Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Piosenka zimowa


Boskie Kalosze

Rekomendowane odpowiedzi



ON:

sypie śnieg a jakże mogło być inaczej
grudzień powiesił się w kalendarzu
na termometrach w dół skacze
jakby chciał skończyć od razu
z sobą i z nami wszystkimi

zamarzła rzeka wspomnień
i nigdyśmy się nie kochali
patrzymy tak nieprzytomnie
patrzymy na siebie z oddali
i zimno zimno nam w noski

a gdzieś tam rajcują eskimoski
i nawet majtek nie mają
ech tutaj to tylko troski
w zadymce do głowy się pchają
kobiety zimne jak sopel


ONA:

sypie śnieg i znów masz doła
a ja patrzę na grudzień inaczej
patrz choinka nas woła
termometr z radości skacze
jak mały psiak

śnieżynki to są mroźne pszczółki
i biel zbierają w bałwany
pod dachem sople jaskółki
machają tak ogonami
a gwiazda ich małe pisklę

zaś eskimoski ci przyśnię
zobacz też nie mam majtek
śmiechem jak ogień trysnę
tylko pogilgocz mnie fajnie
zostawmy zimę na chwilę


RAZEM:

sypie śnieg nie może być inaczej
grudzień wierci się w kalendarzu
po stopniach schodów skacze
wskoczyć chce do garażu
odjechać na arktykę

a my... hi hi hi
hi hi hi hi hi hihihi
SPRZEDALIŚMY JESIENIĄ SAMOCHÓD!


:-)
:-) :-)
cmok!
:-) :-)
hi hi hi hi hi
:-) :-) :-) :-)
:-) :-) cmok! :-) :-)
hi hi hihi hi hihihih hi hi hi hi hi
:-)
:-)
:-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • Odpowiedzi 52
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



O tym, że to właśnie zimą kobiety nie noszą pod futrami... hm, wstydzę się
o tym mówić poza wierszem :))

[quote]
jesteś?
fajnie, że jesteś.
Również cieszę się, że Cię widzę :) Wkrótce postaram się nadrobić brak czasu.
Pozdrawiam serdecznie.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Od córy wezmę, takie gumowe ma ;)
Właśnie! Musi być jak najbardziej nieprawdopodobny, czy raczej: najmniej podobny
do prawdziwego samochodu. Prawdziwym Mercedesem i Maybachem
nie dojedzie się dalej, niż do marzeń aby je posiadać ;)

Pozdrawiam
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A co tu można doradzić? Poczekaj, może coś podobnego samo się kiedyś w Tobie rozśpiewa.
Ludzie to nuty na partyturze miłości, czekaj cierpliwie, niech no tylko Dyrygent przełoży
kartkę na której jesteś zapisany :)
Poza tym, skoro Niemen potrafił zaśpiewać (i to jak!) "Bema pamięci żałobny rapsod" Norwida,
to chyba wszytko można?

pl.youtube.com/watch?v=HPHfbZcNl6U

Pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nie chciałbym odpowiadać za autora, ale mnie się śpiewa, jak cholera :p
Chyba komuś na zimę poprzecinam majtki w kroku ;)
Świetna opowieść i klimat, ech talencior z Ciebie.
Pozdrawiam.
Tak, chodziło mi tu bardziej o klimat (dosłownie :)) - to on jest melodią
która pozwala przetrwać nawet ciężkie czasy - zima, a i samochodu nie sprzedaje się
zazwyczaj ot tak sobie a widocznie Oni w tym wierszu musieli (On się nawet czymś gryzie).
Dziękuję pięknie i pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

bardzo ciekawe, Panie Boskie, jest to, że każdy wiersz w Pana wykonaniu ma inny klimat, co świadczy dobitnie o umiejętnościach autora. wszystkie łączy jedynie dobry warsztat i pewien specyficzny sposób bajania, ale tematyka oraz atmosfera są zaiste różnorodne :)

mam jedną małą sugestię, właściwie nieistotną. grudzień powiesił się w kalendarzu - i jest ładnie, ale mnie frapuje uwieloznacznienie małą zmianą - grudzień powiesił się na kalendarzu.

ON:
grudzień dusi się na sznurze.
ONA:
święta! ciesz się, mój kocurze


pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

-Witaj! Poniżej mój wierszyk o zimie. Wklejam pod twoim wątkiem, bo lirycznie jak zwykle u Ciebie. Odpowiedni nastrój.:)

Pozdrawiam.


zima

Zima - taka ładna pora na miłość.
Można się przytulać
I udawać, że to nic - to, tylko zima.

Pada śnieg:
To anioły mają gody
I rwą pióra w prostym rytmie:
-Kocha.
-Nie kocha.
-Kocha.
-Nie kocha.

A my w bieli
Od niedzieli - do niedzieli.
Rozpaleni, uwiedzeni
Nie pytamy,
My już wiemy.

Zima.
Ładna pora na miłość.
Pada śnieg.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się

  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Świetna Poezja. Czuję całą sobą klimat tego Wiersza. Pozdrawiam słonecznie.
    • Jak dla mnie, to Wiersz wyśmienity. Brawo. Pozdrawiam serdecznie.
    • @Jacek_Suchowicz dla mnie żywe, mama jest najlepszą tancerką i w ten sposób mnie łagodziła, gdy się nie słuchałam :)  
    • Powiedz, czy słyszysz poszum doczesnego tchnienia? Czy czujesz, jak mój cień jest bliski twoim ciemnościom? Miniona dekada nie zazna spokoju, rozprzestrzenia się ciąg dalszy tej zniszczonej puenty. Musimy zaczekać, aż umierające jabłonie wydadzą zakazane owoce.   Stałeś się wspomnieniem, dla jakiego mogę obłaskawić przyszłość. To, co porusza czasoprzestrzeń, przypomina najwyżej przesyconą łzę; kojarzy się z obawą, w której dostrzegam swoje lustrzane odbicie, pośpiesznie naszkicowany strach. Wciąż zmagam się z nawrotem pamięci, z upojnym odrodzeniem sennego koszmaru.   Skąd wiesz, że w moim wszechświecie wciąż prószą łzy, że tajemnica staje się modlitwą, wydaną przez niewłaściwe słowa? Idę ku tobie, jak cień do światła. Odnajduję cię pośród moich bezsennych nocy, ukrytego za plecami nieba. Ocknie się w nas ten sam złudny krzyk, to wołanie o nieznane.   Proszę, zaopiekuj się moim rajem, z którego tak blisko do piekieł. Moja dusza zatacza koło, coraz większe; smarkatego księżyca rozbolała głowa, gwiazdy cierpią na bezsenność. Płaczesz wciąż pod wiatr, skazany na milczenie, pozbawiony prawdy, przekarmiony istnieniem.   Twoje łzy, choć przekrwione, nie pozostawiają skaz na białym płótnie mgły. Przeobraża się we mnie szczęście, o jakim nie mamy odwagi mówić, które wymyka się przez furtkę serca. Pozostaniesz, choć smutek dzierży tęsknotę, przywiera do szyby, porównuje oddech do pieczołowicie zakończonego dnia.   ***   Odkąd odnalazłam w tobie zwierciadlane odbicie melancholii, odkąd doszukałam się zwycięstwa w nikczemnej czułości - świat stał się dla mnie bezimienną wymówką, postumentem, który dźwiga niczyją chwałę, zaprzestany pokój. Przemierzam ciche kroki, milczące odciski słów, jakie nie przynoszą uśmierzenia, nie kojarzą się z obawą, co przeraża nawet niewinnych.   Przychodzę, abyś zobaczył we mnie utraconą namiętność; miłość, w której odmętach wciąż się pławisz, wciąż przyzywasz osobne noce. Słyszę bezsenny szept twoich myśli, tak boleśnie płonących niby szkarłatny płomyk ufności. Zaciskam pięść serca, staję naprzeciwko przyszywanych marzeń; widzę, jak rośnie w tobie ogłada, jak przeistacza się duch, który ścigał słońce, nasycał niebo.   Przyjdź, zagraj mi tę balladę, która nie potrzebuje słów, nie wymaga światła. Kiedy stoimy u wezgłowia przepaści, sen nie chce powrócić, zima kończy się latem. A kiedy będziemy zmuszeni odszukać pośród łez kroplę deszczu, kiedy powstaniemy z identycznego pragnienia - przebudzi się w nas dzień, który urąga godzinie, złorzeczy sekundom.   Nie pozostanie z nas iskierka ufności, nie uchowa się błaganie o świt. Toczy się w nas odwieczna wojna nadziei z wolnością. Czy wygrasz, stawiając czoła tym, którzy nie zawinili? To tylko usłużna metamorfoza; przemienienie, które da radość udręce, obłaskawi grafomański poemat. Nie zostanie w nas ani kropla, jeden przerażony powiew.
    • Znakomita Poezja. Pozdrawiam serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...