwałych - Wy, którzy oddechem kruszycie skały - Wy, którzy trwacie w cieniu Wzywam was po imieniu!   - Lucyferze, stań po mojej prawicy - Astarocie, zasiądź po mojej lewicy - Belzebubie, krocz przede mną - Belialu, ukaż się za mną   Duma, Próżność Żarłoczność i Arogancja Dziś w cztery świata strony Wysyłam was potępionych   Niech ogień wszystko spopieli Ziemia niech kości wybieli Niech woda szczątki pochłonie Powietrze niech truchłem wionie   W dłoniach trzymam ORDO SERVORUM SATANAE   Dies Irae! Dies Irae!
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Czy aby na pewno?
    • To nie tyle opowieść o kremacji w ujęciu współczesnym, a bardziej podróż do odległych czasowo kultur, gdzie dokonywano ciałopalenia głównie ze względów praktycznych. Było to powszechne np. u ludów koczowniczych, podczas gdy tradycyjne grzebanie zwłok powiązać można z osiadłym trybem życia. (W pierwszych miastach neolitycznych, w Jerychu czy Çatalhöyük zaczęto zakopywać zmarłych członków rodziny pod podłogą domostw). Rozsypanie prochów (popiołów) i ich ponowne wkomponowanie w obieg materii (biologiczny) może mieć dla szczątków doczesnych znaczenie analogiczne do rozpłynięcia się duszy w boskim (czy kosmicznym) absolucie.
    • Ja bym poszedł bardziej radykalnie  i w ogóle zrezygnował z rymowania. Wtedy spokojnie można wyrzucić mnóstwo słów - zapychaczy, które się umieszcza po to, aby linijkę czymś nabić.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Kontekst znakomicie wbudowany w treść wiersza.     Celne podsumowanie z rozpisaniem na role misji poety.   "patrzać" - podejrzewam, że to celowo użyty archaizm, użyj może kursywy, żeby to podkreślić.   Tak ogólnie, to dobry pomysł na podjęcie dysputy z romantycznym ideałem poezji; może to już było, ale każdy ma prawo po swojemu, jeśli da radę inaczej, niż poprzednicy.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...