****

[Anna_M.]

życie na przykład wybrało dla siebie cyfrę Trzy (dlatego w marcu się odradza)
i przez nią się mnoży, kiedy symbolicznie zawijasz palec w złoty brzęk miłości
i przez nią się dzieli, kiedy z zaskoczenia rozkruszam gładkie lustro normalności
i od niej się odejmuje, kiedy kuszę pajęczyny, snute przez czarne, niskie wzrostem
wdowy w podejrzanych miejscach, w podejrzanych miejscach

ale tylko raz naprawdę
odejmuje się tylko raz

pomiędzy jawą a snem węży się niepoznane, tak, jeden element trójkowego systemu
zawsze jest niepoznany, taki też zostanie, mój zaklinaczu czasu
bo człowieka też jest jakieś trzy, z pewnością, jeden dobry, dwa zły i trzy słodko –
- gorzki
i strony świata są trzy, bo zachód prawdopodobnie jest perwersyjnie zmyślony

i gdzieś żyją trzy osoby, które potrafiłbyś nie tylko pokochać, lecz jeszcze kochać
mówię to i już wiem, że jesteś słodko – gorzki, bo nie pytasz gdzie to i kto to, o to

lecz wiesz o trzech cechach,
szukasz tej troistej zbitki,
trzech kolorów głównych
bo dwuwymiarowość pełnią nie jest
a kwadrat nadal nosi znamię klatki

toczysz się, bo to właściwe kołom, wyznaczonym przez trzy
punkty, tarczom zegara świętego, wskazówkom świeckiego
toczysz się, bo tylko koło możesz ogarnąć w sposób płynny
toczysz się by szybciej ujrzeć s w o j ą świętą trójcę

raz dwa trzy szukasz ty

[Witold Marek]

Trójkowy temat wart poetyckiego traktatu, nawet i w postaci tomiku, a dobro, zło i słodkogorzkość człowiecza - osobnego poematu; ale i tak jakoś podoba mi się w czytaniu pełnym zastrzeżeń, choć właściwie tylko formalnych. Jednak to nie sztuka "przełożyć" czyjeś pomysły na własną modłę. Sztuką jest próbować wejść w czyjś świat poetycki; ale za mało mam tu Pani wierszy, by mieć przez co przejść.

Żeby napisać długi wiersz, trzeba mieć albo tupet (żeby rozciągać to, co da się zgrabniej sprecyzować), albo naprawdę mieć - i umieć - co przekazać w obrębie jednego tekstu, nie odmieniając przez kolory, czas i miejsca tego samego. Tak uważam. I myślę, że to się w tym wierszu jakoś udaje, choć sam czuję tu i tam dysonanse (ostatni wers w ogóle mnie szczypie...).

Jest wiele udanych, doskonałych formalnie tekstów, z których nic w głowie po chwili nie zostaje - i są takie, które nawet "błądząc" stylistycznie czy gubiąc puentę jakoś ciągną się za nami przez czas dłuższy. Staję po stronie tych drugich, bo to nie dziedzina ścisła na szczęście. I wstawiam do ulubionych wiersz, który długo mnie wręcz denerwował.

[Lourds Nowak]

Jestem zachwycona tym wierszem. Pozdrawiam. Czuję się tak, jakbym zrozumiała go do końca, czyli zrozumiała Ciebie. Sorry, że Twoje wiersze oceniam przez pryzmat własnego egoizmu, własnego ja, ale w tej chwili chyba tak jest, że jeżeli do człowieka coś nie dotrze za pierwszym razem, to już później nie ma szansy, przez natłok docierających bodźców. To miłe w wierszu znaleźć siebie (mnie) wtedy, gdy nie jest nachalny marketingowo. Forma świetna. Prawdziwa perełka. Wybitny.

[Lourds Nowak]

Jestem zachwycona tym wierszem. Pozdrawiam. Czuję się tak, jakbym zrozumiała go do końca, czyli zrozumiała Ciebie. Sorry, że Twoje wiersze oceniam przez pryzmat własnego egoizmu, własnego ja, ale w tej chwili chyba tak jest, że jeżeli do człowieka coś nie dotrze za pierwszym razem, to już później nie ma szansy, przez natłok docierających bodźców. To miłe w wierszu znaleźć siebie (mnie) wtedy, gdy nie jest nachalny marketingowo. Forma świetna. Prawdziwa perełka. Wybitny.