Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

komu mózg lasuje
laur innym przyznany
temu ino[color=#FF0000]@[/color]sznur_ek
po.pl
ątany.

kto miast rajtuz mamy
obcych sięga gaci
ten chwały nie zyska
a nuż* znowuż straci

*uwentualnie scyzoryk

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Co Wy z tym Panem? Nie, no nie wypominajmy sobie wieku ;p
złamane skrzydło - małpy się nie robi... to małpa robi... kogo chce ;)

Magda Tara... i Ty też Brutusie, po tylu buziakach? ;*
Dzięki, że wpadliście, pozdrawiam.
Opublikowano

- za wiersz plusuję i w ten sposób się z Tobą komunikuję.

o, czerwone małpy; stad ich tysiące, ciągle się pasą -jak krowy- na naszej łące.
i choć już zmiana - podobno- fundamentalna była, to mentalności małości nie zmyła.
i nie zmyje, żadna ulewa, strumienie deszczu lub pomyje;czerwona małpa wiecznie żyje !

Opublikowano

komu mózg lasuje
laur innym przyznany
temu ino@sznur_ek
po.pl ątany.

kto miast rajtuz mamy
obcych sięga gaci
ten chwały nie zyska
a nuż* znowuż straci

*uwentualnie scyzoryk

smutna prawda jest to
mój kochany Hayq
bo czerwone @_ com
nie zrobiły jeszcze von

i będzie dyndał sznur
aż @czerwień spłynie z gór-yyyyyyyy

pozdrawiam ciępło

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zdaje się, że nie o tych
samych małpach myślimy
- tamtym się wiek już złoty
skończył - jak mnie dziś rymy.
;)
Pozdrówki
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


uważaj, małpy czerwone są wredne... a jak ona pobawi się Tobą ;))
Miło, że zajrzałaś, pozdrawiam.
a jeśli już...
to zrobiła????
goły tyłek (zo)wy-stawiła...;)
o, tego to już nie wiem, dzięki po raz drugi. :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Miło mi, dzięki, że zajrzałaś.
A, zapomniałbym - literófkę miałaś ;))
Pozdrawiam.
dziękuję - poprawiłeś, jedna taka "Ł"
a zmienia bieg czasu.
Po Azji, nowe tematy. Czekam na start Twoich nowych!
Serdeczności
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Miło mi, dzięki, że zajrzałaś.
A, zapomniałbym - literófkę miałaś ;))
Pozdrawiam.
dziękuję - poprawiłeś, jedna taka "Ł"
a zmienia bieg czasu.
Po Azji, nowe tematy. Czekam na start Twoich nowych!
Serdeczności
- baba
myślisz w sensie: "jaka wizyta, taka choroba"? ;p
Chyba już sobie daruję - przewałkowane okrutnie ;)
Podwójne dzięki.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zostałem po niej jak świt, który utracił własny oddech - świat niby wschodzi, ale każde światło drży, jakby mgła niosła w sobie więcej bólu niż wszystkie ludzkie serca zebrane w jednym miejscu. Ona była światłem - nie światłem zwykłym, lecz tym pierwotnym, które przecinało kosmos, delikatne jak skrzydło rodzącej się gwiazdy i potężne jak milczenie wszechświata, zanim wymyślono jakikolwiek czas. Jej oczy...dwie głębokie studnie nieba, z których wyciągałem marzenia jak srebrny pył - marzenia, które nie chciały spaść, bo nawet ziemia nie była godna ich ciężaru. A teraz - zostały po niej mgły. Gęste jak pamięć rozdarta w miejscu, którego nawet śmierć nie potrafi zabliźnić. Chodzę przez wrzosy, przechowujące jej oddech w liściach, a każde drżenie tych liści mówi mi szeptem, że nie odeszła dlatego, że chciała, lecz dlatego, że świat był zbyt ciasny dla jej światła. Zniknęła piękniej, niż ja kiedykolwiek potrafiłbym żyć. Tęsknię tak, że myśli rozmazują się jak dym, tracą granice, chcą stać się mgłą, by ją odnaleźć - choćby jako cień światła, choćby jako najcieńsza iskra w nicości. Czasem mgła zatrzymuje na sobie odcień Fioletu, jakby szukała kogoś, kogo brakuje jej tak samo jak mnie. I wtedy wiem, że nie brak mi tylko światła - brak mi Fiołków, które potrafiły pachnąć nawet w nocy. Tęsknię tak, że wiatr niesie smak jej imienia, jakby sama przestrzeń płakała po tym, czego nie zdołała zatrzymać. Czasem, gdy stoję między mgłami i zamykam oczy, przychodzi do mnie jej zarys - niepełny, urwany, jak skrzydło anioła, któremu przerwano lot w połowie snu, a pióra wciąż krwawią światłem, które nie ma gdzie wrócić. To drżenie boli bardziej niż jej odejście, bo przypomina, że jej światło przetrwało nawet śmierć, ale już nie przetrwa drogi powrotnej do mnie. Kochałem ją, jak się kocha ciszę na pustyni - do dna, do sucha, do bólu, z pragnieniem, które nie ma gdzie spaść. Byłem tylko cieniem człowieka z dłonią wyciągniętą ku niebu, którego już nie ma. A jednak nocą mgła podchodzi pod samo serce, jak pytanie, na które nie istnieje odpowiedź. I przez krótką, nierealną chwilę jej wszechświat błyska we mnie raz jeszcze - jak gwiazda, która powraca tylko po to, by umrzeć drugi raz w tym samym miejscu. A jej gasnące światło wypełnia ciszę szarpnięciem tak głębokim, że nawet Bóg nie zdołałby wypowiedzieć jego bólu. I wtedy wiem jedno: to nie ja płaczę. To świat płacze po niej. Mgła. Wrzosy. Czas płaczą. A ja tylko stoję, ze światem w popiele, z sercem pełnym jej cienia, i oddycham tym, co po niej zostało - światłem, które przeszło przez wszechświat, światłem, które nie zna powrotu, światłem, które nie ma już właściciela, a jednak trwa - jak echo jej istnienia, jak drżenie mgły, jak pamięć samego wszechświata, który stracił kogoś, kogo nie potrafił zatrzymać.      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jaka cała reszta. Nic nowego pod słońcem.
    • Filozofia wiarą. Świat zadaje pytania-wikła. Niebieska jest strzała! Wąż przyjął kształt…  
    • (Ile ma d.. u dam Eli?)       Rabina tani bar.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...